Олабўжи романдан катта хикоя

Қўчқоров билан шу турган жойидан ҳам бемалол гаплашишга ҳақлидек: 
– Тўқлибой ака, Наби шу ерда! – деди. – Кетаверайликми? 
– Бир минутга айтвор! 
Ултон айтмасданоқ Наби ичкарига йўрғалади. 
Ултон эшикни ёпди. Сўнг мошинка қошида ўзига зимдан тикилиб 

---

177 
турган Шарофатга қаради: жувоннинг нигоҳида ўй бор, лабларида 
майин истеҳзо ҳамда Ултонга қандайдир ачинишдек ифодаям 
мавжудлигини тйиб, қизиқ... у бундан қаноат топди: наздида, ўзига 
лоқайд эма сэкандек туюлди. 
– Хайр, синглим! – деди Ултон ўктамлик билан. Сўнг қолганиниям 
айтиб юборди: – Мабодо бизнинг хонадонда бирон маросим бўп қолса, 
марҳамат! 
– О, – деди у, сергакланиб. – Ўйнаб бераман! Пул қистирасиз! 
– Пул сиздан айлансин! – Ултон таъзим қилиб, йўлакка чиқди. 
Ниҳоят, сигарет тутатгач, ҳозиргина оғзининг бир чеккасидан 
чиқиб кетган сўзнинг “таъми” тили учида қолгандек: 
– “Пул қистирасиз”, – деди эшитилар-эшитилмас овоз чиқариб ва 
биқиқ, бир ҳаяжон борлиғини ўраб-чирмаган ҳолда, икки қадам 
наридаги яхлит кўзлик томон юрди.
Пули бор... Бирон икки юз сўмлар чиқиб қолар... Шуям таътил 
пулидан қолгани. 
Лекин тўйга кўп кетади-ку! Битта ўйинчига қистириш учун фалон 
сўм! 
Рост, Ултон кўрган-эшитган: куёвнинг жўралари қаторлашиб, 
ўйинчи қизларнинг дўпписига қистириш тугул, уларнинг бўйнига 
шилшила қилиб осганлар ҳам... 
Аммо Ултоннинг ундай бойвачча жўралари йўқ. 
Шу пайт қабулхонадан Набининг қувноқ овози эшитилди: 
– Хўп дедик-ку, бойбича! Бизни пул билан қочиролмайсиз! 
Жонимизни сўрамайсизми? 
“О, ана йигит! – деб дилидан ўтказди Ултоне. – Ҳа, ҳақиқий