Олабўжи романдан катта хикоя

кран...— деди ичида. – Яхши-яхши! Ленин кейин... нима бўлади? Оддий 
бир мешчаннинг уйига айланади. Кейин анави ариқдаги сувгаям зарра 
ҳожат қолмайди: бора-бора унга ахлатлар тўкилади...” 
– Олға! Олға! – деб қайқирди у. 
Баҳор унга табассум-ла боқди-да: 
– Олға бўлса, олға! – деб юборди. – Лекин... менинг орқамдан! – 
Ариқдан енгилгина ўтди. Ва Ултон қизнинг бу ҳаракатини кўриб: “О, 
ўзимиз қатори-ку? – деди ичида. – Пошнаси қийшайиб кетишини ҳам 
ўйламади. – Ё аслида ўзлари шунақа-ю...” 

---

72 
Бироқ, нима бўлгандаям, Баҳор хурсанд.... қандайдир табиий шод 
эди. Ултон бу ҳолатни аниқ кўриб-ҳис этиб ва ўзининг-да кайфи чоғ 
бўлиб, Набига: “Тинчликми? Бошқача-ку?” дегандай қош қоқиб 
юборди-ю, шу заҳоти унга ўзини сирдошдек тутаётганини фаҳмлаб 
қолиб, қовоғини уйди. 
Ҳарҳолда орада масофа сақлаш керак. 
Бу йигит – Ултоннинг ўқувчиси, ахир. 
Ултон ариқдан ўтганида, Наби: 
– Тезроқ боринг, – деб шивирлади. – Ҳе, содда одамсиз-да. 
– Жим бўл! – деди Ултон. – Ишингни бил!... – Кейин хўрсиниб 
тўхтади. – Пиёла... 
– Ўзим обораман! 
– Раҳмат. 
Ултон сўқмоққа тушгач, кўнглида илк марта шубҳа шарпасини 
сезди: бу бола нечук меҳрибонлик қилаётир? Ултонга садоқатиданми? 
Бунчалик эмасди... 
Баҳор баҳона бўлдими? 
Аммо лекин, у билан сирдош... Қарийб опа-ука-ю. Наби уни 
сўкдиям... Тўғри, ўзи асли сўконғич-у, аммо райком секретари ҳурмат 
қиладиган врачни сўкиши... Баҳор эса уни муштлайдиям... 
Айтмоқчи, Бўтабой Сўпининг кичкина хотини Баҳорга дугона 
экан-а? 
Ҳа, булар ҳар тарафлама яқин.