Олабўжи романдан катта хикоя

бунинг завқи, бу ҳолатни туйиб ғурурланиш, кўксингни тўлдириб нафас 
олиш – сени заминдан кўтаради, қандайдир ўзингни покиза 
бўшлиқларга туясан... 
– Мана, ёнимизда жонли мисол бор, – давом этди Баҳор ва унинг 
оҳангида шўх титрамалар сезила бошлади. – Ҳарбийдан қайтаётган 
йигитлар озми? Бунингиз автошколани бир амаллаб битирди-ю, мана, 
каттакон Совет миллионерининг мошинасига шофёр бўлди! 
“Совет миллионери... – Ултоннинг юраги ёқимли ура кетди. – Ҳа. 
Ундайларнинг номи шу! Ажабо! – У Баҳорга фахрланиб... кўз отди: – Эй, 
сиз доно одам экансиз-ку!” 
Лекин мақтов тилининг учида қолди. 
– Ҳе, эн-насини... – деб сўкинди Наби. – Охири сиздан ҳам таъна 
эшитаман, деб ўйламовдим, опа! – Асфальт эриб, кирди-чиқди бўлиб 
қолди: – Дугонангиз опа Бўтабой Сўпига айтган экан-да... У кишилар 
бизга ҳамсоя. Мол сўйиш керак бўлса, баъзида отамни чақирарди. Отам 
менга айтиб эди: “Наби, бор, “ҳалоллаб бер” деб. Керак бўлганда, 
ҳашаригаям чиққанмиз. Кейин шу гап бўлди-да... – У “Ургут”идан 
биттани тўтатиб олди. – Армияда танковий частда хизмат қилиб эдим. 
Уни-буни ўрганган эдим. Мана, – чарслик билан Ултонни кўрсатди. – 
Домиллаям биладилар, Зокир Ўриновични трундалетини ювиб, мойини 
алмаштириб... Э-э, автошколага киришдан олдин мошина ҳайдашни 
билардим! Нима бу! – Кафтининг қирраси билан чамбаракка туртиб 
қўйди. – Каллани жиндак ишлатсангиз, бўлди-да! 
Баҳор унга атай чўчинқираган назар билан қараб турарди. 
– Вой, бир оғиз гапимга шунчаликми? – деди. – Майли. – Сўнг 
аразлаган бўлиб олдинга боқди. 
Наби унга тикилиб турди-да: 

---

39 
– Ҳе-е, уккағарни қизи! – деб юборди. Ва Ултонга бир гап айтиш