Олабўжи романдан катта хикоя

Абдуқаюм ҳам унинг ёнига бориб турди. 
– Азизлар, – деди Турсунтош. – Бир нарса беихтиёр менинг 
эътиборимни тортди, Ултонжон... Баҳорой сизга, сизни Баҳоройга фақат 
муҳаббат боғлаган, яъни, шундай боғлаб ташланган эканки, унча-мунча 
жиддий нарсаларни ўйлаш хаёлларингга ҳам келмади. Тўғрими, 
хўжайин? 
– Менинг гапимни айтдингиз. 
– Бир ҳисобда шундай бўлишиям табиий... – ўйланиб давом этди 
Шўро раиси. – Лекин биз – хўжайин иккимиз битта принципиал 
масалада... 
— Э, бўлди-е! – деб юборди Мунди. – Детектив бўлиб кет-а! 
– Детектив?.. – деди Турсунтош. – Ҳа, шу тобда мени детектив 
десанглар ҳам бўлади. 
– Қани, кимда қандай савол бор? 
– Кечирасиз, менда бор... де-тек-тив-га! – деди Абдуқаюм ва 
хотинига тикили-иб сўради: – Мана шу келин-куёвнинг... 
– Хўш? 
– Ўртоқлар, келин-куёвнинг қўлига қаранглар! Бармоқларига! 
Узуклари қани? Ҳалқа... 
Давра уларга кўз тикди. Ултон ҳам Баҳор қатори беихтиёр 
бармоғига қаради-ю, қизариб кетди: “Йўқ, – деди гўёки таққан эди-ю, 
йўқолиб қолгандай. Сўнг беҳол тортиб кетди. – Мен эсарман... Ахир... 
Шошма! Баҳор кўнглига олган бўлса-ю, билдирмай ўтирган бўлса-чи?” 

---

327 
У хотинига мўралади-да, унинг нописандлик билан кулумсираб 
турганини кўрди. 
– Ҳа? 
– Нормална... 
– Сиз ўйлабмидингиз? 
– Представте, йўқ... – Баҳор гангиб тепага кўз отди-ю, чиндан ҳам 
бир нарса етишмаётгандай бармоғини силади. Кейин турқи ўзгара 
бошлади. Бирдан бошини эгди ва Ултоннинг назарида, йиғлаб 
юборадигандай туюлди. 
– Баҳор, ҳозир... 
– Да, ну! 
– Ахир...