Олабўжи романдан катта хикоя

Чапак, қуштак. Ҳамма ўрнидан туриб кетди. Шу бўйи... 
Тўқлибой Қўчқоров бошлиқ арбоблар ҳам чапак чала-чала 
сурилиб, даврадан чиқишди. 
– Сен қоласан-а? – сўради Баҳор. 
– Кўраман-да, – деди Дунё. – Соғиниб қолган эканман бундай 
ўтиришларни... 
– Бирам яхшисанки! 
– Ҳе, ўртоқ... 
73 
“Базм — тонготар” дейилган бўлса ҳам, катталарга эргашиб, 
балки шу йўл билан уларга садоқатларини намойиш қилиб, 
мундайроқлар ҳам қўзғалишди. Турсунтош билан Собирнинг: “Кабобни 
ким ейди? Қаёққа?” дейишлари ҳам фойда бермади. 
Иморат олдига чиқиб қайтганлар ва жойида қолганлар бир қатор 
столни тўлдиргудек эди: беихтиёр келин-куёв атрофида жам бўлишди. 
Чоллардан ҳам Расул қўрбоши бобо билан подачи амаки қолган, 
нари қатор охирида эса ўша бир жуфт ўрис ўтирар – пиво ичишар, 
кайфлари чоғ эди. 
Хуррам девона ҳам “состави”га саҳарлаб етиб келишини тайинлаб, 
торини кўтариб қайтди. 
– Ў, терилиб қоппиз-ку? Майли, оз бўлсин-у, соз бўлсин!... 
Қалайсан, Умиджон? 
Ултон сергакланиб, қўрга разм солди: Умид жингалаксоч бошини 
хам қилиб ўтирар, Ашим... унинг олдида чойнакни ўрнаштирмоқда эди. 
Умид унинг қўлини силаб қўйди-ю, Ултоннинг юраги зир титради: 

---

321 
“Қандай яхши!” Кейин унинг рўпарасида Қобил фаррошни кўриб, бир 
шодлиги ўн бўлди: “Бу йигит кўп хизмат қилди. Жиндак ўтирсин-да!” 
Мунди елкасига қўл ташлаб олган ғўлабир, тақир бошига эски 
дўппини қўндирган йигит – Темир волгачи эди: бу йигит, ғишт заводини 
ишга туширгач, ишдан бўшатилган. Янгисини қура бошлаганида, 
прокурор тўхтатиб қўйган:' “Пулни қаердан топдинг?” Абарудованияни