Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

сўради Толиб хавотирланиб.
210

---

А зим ака Ойгул билан сўр аш и б, Салим иккаласи 
Мўмин аканинг хонасига кириб кетишди. Толиб Ойгулнинг 
меҳмони билан сўрашиб, уларни хонага олиб кирди.
— Ойгул, кириб келавермай, нимага у ерда ўтирибсиз, 
— деди Санжар у билан сўрашиб, Иззатилла акани ўтиришга 
таклиф қилди.
— Иззатилла ака, таниш инг бу киши Толиб акам, 
менинг турмуш ўртоғим бўладилар, бу киши Санжар ака, 
у кишининг дўстлари, — деб Ойгул уларни таништирди.
— Т олиб ака, булар ўша м ен иш ларини кўраётган 
Иззатилла ака бўладилар. Сизларни таниш тириш имдан 
биринчи мақсадим. олган ишим, яъни Иззатилла аканинг 
ишлари оддий ишга ўхшамаяпти. Ш унинг учун иш имиз 
узоқроққа чўзиладиган кўринади.
— Бир илтимос билан келгандим. агар бирор иш ўрни 
бўлса акани ишга олсангиз дегандим.
Иззатилла ака ноқулай аҳволга тушиб қолиб:
— Ойгулхон, бу нимаси, мен ҳалиги, сизга тушунмай 
қолдим синглим, — деди Ойгулнинг кутилмаган ишидан 
хижолат бўлиб.
— И ззатилла ака, мен олдин си зн и туш кунлик ва 
муҳтожллкдан қутқармоқчиман, кейин хотиржам сизга 
қилинган туҳматдан холос қиламан. Чунки си зн и н г бу 
тушкун кайфиятингиз билан мен ҳам енгилишим мумкин. 
Ахир сизга бекорга айтмадим. биз ўзига тўқ инсонлар билан 
курашамиз д еб . А йтганимни қилсангиз, қатъиятлироқ 
бўлинг.
— Бўлди, бўлди, Ойгулхон, сизни тушундим, — деди 
Иззатилла ака. — Укалар, нима иш бўлса қилавераман.
Толиб ҳам, Санжар ҳам Ойгулнинг қилган ишига беш 
кетиб ҳайрон туришганди. Салим хонага кириб:
— Биз кетяпмиз, — деди.