Олабўжи романдан катта хикоя

ўт!” 
Дарҳақиқат, меҳмонлар “томоша” у ёқда турсин, сув остига 
энгашиб киргач, тезроқ чиқиш пайига тушиб қолдилар: “Уф-уҳ, мунча 
совуғ-a!” Ултон эса уларни “шамоллаш хавфи”дан огоҳлантириб турди. 
...Қўшхонага келганларида, арча тагига тақир гилам тўшалган, 
болалару қизлар ҳар жой-ҳар жойда жам бўлиб гулхан ёқа бошлаган ва 
юртга... 
 
тун сояси тушган эди. 
Капа ўрнида уюғлиқ кўрпа-тўшаклардан ҳар ким ўзиникини 
ажратиб оларкан, Ултон ҳам чопонни кийиб, кўрпачани арча тагига 
олиб келди. Алюмин коса ва қошиқни четга опқўйиб, якандознинг 
“оёғи”ни тоққа қаратиб тўшади-да, бирам чўзилиб ётгиси келдики... 

---

464 
чўзилиб ётди. Кейин Тиркашга: 
– Ҳўв, мен ҳам хизматингизга яраб қоларман, биргад! – деди. – 
Мени қўзғатманг-а! 
Қўра деворига суянганча бир тенгқури билан гаплашиб турган 
Зиёдулла сергак тортди. 
– Нима иш бор, домла? 
– Э, сенга иш... Шу косами обор! Пиёвадан опкелсанг, ҳақига бир 
нарса айтиб бераман. Зиёдулла коса билан қошиқни олиб кетди. 
Арчанинг кунботар томонида – кўрпачаларни тўшаган ўқитувчилар 
бир-бирига мулозамат қилиб ўтиришмоқда эди. Ўзоқ Тўлаганов: 
– Сизни жуда ҳурмат қилади-я! – деди. – Ултонбек, сизга 
айтяпман. 
Ултон бошини томирга қўйди-да, кулумсиради. 
– Қайдан биласиз, Ўзоқ ака? 
– А... кўриниб турипти-ку! 
– Айтмоқчи, оқ қалпоқни йўқотиш керак! – Кейин унга қаради-ю, 
мезбонлиги эсига тушиб, чўзилиб олганига хижолат бўлди – туриб 
чордона қурди. Сўнг атай кулиб давом этди: – Йиртқич қушлар 
ҳайвонларга ҳужум қилсаям, олдин кўзини чўқиб олади... Қаранг-а, 
Ўзоқ ака! Ҳар бир жониворнинг ўзига яраша кураш усули бор-a!