Олабўжи романдан катта хикоя

билан боядан бери ҳазиллашиб турган кишидек: – Тоза ўргатибсизлар-
а? – деб қўйди. Сўнг Ултонга: – Қани, куёв-муаллим, кўришамизми-
йўқми? – деб қўлини аста узатди. 
Ултон ошиғич бориб, қўлни олди ва зумда бурнига тер тепчиди. 
– Яхшимисиз, домла? 
– Биз-ку ёмонмас, – деди Қўчқоров. – Сизлар “яхшимисизлар” деб 
келдик. 

---

447 
– Дуруст, – Ултон учун жавоб берди Зокир Ўринов, бошқалар 
билан ҳам кўришаркан. 
– Бу, тери кўринмайдими? Серка сўяман, деб эди Тиркашбой? – 
кулумсираб қаранди Бўтабой Сўпи. 
– Опкеладилар, – ҳозиржавоблик қилди Ўзоқ Тўлаганов. – Шунинг 
учун кетдилар... Бизнинг ётар жойимиз ҳам Султон бобонинг юртида... 
– Э, бу кеча ётасизларми? 
– Ҳа, вақтдан самарали фойдаланиш учун шу қарорга келдик, – 
деди Зокир Ўринов. 
Қўчқоров Ултонга киши билмас кўз қисиб юборди. 
– Сен ҳам-а? – Кейин ҳамроқларига таънаомуз қаради. – Яхшима-
ас, кечаги куёв, а? 
– Ҳа-ҳа, Ултонбойга жавоб беришингиз керак, ўртоқ Ўринов, – 
Қўчқоровни қувватлади Бўтабой Сўпи. 
– Биз айтдик. Лекин ўзларининг хоҳиши шу, – Ултонни кўз-кўз 
қилгандек деди Зокир Ўринов. 
Ултон гап аскияга бурилмасин учун кесди: 
– Рост, Тўқлибой ака. Ўқувчилар бу ерда ётганда, мен ётсам, нима 
қипти! – Сўнг ғижи ниб, давом этди: – Қолаверса, бизнинг юртда 
ётишади. 
– A-а, маъқул... Милтиқ ҳам опчиқдингми? – қизиқиб сўради 
Тўқлибой Қўчқоров. 
Ултон милтиқни олиб келмаганига дафъатан ҳайрон бўлиб: 
– Негадир... – деб чайналди: ахир тунда асқатиб қолиши мумкин. 
– Менимча, эҳтиёж йўғ-ов, – деди илмий мудир ва Одил 
Эрмаматовга қараб қўйди.