Microsoft Word tarixi muhammadiy ziyouz com doc

ZIMOM IBN SA’LABA VOQEASI
Bir kuni Rasululloh sollallohu alayhi vasallam sahobalar bilan Madina masjidida o‘ltirgan 
edilar. Shu orada sahro badaviylaridan sochlari xurpaygan bir kishi kelib masjid oldida 
to‘xtadi va tuyasini cho‘ktirdi. Uning tovushi g‘o‘ng‘irlab chiqib tursa ham, nima degani 
tushuniksiz edi. U masjidga kirdi va: 
— Abdulmuttalib o‘g‘li Muhammad qimdur? — deb so‘radi. 

---

Tarixi Muhammadiy. Alixonto’ra Sog’uniy 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
289
Sahobalar Rasulullohni ko‘rsatdilar ersa, yaqin kelib o‘ltirdi. So‘ngra: 
— Ey Muhammad, men sendin bir necha so‘z so‘ramoqchidurman, so‘zimni suyakka 
yetkizib qattiqlik bilan so‘rayman, yana ko‘nglingga og‘ir olmagil, — dedi. 
Rasululloh: 
— Nima xohlasang, shuni so‘ragil, — dedilar. 
— Xudoning haqqi seni barcha insonlarga Payg‘ambar qilib Alloh yubordimi? — dedi. 
Rasululloh: 
— Shundoqdir, meni Alloh taolo butun insonlarga Payg‘ambar qilib yubordi, — dedilar. 
Yana ul aytdi: 
— Alloh haqqi, bir kecha-kunduzda besh vaqt namoz o‘qimoqqa Alloh buyurdimi? 
Rasululloh: 
— Albatta shundoqdur, Alloh buyurdi, — dedilar. 
— Yana ul Alloh haqqi-hurmati bilan so‘rayman, zakot bermakni, bir yilda bir oy ro‘za 
tutmakni va haj qilmoqni Alloh buyurdimi, — dedi ul. 
— Ha, Alloh buyurdi, — dedilar Rasululloh. 
So‘ngra u kishi darhol Rasulullohga iymon keltirib: 
— Sening Payg‘ambarligingga ishondim, La ilaha illallohu Muhammadur rasululloh, — 
dedi-da, tashqariga chiqdi. 
Anda Rasululloh sollallohu alayhi vasallam: 
— Bu kishi ersa ongli ravishda iymon keltirdi, Islom dinini aniqlab yaxshi tanidi, — 
dedilar. 
So‘ngra bu kishi Rasulullohdan ruxsat olib o‘z qavmiga borib, ularni dinga undadi. 
Buning yo‘lboshchiligida ulug‘ bir qabila dinga kirdilar. 
ABDULQAYS ELCHILARI
Abdulqays qabilasidan kelgan elchilarning soni o‘n olti kishidan iborat edi. Bular ichida 
Jorud nomli bir kishi bo‘lib, nasoro dinida edi. Tavrot, Injil o‘qib Rasulullohning sifatlarini 
ko‘rmish edi. Bu elchilar kelmasidan burun Rasululloh bulardan xabar bergan edilar. 
Shundoqkim, bir kuni sahobalar bilan Madina masjidida o‘ltirgan chog‘larida shunday 
marhamat qildilar: 
— Mana shu hozirda shu tomondan bir qancha tuya mingan kishilar chiqqaylar. Bular 
esa sharqdan kelgan kishilarning eng yaxshilaridur. Dinga kirmakka majbur emaslar, 
haqiqatni izlab yiroq yo‘ldan kelurlar. Ot-ulovlari oriqlamish, oziq-ovqatlari 
tovsilmishdur. Ular esa Abdulqays qabilasining elchilaridurlar. Ey bor Xudoyo, bu qabilani 
mag‘firat qil,— deb duo qildilar. 
So‘ngra xiyol o‘tmasdan Rasululloh aytgan tomonlaridan bir qancha kishilar ko‘rina 
boshladi. Rasulullohga ko‘zlari tushishi bilan o‘zlarini tuyadan tashlab yugurishdilar. 
Rasulullohni qo‘l va oyoqlariga yuz-ko‘zlarini surtishib, yig‘lashgan holda ko‘rishdilar. 
Bular ichida Abdulloh ibn Avf ismli bir kishi bor edi. Barchalaridan ul yoshroq bo‘lsa ham, 
ularning raislari edi. Yo‘ldoshlaridan ajrab qolib, shoshilmay tuyasidan tushib uni 
cho‘ktirdi. So‘ngra xurjunidan ikki dona oq libos olib kiydi. Bu ishlarni Rasululloh 
yiroqdan ko‘rib turdilar. So‘ngra o‘z yurishida, boshqalardek yugurmay, to‘g‘ri yurib kelib 
Rasululloh bilan ko‘rishdi. Qutlug‘ qo‘llarini o‘pib, yuz-ko‘zlariga surtdi. Abdulloh o‘zi 
xunuk yuzli, ko‘rimsiz, kishi edi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam unga uzoqroq 
qarab qoldilar. 
Anda ul: 
— Yo Rasulalloh, inson terisi osh ichgudek idish bo‘lmas, insonning qiymati ersa, ikki 
kichik narsasi bilan bo‘lur. Birisi, tili, ikkinchisi aning dilidur,— deb aytdi. 

---

Tarixi Muhammadiy. Alixonto’ra Sog’uniy