Muallifdan

* * *

Осмон ҳеч кимга қарамайди. Булутларнинг ҳам эгаси йўқ.

Ҳеч ким қуёшни ҳам меники, деб айтолмайди. Агар шундай даъвогар топилса, уни девонага чиқаришади.
Хўш, нега одамлар ерга эгалик қилишади. Атрофини ўраб
олишади-да, бу ер меники, дейишади. Ер талашиб бир-бирини ўлдиришади.
Менга айтинг-чи, баҳорнинг эгаси ким?..
Бойчечакнинг бошлиғи, бинафшанинг хўжайини-чи?.. Экканингни ўрасан. Экмаганингни эса, кўрасан, холос.
Мен болалигим ўтган жойларни ўзгариб кетишини истамайман. Мен кимдир ўтинга мўлжаллаб қўйган қадрдон шотутни отамни соғингандек соғинаман. Толлар билан қучоқлашиб сўрашгим келади. Худди, қизларни қучоқлаган сингари.
Агар шу гапларни беда қоровули эшитса, ҳиринглаб кулади. Кел, дейди, ана дала тўла қоратол, хоҳлаганингни қучоқла,
истаганингча ўп:
горько!
Осмоннинг охири эса, ялпизнинг елкасида. Бир елкасида. Унинг бошқа елкаси тўла соғинч, мурувват, муҳаббат.
Агар шу гапларни беда қоровули эшитса...

* * *

Осмоннинг охири қаерда, дедим мен суйган қизимга. У менинг пешонамни ушлаб кўрди: иссиғинг йўқми, ишқилиб...
Саволимни такрорладим.
«Осмоннинг охири қайдалигини билмадим-у, лекин дўконга сариёғ келганмиш. Агар мумкин бўлса, бир ғайрат қилсалар...» Ҳеч иложи йўқ, дедим. Улуғ ишлар билан бандман.
Ҳали уйланмасимдан иш буюради. Аёл зоти, агар унга ишқинг тушганини сезиб қолса, бурнингни ерга ишқайди. Қайси доно бобокалоним айтган эди бу гапни?
Аммо кимнидир севмасдан ҳам яшаб бўлмайди. Осмоннинг охири эса йўқ. Бўлса ҳам менга нима?
«Нега аллақандай така туркманларни мақтайсан? Менинг қаерим кам улардан?..»
Кўйлаклари билан кўчаларни супириб юришлари учун яхши кўраман, билдингми?
Осмоннинг охири туркман қизларнинг узун енгларида. Улар қўлларини кўтарган жойда кўк тугайди.
Қўллари қуёшни тўсиб қўяди...
Қизиқ, ўзи умримда биронта туркман қиз билан кўришмаганман. Тилига ҳам тушунмайман.
Лекин яхши кўраман.
Ахир, Худони ҳам юзини бир кўрмай туриб яхши кўради-ку, бандалари.
Муҳаммад ҳам унинг бандаси. Унинг ва муҳаббатнинг бандаси.