Олабўжи романдан катта хикоя

Бўрилар бўғизлайди, бу тайин... 
– Одамни қўрқитманг-е, – деди Ўзоқ Тўлаганов. – Ленин 
менимча, ҳозир бўриям одамга ҳужум қилмаса керак? Тўғрими, Зокир 
Ўринович? Ҳеч ёз... 
– Ҳозир тўқ, – деди Ултон. Ва яна беихтиёр ёнбошлаб ётди. – У 
жонивор ҳам яшаш учун курашади-да, оға! Ў-ў, одамдан қўрқмайди 
дейсизми? Тиззаси титраб туради! Ленин очлик... мажбур этади. Тулкига 
ўхшаб пойлаганлариниям кўрганмиз. Одам қораси кўринса, писади-е... 
Ш пайт Тиркаш шол дастурхон келтириб ёзди ва ортидан бир 
қўлтиқ нон кўтариб эргашган Зиёдуллани алқаб: 

---

465 
– Қумғонниям ола келинг, – деди. – Тоза камтар бола чиқди-да 
хўжайиннинг ули. – У узоқлашгач, шивирлади: – Отасига ҳеч 
ўхшамайди. 
Ултон ғижиниб, томирга яна бошини қўйди ва ҳув ўшанда... 
...юзига чуқур ботган питраларни Қўлдош Мўминга олдириб 
(эсдалик учун олиб), ўткинчи мошинада чойхона олдидан ўтаркан, 
Гижингтойни.... уйчаси остида кўриб ҳайрон бўлган ва кабина томига 
муштлаб, тушиб қолган эди: “Ким опкепти отни?” 
Ахир от амбулатория қошида қолганди. 
Ултон тўсиқ устидан ўтиб, тиканзорга кирган палласи “такҳовли” 
устуни ортидан чиққан жинси шимли болани кўрди. Бола – Зиёдулла 
ийманиб салом берди-да, Ултоннинг юзига тикилиб қаради. “Э, отни сен 
опкелдингми? – деб сўради Ултон. – Ҳа, шу, – деб минғирлади Зиёдулла. 
– Амбулаторияга борсам, Баҳор опам “обор” дедилар. Кейин етаклаб 
келдим. Минмадим... – Ҳе, раҳмат! – деди Ултон. – Лекин ўзини 
бўшатворсанг ҳам, уйни топиб келарди... – Балиқ овлагани бориб эдим... 
– Нима-нима? – Шу... – Айтмоқчи, дўхтир айтдими, бизни отдилар! 
Шошма, отга тегмаганми? Сочма ўқ эди... Хайрият! – Сўнг