Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

45

- Qani, qayda.  

- Menda yo'q, lekin dinda bor, ya'ni dinning aqoidlari bor.  

- U holda senda din yo'q, shundaymi?  

Yo, Alloh O'zing qo'lla! Bu shapaloq edi menga. Oqshom shu savollar qiynog'ida uyga 

bordim. Ovqatlanayotganda to'satdan Vera: 

- Yahshiki, sen musulmon emas, g'arbliksan, yo'qsa, bahtli bo'lolmasdik, - deb qoldi.  

Demak, Vera bilan bahtli bo'lishim, dinimni qurbon qilishim ekanda. Shuning evazimi 

bu? Bu ikki voqeadan keyin Islomni o'rganishga kirishdim. Men nega chala 

musulmonman? Nega to'la, komil musulmon emasman? O'zimdan so'radim. Va butunlay 

Allohga qaytdim. Qaytishimga "Sur", "Maktub", "Ribot" jurnallari katta yordam berdi. 

To'la musulmon bo'lganimdan keyin ahvol o'zgardi. Vera meni tashlab ketdi. Yolg'iz 

qoldim. Alifim esa ketgan. Endi unga yetishishim mumkin emas. Vera ham kelmaydi. 

Ketdi. Bu jazolar menga haq edi, o'rinli edi. Bu jazoni totmoqdan chekinmadim. Lekin 

yolg'iz qolishim bilan Alifning otashi meni yondirardi. Yoqib kul qilardi. Va bolalarim... 

Qiyofamni unutgan qizim. Va yana Alifim! 

Men nima qilib qo'ydim? Qanday qilib bu hatoga yo'l qo'ydim? Yig'lab-yig'lab 

javonlarni titkiladim. Alifning eski maktubini olib har satrini ko'z yoshlarim bilan o'qidim.  

"Olmoniyani maskan tutdingizmi, Jonim? Go'zallarni ko'rib meni unutdingizmi? Qani 

olti oyda olib ketaman, degan va'dalaringiz? Qani unutmayman deganingiz? Ne bo'ldi 

sizga? Olmoniya yutib yubordimi? Nega jimsiz? Ikki kalima, ikki enlikkina yozib yuboring 

ahir... . . " 

Yuzimni maktubga bosib yig'ladim. Alifim! Hudo haqqi ne bo'lganini bilmayman. 

Shayton yo'ldan urdi meni. Yo'q, balki o'zim unga ergashgandirman. Nogoh nimalar qilib 

qo'ydim. Pushaymonlikni ifodalab bo'larmikan. Mumkinmikin bu tuyg'ularni anglatmoq? 

Oylar o'tdi. Men ham endi to'liq musulmon edim. Hech kutilmaganda katta o'g'limdan 

maktub oldim. Bolam meni hanuz "ota" derdi. U mendan afzalroq ekan. Bu bolani kim 

tarbiyaladi? Alif emasmi? Unga qilgan yomonliklarimga qaramasdan, bolalarimni osiy 

qilib tarbiyalamagan. Haloli bo'lsin! Maktubning ohiriga kelganda chidab bo'lmadi. O'zing 

madad ber Allohim! O'g'lim:"Ota, balki hafa bo'larsiz, ammo onam turmushga chiqdi", 

deb yozibdi. Oh, demak, mening hozirgi azoblarim, iztirobimni Alif o'sha kuni tortgan 

ekan-da! 

Bolalarimning oldiga boray deb hozirlandim... Bolalarim emish... Qanday uyatsiz 

odamman. Qay yuz bilan qarayman ularga? Mayli, baribir boraman, bolalarimning 

oldiga. Mayli. hechdan ko'ra kech bo'lsa ham. Yo'lga tushdim. O'n uch yil avval ajralgan 

uyimga keldim... Yarim tun... Ichkaridan bir kishi: 

- Kim u, - dedi.  

- Menman, Bey, shu bolalarning otasi, - dedim. U eshikni ochdi. Kelishgan yigit 

ekan...  

- Hush kelibsiz, ota, - deb bo'ynimga osildi. Quchoqladi. uyat ustiga uyat bo'ldi. 

O'g'limni tanimadim. Ichkari kirdim. Yuragim qattiq urar, bir qinidan chiqib 

ketadigandek, bir to'htab qolgandek.  

- Qizim qani? - dedim.  

- Onam bilan ketgan, - dedi o'g'lim. Men uning, u mening - bir-birimizni yuzimizga 

qaray olmas edik. Demak qizim onasining yonida ekan, bu qadar achchiq azob bo'lurmi? 

Yo Rab! 

- Yahshimisiz, ota? Ahvolingiz yahshimi? - dedi o'g'lim. Qanday yuz bilan bu uyga 

kelding demadi. "Ahvolingiz qanday" dedi. Uyalibroq: 

- Yahshi, - dedim.  

- Alloh yahshilik bersin, ota, - dedi. Alloh abadiyatga yahshilik bersin. Bu dunyo 

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li