Олабўжи романдан катта хикоя

ҳарқанча мақтаса, оз... Очиғини айтаман; менга сизнинг мана шу уст-
бошингиз ҳам ёқади, амаки. Раҳмат сизга! – Ултоннинг қарияни хурсанд 
қилгиси келиб кетди. – Мен албатта... мухбир жўраларга айтаман. 
– Йўқ, ўзингиз... 
Ултон ноилож бош ирғади. 
– Майли. 
– Сомса пишди – Қобилжондан жўнатаман. 
– Хўп. 
– Оҳ! Ўзим тўйларида хизмат қилай-да! 
Ултон аллатовур бўлиб кетди. Ва дарҳақиқат бу масалада бир 
тўхтамга келиш фурсати етганига иқрор бўлди. 
– Раҳмат, раҳмат, амаки. 
Ултон бурилиб, асфальтга оёқ босган ҳам эди, еру кўк шундай 

---

54 
гумбирлаб кетдики, Ултон йиқилиб тушадигандек тек туриб қолди: шу 
сонияда у нақадар ожиз жониворга айланди! Бу кенг олам даҳшатга 
тўлган эди. 
Ултон ғижиниб, кейин ўзини босиб, қаршисига – осмон билан 
тоғлар орасига боқди: Кўкмайдон чўққиси устидан чўзилиб чиққан 
узун-оқ калава- тутун фалакка кўтарилиб келмоқда, учида жимитдек 
учқич бор эди. У орқа томонга ўтиб кетди: изидан тутун карвони совуқ 
бир камалак бўлиб қолди-да, аста-секин ёйила бошлади. 
Ултон шаҳд билан жилиб, йўлдан ўтди. Сўқмоқдан илдамлаб 
бораркан, мошина ғилдираклари босиб-эзиб ўтган жангшохларни кўриб, 
кўзидан пахтаси чиқиб кетди: “Ахир, босипти-ку?” – наздида, талай 
тўрғайлар инлари топталиб кетгандай туюлди. Сўнг “Газик” ўрлаб 
келган томонга кўз отди-ю, қора тикан ва жангшохлардан холи-ўтлари 
қовжираб қолган сарғиш ерларда ғилдирак изларини кўриб, енгил 
тортиб кетди. Кейин: – Нимага боққа тушмай бу ерга келишди? – деб 
ўйлади. Ва шу зумдаёқ Баҳорнинг кулбага қизиқиши, уни Ялмоғиз Баба 
Яганинг уйчасига ўхшатгани ёдига тушиб, иршайди: ҳатто мамнун