Namazın Adabı Merhum İmam Humeyni (r a)

Sekizinci Kısım

Selamın Adabı Hakkındadır ve Bunda İki Bölüm Vardır

Birinci Bölüm

Bil ki sırrı fena olan sâlik kul, kendine gelip, uyanınca, yaratıklardan gaybet halinden huzur haline dönünce varlıklara selam verir. Tıpkı yolculuktan ve gurbetten dönen kimsenin verdiği selam gibi. O halde yolculuktan dönüşün başlangıcında Nebiyy-i Ekrem’e selam verir; zira vahdetten kesrete döndükten sonra ilk hakikat, velayet hakikatinin tecellisidir: “ve öncekiler bizleriz"¹ Ondan sonra da diğer varlıkların özdeklerine tafsil ve cem yoluyla teveccüh eder.

Namazda yaratıktan gaip olmayan ve Allah’a yolculuk etmeyen kimseye selamın, hiçbir hakikati yoktur. Sadece dilinin lakırtısıdır. O halde selamın kalbî edebi, namazın bütün edebidir. Eğer miracın hakikati olan bu namazda, bir yükseliş yoksa ve nefis evinden çıkılmamışsa, onun için selam yoktur. Ayrıca bu yolculukta eğer şeytan ve nefsi emmarenin tasarrufundan esenlik varsa ve bu hakiki miracın tümünde kalbin bir hastalığı yoksa, selamı gerçektir. Aksi taktirde onun selamı yoktur. Dolayısıyla Peygamber’e (s.a.a) selam göndermenin bir hakikati vardır. Zira o bu miraci yolculukta ve Allah’a doğru suudi ve nüzuli seyirde esenlikle muttasıftır. Ve bütün seyirde Hakk’tan gayrisinin tasarrufundan münezzehtir. Nitekim mübarek “inna enzelnahu” suresinde de buna işaret edilmiştir.