Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон чимирилиб қараб, “Газик” “тўрт оёқ” уйча қошига етиб 
тўхтагани, Баҳор бошини қанқайтириб, уйчани томоша қилаётганини 
кўрди. 
– Йў-ў, у киши шу ерлик, – деди қизариб. – Водийлик эмас... 
Райондан. 
– Кўйлакларига қараб адашимман... Қобилжо-он! 
Афғонистондан бир қўл бўлиб қайтгач, шу ерда фаррошлик 
қилаётган ва ҳамон яшил формасини ташламаган, новча, сочи тўкилиб 
кетган йигирма икки ёшлардаги йигит супургисини кўтариб келди. 
– Лаббай, амаки? 
– Акангизга ўн дона особий заказдан бўлсин. Айтинг, думбадан 
кўпроқ солсин... Ҳов, бу кишини биласиз-а? 
– Э, домилла-ку, – деди у. 
Ултоннинг бу йигитни кўришга “тоқати йўқ”: кўнгли бузиларди, 
мияси, алғов-далғов бўлиб кетади. 
– Ҳа-ҳа, – деди у бошини эгиб. – Қобилжон ўзимизнинг ука-ку. 

---

53 
– Энди, Султон жўрамнинг ули, сиздан биргина илтимос бор, –
Мустафоқул амаки унинг тирсагидан ушлаб, йўлка томон жилди. Кейин 
орқага ўгирилиб; – Уни кўринг, уни! – деди. – Кабобхонани. Тошдан 
ясадик. Қримдаям бунақаси йўқ. Орқасига ўтамизми? Орқасига?.. 
Бўлди, тушундим... Ош бўлади энди! Учта ўчоқ кавлатдим. Тоес, 
қурдирдим. Кафелдан. Ахир, биз ҳам, алҳамдулилло, ўзбекмиз. 
Қачонгача олатоғлик бўлиб юрамиз? Ё гапим нотўғрими? 
– Тўғри, тўғри, – деди Ултон. – Сизга раҳмат... Сиз келмаганда бу 
чойхона ҳам йўқ эди. 
– Отангизга раҳмат. 
– Ҳим, сомса қачон тайёр бўлади? 
– Бирпасда-да! Биламан, шошиб турибсиз. Лекин ман ҳам анчадан 
бери шу гапни... 
– Хўш-хўш? 
– Гапнинг қисқаси, бизнинг ҳам исми-шарифимиз бир газета 
юзини кўрса! 
– А-а-а, жуда тўғри айтдингиз! – деди Ултон астойдил. – Сизни