Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
97
юборишди. Биласанми, Рустам? — акам алам билан титради. — Ўша куни Салимани эринг 
билан свидание қилдирамиз, қайнотангни ҳам кўрасан, деб олиб борган экан. Нариги хонада 
дадамга ҳам кеннойингни кўрсатишибди. Менга нима деган бўлса, дадамга ҳам шуни айтган 
экан. Келинингни бандитлар зўрлаётганини томоша қиласан, дебди! 
Оғир, чуқур сукунат чўкди. Айюн эшигидан онам журъатсиз мўралади. 
— Бўлди энди, — деди мунғайиб. — Қолганини эртага гаплашарсизлар. 
— Кейин-чи? — дедим ғазабдан тишим ғижирлаб. — Нима бўлди? 
— Кейинми? — Акам истеҳзоли илжайди. — Сотдик! Ҳаммасини сотдик! Машинани, 
сигирларни, мебелни! Келинойингнинг тақинчоқларини! Ҳаммасини! Ҳатто бувамдан ойимга 
ёдгорлик бўлиб қолган билагузукларни ҳам... Йиғиштириб келганда юз мингга бормади. 
Миллионни топсанг, отангни чиқариб юбораман, деган Амбарцумяннинг корчалонига элтиб 
бердим. 
Акам яна сигарет тутатди. Чуқур хўрсинди. 
— Суд Москвада бўлди, — деди йўталиб. — Аҳмоқ! Эшшак! — Акам шиддат билан 
қўшқўллаб бошига муштлади. Тўсатдан ҳўнграб юборди. — Мен аҳмоқман! Эшшакман! 
Эшшак! — деди ҳансираб. — Ўз қўлим билан дадамни қамоққа тиқдим. Мана шу қўлларим 
билан. Эшитяпсанми, мана шу қўлларим билан! Нима қилай, укам, чопиб ташласам, 
қутуламанми, қўлларимни! Дадам судда айтди: терговда берган показанеларимни тан олмайман, 
мениям, ўғлимниям мажбур қилишган, деди. Ҳеч ким қулоқ солмади. Шоматовнинг ўғли тергов 
гуруҳига саксон уч минг пул, яна ўттиз минг атрофида баҳоланган тилла буюмлар топширган. 
Демак, Шоматов — миллионер, деб туриб олди. 
 
Май ойининг йигирманчи куни 
Автостанция чеккасидаги автомат-телефонда рақам терарканман, қўлим титрар эди. Бугун 
якшанбами? Университетга боришдан наф йўқ. Шаҳноза — уйда. Анави қақажон синглиси 
дастакни кўтариб қолса, яна бошни қотиради. Хайрият, Шаҳнозанинг ўзи олди. 
— Лаббай? 
Юрагим гурсиллаб кетди. Икки йил кутгандим бу овозни. Икки йил! Совуқ қиш кечалари 
заставадаги «уйча»да ётганимда, карвонни кузатиб қайтаётиб, олис йўл азобидан толиқиб, танк 
ичида мудраб қолганимда мана шу овоз бехосдан қулоғимга чалиниб, чўчиб уйғонган 
пайтларим кўп бўлган... 
— Шаҳноза! — товушим бўғиқ, ишончсиз чиқди. Симнинг у томонида бир лаҳза сукут 
чўкди-ю, ҳайрат аралаш қувончли хитоб эшитилди. 
— Вой! — Шаҳноза энтикиб қолди. — Вой?! 
— Бугун соат учда, ўша жойда... — дедим-да, дастакни илиб қўйдим. Ҳамон юрагим 
гурсиллар, шу топда бошқа гапиролмаслигимни билардим. Нарироққа боргандан кейин, ўзимни 
сўкдим. «Э, ўл, тўнка! Ақалли ҳол-аҳвол сўрамайсанми? Уйдагилар яхши ўтиришибдими, 
демайсанми? Бўлар иш бўлди. Военкоматга бориш керак». 
Тахта тўсиқ ортида ўтирган новча капитан норизо қиёфада ўрнидан турди. 
— Нега честь бермайсан, сержант? — деди кўзимга тикандек қадалиб. 
Ё, Худо! Хўп ғалати нарса-да, бу «ҳарбий интизом» дегани! Унвони ўзингдан бир поғона 
баландми, қоққан қозиқдек ғўдайгин-да, честь бер! Танисанг ҳам честь бер, танимасанг ҳам. 
Ҳурмат қилсанг ҳам честь бер, қилмасанг ҳам! Ўзини бир тийинга олмаслигинг мумкин. Аммо 
эгнида мундир, елкасида погон бор. 
— Салом, ўртоқ капитан! — дедим фуқарочасига оддий қилиб. Киссамдан ҳужжатларимни 
олиб, тахта тўсиқ устига қўйдим. 
— Устав бўйича доклад қил! — деди капитан дағдаға билан. Кўрганмиз бунақа 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов