Microsoft Word togaymurod otamdan qolgan dalalar lotin ziyouz com doc

 
32 
Tush mahal bir momo eshak minib, keladi. 
Men momoni darrov taniyman — momo Ziyodni onasi bo‘ladi. 
Ko‘nglim bir orziqib oladi. 
Ziyodni onasi eshagidan tushadi. Tevarak-boshga qaraydi. Muallimlarimiz taraf yuradi. 
Ziyodni onasi muallimlar bilan gapirishib o‘tiradi. 
Fizika meni imlaydi. 
— Momoni shtabga olib bor, — deydi. 
Men Ziyodni onasi oyog‘idan olib yuboraman. 
Ziyodni onasi to‘qimga joylashib o‘tirib yo‘l oladi. 
Men eshak qabatida boraman. 
Yo‘lda Ziyodni onaai inqillab-inqillab boradi. Bir og‘iz-da gapirmay boradi. 
Men eshak yotoq oldi tolga qantaraman. Ziyodni onasini yotoq ergashtiraman. 
Ziyodni onasi yotoqqa bir sidra qarab oladi. 
— Ulimning joyi qaerda? — deydi. Men Ziyodni joyini aytaman. 
Ziyodni bo‘xchasi haliyam joyida turmish buladi. 
— Manavi bo‘xchasi, — deyman. 
Ziyodni onasi bo‘xchani oladi. Bo‘xcha uyoq-buyog‘ini qaraydi. 
— Ha, shu, — deydi. —Ulimniki... 
Ziyodni onasi bo‘xchani qo‘ltiqlab tashqarilaydi. 
Ziyodni oiasi tol ostida bo‘xchani ochadi. Ichidan Ziyodni kiyim-kechagini oladi. Ikki tol orasi 
simga qoqib-qoqib yoyadi. 
Ziyodni onasi soyalab o‘tiradi. Bilaklarini tizzalariga qo‘yib o‘tiradi. Ziyodni kiyim-kechagiga 
qarab o‘tiradi. 

---

Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
43
Ziyodni kiyim-kechagi oftobiyorda sarg‘ayib-sarg‘ayib turadi. 
Ziyodni onasi betini bilaklariga bosadi. Ziyodni onasi iz-z-iz-z yig‘laydi. Ziyodni onasi yum-m-
yum-m yig‘laydi. 
Men Ziyodni onasiga qo‘shilib yig‘layman. 
— Bari ayb mendan bo‘ldi, — deyman. — G‘o‘za ichida uxlama, deganimda, Ziyod oshnam 
ketmas edi... 
Men ko‘zlarimni qo‘lim sirti bilan artib-artib yig‘layman. Men Ziyodni ust-boshnga qarab-qarab 
yig‘layman. 
Shunda, ko‘z oldim jimir-jimir etadi. Jimir-jimirni oftob ziyo deb bo‘lmaydi. 
Men tag‘in-da yaqin borib qarayman, Ko‘zlarimni artib-artib qarayman. 
Ziyodni ust-boshi g‘ij-g‘ij... bit bo‘ladi! Tikishlardan bit uradi! Yirtiqlardan bit uradi! Oftobiyord
1
g‘imir-g‘imir etadi! Misoli nur jimirlamish bo‘ladi! 
Yuzlarim lov-lov yonadi —Ziyod uchun-da orlanaman, o‘zim uchun-da orlanaman! 
Boisi — badanimda g‘imirlamish bitlarim Ziyodni bitlaridan ziyod bo‘lsa bo‘ladi — kam 
bo‘lmaydi! 
Men yuzlarimni chet buraman. Men ko‘zlarimni olib qochaman. 
Ziyodni onasi endi ovoz berib-ovoz berib yig‘laydi. Shunda, shtabdan direktorimiz chiqib keladi. 
— Nima gap, o‘rtoqlar? — deydi. Direktorimiz Ziyodni onasini ko‘rib rangi o‘chadi. 
— Bizda nima ayb, momo, — deydi direktorimiz. — Bizda nima ayb. Buni o‘z oti o‘zi bilan paxta 
fronti deb qo‘yibdi. Front qurbonsiz bo‘lmaydi. 
Direktorimiz Ziyodni onasi yelkasiga qo‘lini qo‘yadi. 
— Bolani o‘zi paxta ichida qolibdi-da, — deydi direktorimiz. — Kim biladi, biron nimaga 
yo‘liqqanmi. Sizlar eskichani yaxshi bilasizlar-ku... 
Men direktorimiz ko‘rmasin deya, Ziyodni ust-boshini simdan tortib-tortib olaman. Bo‘xchaga 
solib-solib qo‘yaman. 
Direktorimiz Ziyodni onasini qishlog‘imizga qaytarib jo‘natmoqchi bo‘ladi. 
Ammo Ziyodni onasi ko‘nmaydi. 
— Ulim yo‘liqqan joyni ko‘rsatinglar! — deydi. Direktorimiz menga imo beradi. 
— Mayli, olib bor, — deydi. — Keyin, qishloq yo‘liga solib yubor.