Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

— Шунчаки, бир қўнғироқ қилгандим, — деди.
— Толиб ака, бугун эртароқ уйга бора оласизми? Сизга 
айтадиган гапим бор, — деди Ойгул. — Майли, кутаман, — 
деб телефонини ўчирди.
У Иззатилла акага қараб:
— Хўш, ўқиб чикдингизми? - деди.
— Ҳа, ўқидим. М енсиз шунча иш бўлганига ҳайронман, 
бундаги одамларни ҳаётимда кўрмаганман, Ойгулхон, — 
деди мийиғида кулиб.
— Иззатилла ака, мен бу ишнинг тагига етаман, лекин 
кўп судьялар билан ва баъзи ўзига тўқ инсонлар билан 
курашишимга тўғри келади. Ш унинг учун \а р доим ёнимда 
тура оласизми? Ярим йўлда мени ёлғизлатиб қўймайсизми? 
— деди Ойгул. У бу ишга жуда астойдил бел боғлаганди.
Боз устига фаррош аёлнинг гапидан кейин кайфияти 
ҳам кўтарилиб кетганди. Иззатилла ака ҳайрон бўлиб, 
Ойгулни унча тушунмай:
— Қайси маънода ёнингизда туришим керак, агар пул 
борасида бўлса ёнингизда туролмайман, - деди.
— Иззатилла ака, пулни нима алоқаси бор, бу ишимизга 
ахир, сиздан ҳар қандай қаршилик ва қўрқитишларга қарши 
тура оласизми, демоқчиман. Ҳа, кейин пул масаласида, 
ҳозир иккимиз бир жойга борамиз, юринг, — деди Ойгул 
сумкасини елкасига осиб. Иззатилла аканинг ёнида уйига 
етиб олишгагина етадиган пули бор эди, холос. У нима 
қилишини билмай аста ўрнидан турди. Улар кўчага чиқишди. 
О йгул т а к си тў х т а т м о қ ч и б ў л и б т у р га н и н и кўрган 
Иззатилла ака хижолат бўлиб:
— Ойгулхон, ёнимда таксига тўлагани пул им йўқ, -  
дегиси келдию , таваккал деб индамай тураверди. Улар 
таксида тўғри Толибнинг офисига боришди.
209

---

— Ака, мен билан юринг, — деб уни бошлаб хонага