Microsoft Word qisasi rabguziy ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
42
ИЗОҲ: бошқа манбаларда келтиришича, Иброҳим алайҳиссаолмни ўтга отишга 
ҳ
озирлик кўрилаётган пайтда сувларга муаккил бўлган фаришта келиб: 
- Эй Иброҳим, барча сувлар иҳтиёри менинг қўлимдадир. Агар ҳохласанг, 
буюрман сувлар ўтни ўчирур, -деди. 
Шамолга муаккил бўлган фаришта: 
- Эй Иброҳим, агар ҳохласанг, шамолга амр этурман, бутун ўтни ўчириб йўқотур, 
-деди. 
- Сизларнинг ёрдамингизга муҳтож эмасман, - деди Иброҳим алайҳиссалом 
уларга ва бошини юқори кўтариб дуо қилди: - Парвардигоро, Сен ягонасан, 
Аҳмадсан, мендан бошқа Сенга ибодат қиладиган кимса йўқлигини ўзинг билурсан! 
(Изоҳлар таржимон томонидан бошқа манбалардан олинган). 
Айтишларича, Намруд вазирига буюрди: 
- Минорага чиқиб, Иброҳимни кўргил, қандай куяётган экан, кул бўлиб 
улгурганмикан - йўқми! 
- Эй эгам, бу оловнинг ичида дунёнинг тоғлари куйиб кул бўлади-ю Иброҳим 
омон қолармиди! - деди вазир ва минорага чиқиб кетди. Кейин минорадан туриб 
шундай хқитоб қилди: - Эй эгам, учов ўтирибди, орқа ўнгида йигирма минг масофа 
турли хил ёз чечаклари очилмиш, чашмалар оқиб турмиш, хурмо дарахти унмиш. 
Бу гапларни эшитган Намруд таажубга тушди, ўз кўзим Билан кўрайин, деб 
минорага чиқди. Бу манзарани кўргач: 
- Эй Иброҳим, сен ёлғиз эдинг-ку, булар кимлар бўлди? - деб сўради. 
Эй Намруд, бири менман, суратимни ўзгартирдим, Иброҳимга сенинг Муаккил - 
вакил қилинган, тасарруф қилувчи. 
Аҳмоқлигингдан узр айтарман, - деди олов Оллоҳ таоло фармони билан тилга 
кириб. 
- Эй Иброҳим, ул кимсани ёнигга ким туширди? - деди намруд. 
- Оллоҳ таоло мени асрамоқ учун тушурди, Намруднинг энди унга қарши қандай 
яроғи бор бўлсин, - деди Иброҳим алайҳиссалом. 
Бу гапларни эшитиб Намруд беҳад қўрқувг тушди. Қайғуга тушган ер ҳам етти 
кун титраб, зилзила бўлди. Намруд донишмандларни, ҳакимларни тўплади. 
- Бу қандай зилзила бўлди? - деб сўради улардан. 
- Оловнинг иссиғлигидан ер ҳам тебранмоқда, - дедилар унга. 
- Ундай бўлса, оловни сўндиринг! - деди Намруд. 
Сув ташиб, оловга қуя бошладилар. Барча ҳалойиқ Иброҳимнинг аҳволини 
кўрайлик, Дея тамошога келдилар. Оллоҳ фармони Билан шабада келиб, кулларни 
одамларнинг юзларига урди, ҳалойиқ барчаси қайтиб кетди.
Оқшом тушгач, Иброҳим ўтдан чиқиб, уйга борди.
Айтишларича, Намруднинг ўн икки минг омбори бор эди. Уларнинг тўрт минги 
унга тўла эди, уларни қимматчилик бўлса сотармиз, деб ғамлаб қўйганди. Иброҳим 
алайҳиссалом дуо қилди: ул юртдаги дарё ўзанлари, тоғ унгирлари унга тўлди. 
Иброҳим алайҳиссалом "Келинг, ун олинг!" дея чорлади. Ҳамма юртда тўкинчилик 
бўлди. Намруднинг қўлига қаровчи одам қолмади. 
Бир куни Иброҳим алайҳиссалом Намруднинг олдига келди. 
- Ягона Оллоҳдан бошқа илоҳ йўқ, эй Иброҳим сен унирнг пайғамбарисан деб 
айтгил! - деди унга. 
- Фурсат бергил, ўйлаб кўрайин, - деди Намруд. 
Фурсат берилди. Намруд ўйлаб, ўзига кенгашиб кўрди. 
- Мен Иброҳим билан ярашурман, сиз нима дерсиз, - дея кенгаш солди.

---

Қиссаси Рабғузий. Носируддин Рабғузий