Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ўйлаб, кўчиб кетган экан, — деб ҳикоясини тугатди Толиб.
У нинг ҳикоясини Ғайрат ҳам, Қурбон ота ҳам бир 
кулиб, бир жиддий бўлиб мароқ билан эшитишди.
— Қурбон ота, мен ваъда бераман. Санжарнинг ўзи 
келиб, ҳаммаси ҳақида, керак бўлса ёзма равишда маълумот 
беради, энди менга рухсат, дуо қилинг, —‘Деб Толиб қўлини 
дуога очди.
Ғайрат мелиса Қ урбон отага маслаҳат соли б тўғри 
қилганига хурсанд эди. У «Яхшиям ўзимча бориб, Санжарни 
сўроққа тутмаганим», деб ўйларди.
«Омин, Худо умрингни узун, ризқингни зиёда қилсин. 
Х онадонингдан бахт аримасин, маҳалламиз учун қилиб
131

---

юрган яхш илигингнинг м укоф оти А л л о \д а н қайтсин. 
Ҳамма ёшларимизга ўрнак бўлиб, бундан кейинги эзгу 
ниятларингга етишишингда Худонинг ўзи мададкор бўлсин. 
Аллоҳу акбар».
Маҳалла оқсоқолининг қабулхонасида эркак-хотинлар 
ўтирганди, эшик қия очиқлиги учун ўтирганлар Толибнинг 
ривоятини ҳам эшитишганди. Улар ҳам қўлларини очмб, 
Толибни дуо қилишди. Қабулхонада я на бир киши ҳам бор 
эди.
С а н ж а р э р т а л а б т у р и б , и ш га б о р м о қ ч и б ў л и б  
кийинганида дадаси Соли ака:
— Ўғлим. ишга чиқмоқчи бўлсанг. бир Ғайрат мелисага 
учраб кетгин, ҳар ҳолда маҳалламиз бедарвоза эмас. Бир 
томондан Ғайратжоннинг ҳурмати, — деди. — Яна ўзи 
эшигимизни қоқиб келмасин, — деб қўшиб қўйди.
С анж ар д а д а с и н и н г гапига к и р и б , Т о л и б да н сал 
кейинроқ келиб қабулхонада уларга халақит бермай деб 
ўтирганди. Қабулхонада ўтирганлар Толибнинг сўзларини 
эшитишаркан, Санжарга қараб-қараб қўйишарди. Санжар 
шундай қимоячиси, дўсти борлигидан фахрланиб ўтирарди.