Олабўжи романдан катта хикоя

Бизнинг маориф системамиз аянчли ақволда! 
Ўзоқ 
Тўлаганов 
йўлакка 
кирдими, 
синфхонада 
гап-сўз 
бўлаётганида у қаерда эди, хонадан чиқишаётгани-чи, – биров билмади, 
“Газик” қошида тағин ўгирилиб, кошонани томоша қилмоқчидек қарай 
бошлаганларида, эшик биқинида илжайибгина турган Тўлагановга 
ҳамманинг назари тушди ва Зокир Ўринов: 
– Э-э, бу киши – бизнинг илмий мудиримиз Ўзоқбой Тўлаганович! 
– дея уни Баҳорга таништирмоқчи бўлди. 
Баҳор эса: 
– Салом, – деб унга бош ирғади-да, ўткир тикилиб қолди, кейин 
кўзини тезгина олиб Зокир Ўриновга юзланди. 
– Домла, биз қўлимиздан келган ишни қиламиз, – деди. – Мана, 
ўртоқ Султонов билан... ўз хулосамизни ёзиб берамиз. Тўқлибой 
Қўчқоровичга! – Кейин қандайдир ишонч билан қўшимча қилди: – 
Эртадан иш бошланиб қолар. Ремонт... – Сўнг домланинг ҳайрат ва 
шодлик билан кенгайган кўзларига боқиб: – Ўзингиз ҳам таклиф-

---

51 
талабларингизни ёзиб берсангиз, – деди. – Биз... шу атрофда бўламиз. 
Амбулаторияда касалларим кутиб қолгандир... – Кейин асабий 
хўрсинди. – Умуман-ку, бу мактабни Набингиз айтгандай ремонт қилиш 
керак экан. 
Наби қийқириб кулди. Унга бошқалар ҳам жўр бўлишди. 
Шу асно комиссия аъзолари мошинага – жой-жойларига кириб 
ўтиришди. Асфальт йўлга чиққанларида, Наби мошинани йўлнинг ўнг 
четига ўтказиб: 
– Буюрсинлар! – деди ҳар икки “йўловчи”гаям тегишли қилиб. – Ё 
ўзим йўлбошчи бўлайми? 
Ултон дафъатан тетикланиб: 
– Ўзинг! – деди. 
Баҳор эса ҳамон мактабдан олган таассуроти таъсирида эканми: 
– Э, бу дунёнинг ишларини ўйласанг жинни бўласан... – деб