Microsoft Word ramazon va taqvo ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
123
chiqib, azon aytdi. Jamoat bo’lib namoz o’qidik, keyinroq eshitdikki, ayollar: «Xudoga 
shukur, qishlog’imizda azon aytildi», – deb yig’lagan ekanlar. 
Ikkinchisi: kechasi uyquga yotayotib yangi tahorat olib, ikki yoki to’rt rakat namoz o’qib, 
tahorat bilan uxlashlik ham kechaning ihyosidir. Nega? Chunki Payg’ambarimiz sallallohu 
alayhi vasallam hadisi shariflarida aytadilarki: «Bunday qulning ichki kuylagi bilan terisi 
orasida bir farishta bo’ladi, yo Rabbi! Bu quling toza yotdi, tahoratli yotdi, sen uni 
mag’firat qil! – deb duo qiladi». Bilmagan bilmas, ko’rmagan ko’rmas, ko’rgan 
gapirmoqda, Payg’ambarimiz sallallohu alayhi vasallam aytmoqdalar. 
Keyin amal daftarini yozuvchi farishtalar, u qulni bomdodgacha ibodat qildi, – deb amal 
daftariga savob yozadi. Tahoratli yotdi, deb qator-qator ibodat savobi yoziladi insonning 
daftariga». Bu ham Payg’ambarimiz sallallohu alayhi vasallam aytgan narsalar. 
«Samodan maloikalar u kishining tahoratli yotib uxlaganligini, vujudini ma’naviy 
tomonidan, ruhoniyatidan ko’radilar. U qulning atrofida g’uj bo’lib to’planadilar» – deb 
aytmoqdalar sayyidimiz. Ya’ni, maloikalar tahoratli yotganligi uchun u kishining atrofini 
gavjumlashib o’rab olishar ekan. 
Kechaning asl ma’nodagi ihyosi – bu biroz uxlagandan keyin tun yarmida turib, Alloh 
rizosi uchun tahorat olib, namoz o’qish hisoblanadi. Payg’ambarimiz sallallohu alayhi 
vasallam aytadilar:
«Kechasi turib o’qilgan ikki rak’at namoz dunyodan va uning ichidagi hamma narsadan 
ham xayrli». Buni bizga Hazrat rasululloh sallallohu alayhi vasallam aytmoqdalar. 
Gapiruvchilarning eng to’g’ri so’zlovchisi, Allohning habibi adibi; U zotni so’zlariga 
ishonamizmi, muhtaram birodarlar? Shak-shubhasiz! So’zning, kalimalarning ma’nolarini 
tushunishimiz lozim! «Dunyoda va dunyodagi hamma narsadan xayrliroqdir», – 
demoqdalar Payg’ambarimiz sallallohu alayhi vasallam. Nega? Chunki «Shammatun min 
ma’rifatulloh». Ma’rifatullohning hididan boxabar bo’lamiz, ma’rifatulloh tomon qadam 
tashlagan bo’lamiz. 
Kechasi turasiz, tahorat olasiz, xonangizda sizdan boshqa hech kimsa yo’q, yolg’izsiz. 
Birovga ko’z-ko’z qilish ehtimoli yo’q. Riyokorlik ehtimoli yo’q. Xolis Rabbingizga 
yo’nalasiz, Olamlarning Rabbisi. Alhamdu lillohi rabbil olamin. Qanday muhtasham 
kalima! Ulkan koinotning sohibi, yaratuvchisi Alloh taoloning devonida turibsiz. 
«Senga hamd bo’lsin, ey Rabbim!» – deysiz. Ruku’ qilasiz, sajda qilasiz. Ibodatning 
mazasini totiy boshlaysiz. 
Agar biror kishi uni kuzatib tursa, uyaladi, siqiladi, hatto ko’rsatishni xohlamaydi, 
qilmoqchi bo’lsa ham qilmaydi. Ammo kechasi yolg’izsiz, hech kimsa yo’q. 
Joynamozingizga yopishasiz, yig’laysiz, ko’z yoshlaringizni to’kasiz. Sajda qiladigan 
yeringiz nam bo’ladi. «Ey, Allohim!» – deysiz. Juda ham qiymatli bu tuyg’ular insonni 
avliyolik darajasiga yetkazadi. Bu his-tuyg’ular insonni boshqalarga eng chiroyli shaklda 
xizmat qiladigan martabaga ko’taradi. Bu zavqni inson kechasi turgan vaqtidagina 
topishi mumkin. 
Payg’ambarimiz sallallohu alayhi vasallamga shunday amr bo’ldi: