Олабўжи романдан катта хикоя

эсидан чиқарган эди. Улар ҳар жойдан келган ва сағирлар уйидан 
чиққан бўлиб, бирлари – жўн, бирлари айёр эдики, Ултон барчасига 
баланддан қарар, сирлари-ўйларини ҳеч кимга айтмас... 
...энг яқин сирдоши-дўсти – китоблар ҳамда ўзи... ҳа-ҳа, ўзи (ўзи 
билан ўзи гаплашарди) эдики, шунинг учунми, бу “ўрни” унга мавқедек 
туюлар, бундан ташқари у синфда олди ўқувчи эди. 
Сендан угина – мендан бугина: синфдошлари унга иршайиб 
қарашар, айримлари юзига: “Шоир”, деса, айримлари орқасидан: 
“Дарвиш” дер, Ултон бу лақабларни эшитганда гўё ғазабга минар, аммо 
ичида мамнун бўлар эди: ўзининг алоҳида-ажралиб юриши унга ёқарди. 
У ҳатто қизларга “қизбоп” муомала қилишниям ўзига муносиб 
кўрмас эди. Турсунтошга эса бир тенгқури, ҳамқишлоғидек муносабатда 
бўларди. Ултон мужмаллик билан: 
– Синфдошлар борликка бор, – деди. Ва енгил тортиб жилмайди. – 
Аммо дўстлар йўқ... 
...Костюми устидан халат кийиб, қалпоғини ҳам бошига 
қўққайтирган Абдуқаюм катта баркашни бир кафтида баланд кўтариб, 
муқом билан келар эди. Чорпоя қошида таққа тўхтади-да, чолларга 
кабоб қўйди. Кейин ўрисларга ҳам улашиб бу ёққа йўрғалади. 
 
Ва ҳаш-паш дегунча даврани айланиб – одам бошига бир жуфтдан 
кабобни қўйиб, пойгакка етди. Қўлларини бир-бирига ишқаб, 

---

326 
дастурхонга разм солди-да, “Тошкент суви”дан қуйиб, қўлини чайган 
бўлди. Елкасидаги сочиққа артгач, халатни шарт ечиб, қалпоқни ҳам 
дарахт шохига илди. 
Ниҳоят бўш курсининг қанотига қўлларини тираб: 
– Хў-ўш, – дея столнинг бошида тик турган хотинига боқди. – 
Саволлар борми? 
Турсунтош Ултоннинг рўпарасини кўрсатиб, чиқиб келди.