Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
98
пўписаларни! Тўғри, ҳали «совет фуқаро»сига айланганимча йўқ. Оддий «дембил»ман, холос. 
Аммо қайтадан ҳарбий хизматга юбориш қўлидан келмайди. Нари борса, бир ой «повуска» 
ташитишга мажбур қилиши мумкин. Жазо тариқасида. 
Бир-биримизнинг кўзимизга узоқ тикилиб турдик. Охири капитан ҳужжатларимни юлқиб 
олди. 
— Қачон келдинг? — деди қовоқ-тумшуғи осилиб. Бир қадар жаҳлдан тушгани овозидан 
сезилиб турарди. — Экипаж командиримидинг? 
— Ҳа! 
— Контузия бўлганмисан? — Капитан госпиталдан берилган қоғозни синчиклаб кўздан 
кечира бошлади. — Эҳ-ҳа! Жароҳат ҳам олган экансан. Энди нима қилмоқчисан? 
— Ўқишимни давом эттираман. 
— Мен Қандахорда хизмат қилганман, — деди капитан ҳужжатларимдан кўз узмай. 
Бу ҳам порох ҳидини тотганлардан экан-да! Капитанга ҳурматим ошди. 
— Демак, гап бундай! Уруш қатнашчиси сифатида тубандаги ҳуқуқларинг бор. — Капитан 
«афғонлар»га айтавериб ёд бўлиб кетган сўзларни аниқ-равшан қилиб такрорлади. — Олий 
ўқув юртига киришда имтиёз, биринчи навбатда телефон олиш, биринчи навбатда квартира 
олиш, инвалид бўлсанг, навбатсиз хусусий автомашина олиш... Хуллас, имтиёзлар тўғрисидаги 
ҳужжатингни беришади. 
— Ўртоқ капитан! — дедим тушунтириб. — У ёқдаги ҳарбий врач, «Уйингга қайтишинг 
билан госпиталга бориб, мутахассисга учрашишинг шарт», деган эди. 
— Бу мумкин! — деди капитан кескин оҳангда. — Госпиталга йўлланма берамиз. 
 
Ўша куни 
Анҳор бўйига пиёда келдим... Одамларнинг бунчалик бепарво юришига ҳамон кўника 
олмасдим. Ҳар бир дарахт орқасида «дух» пойлаб тургандек эди. Боғ яшнаб кетибди. Оппоқ 
гуллари тескари ўсган узум бошига ўхшаб учини осмонга қаратиб турган каштанлар, довучча 
туккан ўриклар, ям-яшил арчалар шамолда арғамчи учади. Гулзорда хонаки гунафшалар, 
сиёҳранг гулсапсарлар эркаланиб чайқалади. Аммо ҳавонинг авзойи бузуқ, осмонда қорамтир 
булутлар чарх уради. 
Мана, ўзимизнинг скамейка. Ўзимизнинг наъматак. Напармон гуллари қуёш томчисидек 
ярақлайди. Харракка ўтириб, анҳорни томоша қилдим. Тоғ томонда ёмғир ёққан шекилли, 
анҳор лойқаланиб, тўлғаниб оқади. Сув бетида олма шохчалари, настарин гуллари шитоб билан 
қалқиб боради. Ана, бир дона лола оқиб келяпти. Гулбарглари ёйилиб кетган. Худди зада 
бўлган юрак парчасидек. Тўлқинлар уни гоҳ эркалаб елкасига кўтаради. Гоҳ бўтана гирдобига 
улоқгиради. Эрмак қилаётгандек... Булутлар қуюқлашиб, шамол кучайди. Харрак ёнбошидаги 
наъматак жонсарак чайқала бошлади... Шошқин қадам товушини эшитиб, юрагим орзиқиб 
кетди. 
Қулоғимга қадрдон овоз кирди: 
— Рустам ака! Рустам ака-а-а! 
Шаҳноза қушдек учиб келиб, бағримга отилди. Димоғимга гул ҳиди урилди. Ўзгармабди! 
Фақат... янаям очилиб кетибди! 
Эгнида атлас кўйлак. Сочини чиройли турмаклаб, миттигина атиргул ғунчасини қистириб 
қўйибди. 
— Соғиндим, Рустам ака! Соғиниб кетдим. — Кўзларидан икки томчи ёш силқиб чиқиб, 
лабига сизди. 
— Мен ҳам, — дедим бағримга босиб. — Тушларимда кўрдим. Кўп, жуда кўп кўрдим. 
— Мен ҳам... 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов