Олабўжи романдан катта хикоя

ўчиришни унутган ёки вақтидан бурун ёқиб қўйган эди. 
Ултон ҳовучида сигарет тутатиб ўтираркан, у ёқдан ҳам, бу ёқдан 
ҳам қораталоқ сайрар, кунботар тарафдаги қоронғи дарадан каклик 
товуши ҳам элас-элас эшттилар, пастликда эса сой шилдирар, юлдузлар 

---

504 
сийраклашиб қолгандай эди. 
Кунчиқар уфқи хиёл сарғайиб, сўнг қизғиш тус ола бошлади-ю... 
... атроф кўройдин бўлиб ёришди. 
Бир маҳал айвон эшиги очилиб, барваста киши чиқди. “БЎтабой 
Сўпи, – дея кўнглидан кечирди Ултон. – Энди Наби чиқади. Ё мошинада 
ухлаб ётиптими? 
Қизиқ, Наби қаерда яшайди ўзи? Ота-онаси районда... Демак, бу 
ерда бирон қариндошши бор. Айтмоқчи Дунё – унинг ҳомийси-ку...” 
Дарҳақиқат сал ўтмай, йўл-йўл чопон кийган йигит ... йўқ, Дунё 
чиқди. Супача лабига келиб машинага тикилди. Бўтабой Сўпи кастюми 
тугмаларини қадаб зинадан тушди-да, мошина эшигини ланг очиб, 
шофёрнинг... ўрнига кириб ўтирди. Дунё бир нима деб тўнғиллади. 
“Газик” (қизиб турган экан) бирдам жилди ва айланма йўлдан 
ғизиллаб эна кетди. “Ў-ў, уста экан!” деб ўйлади Ултон, аммо 
навбатдаги бурилишда мошина шинғиллаб тўхтади. Қаттиқ тормоз еган 
эди. 
Сўнгра оҳиста ўнгланди-да, тағин шувиллаб пастга қуйилди. 
Тушди. Сойга – тошларга оралаб тақир-туқир қилди-да, яна тўхтаб 
қолди. Кейин “чағ-чағ” эта бошлади. 
Дунё иморат четига келаркан, ёнида каттакон сарғиш ит пайдо 
бўлди. 
– Ҳов! Бироз кутинг! – деб бақирди у ва овози дарадан шовқин 
бўлиб қайтди. Мошина ҳамон “чағ-чағ” этар эди. – Ўрлик
29
 қилманг, ҳо-
ой! Ўлмагандир, кеп қолар! 
Директор кабинадан чиқди. Қопқани очиб, ичкарига қаради,