Microsoft Word qisasi rabguziy ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
34
- Эй Солиҳ, сенинг қавминг бу мўъжизани талаб қилишини билардик. Биз уни шу 
тошнинг ичида сақлаб турибмиз, - деган фармон келди. 
Солиҳ алайҳиссалом дуо қилдилар. Тош тебрана бошлади. Бир пайт тош ичидан 
ҳ
удди ўзлари талаб қилганларидек туя чиқди, бироз ўтмай бўталади ва туя бўтаси 
Билан ўтлай бошлади. 
- Сен жуда ёмон сеҳргар экансан, - деб имон келтирмадилар. Баъзиларигина 
имон келтирдилар, холос. 
Қавмнинг бир қудуғи бор эди. Туя бўтаси Билан келиб қудуқдаги сувнинг борини 
ичиб қўйди, шу куни қавм сувсиз қолди. 
- Бу туя бизга керакмас, - дедилар бундан аччиқланиб. 
- Буларнинг орасида набат қилгин: сув бир кун туяга бўлсин, бир кун қавмингга! 
- деган фармон бўлди.
Уни қабул қилдилар. 
- Фармон шулки, туяга тегманг, урманг, қийнаманг, ўлдирманг. Бу ишлардан 
бирини қилсангиз, сизларга азоб келгай! 
Буни ҳам қабул қилдилар. Туя уларнинг орасида ўттиз йил турди. Қавмнинг 
навбати бўлган куни туя бўтаси билан тоғларда ўтлар эди. Туянинг навбати келган 
куни қудуқ суви тепасигача кўтарилар, туя бўтаси Билан сувларди, сув яна ўрнига 
тушарди. Улар туяни соғиб идишларини тўлдириб олардилар, негаки унинг сути бир 
минг етти ҳонадоннинг ҳаммасига етарди. Аммо қўйлари ва қорамоллари туяни 
кўриб ҳуркар, ундан чўчиб ўтламас эдилар. Қавм бу туяни ёқтирмай қолди. 
- Биз бу туяни ўлдирмагунча ундан қутила олмаймиз, - деб фикр қилдилар. 
Ривоят қиладиларки, Солишҳ алайҳиссалом шундай деганди: "Орангиздан қизил 
юзлик, сариқ сочлик, чақир кўзлик бир кимса бу туяни ўлдиргай". Қавм шундай 
сифатлик болалар туғилса, онасига билдирмай ўлдириб ташларди. Шундай 
сифатлик тўққизта бола туғилди, барчасини ўлдирдилар.
Яна бир Солиҳ айтган сифатлик бир бола туилди, аммо у қавм улуғларининг 
фарзанди эди. Ҳаммалари йиғилиб, болани ўлдиргани келдилар.
- Бу сўз ғирт ёлғондир. Солиҳ сизни лақиллатаётибди, - деди боланинг отаси.
Қавмнинг сўзи ўтмади, бола ўлмай қолди. Ул болани Қазор деб атадилар, 
отасининг исми Солиф эди. 
- Одам фарзандларининг орасида бундан ҳосиятсиз ва шумроқ кимса йўқдир, - 
деди Солиҳ бола йигирма ёшга кирганда. 
Ривоятда келишича, улар тўққиз киши эдилар, ҳаммалари бўзчи эди. 
Йўлбошчилар Қазор ибн Солиф ҳамда Мастаҳ ибн Даҳр эди. Айтишларича, улар 
Билан иккита ифлос аёллар ҳам бор эди: бири Абира отлик, бириси Судуқ исмлик. 
Абира камбир эди, аммо унинг иккита чиройлик қизлари бор эди: бири Қазор ибн 
Солиф, бири Мусдиъ отлик. Иккиови ҳар икки хотинни яхши кўрарди. 
Бир кеча улар тўпландилар. Таом тиладилар. 
- Бугун туянинг навбати куни. Сувимиз йўқ, шу туфайли таом тайёрлай олмадик, 
- деди Судуқ. 
- Кучимиз етганда эди шу туяни гумдон қилар Эдик. Афсуски, орамизда эркаклар 
йўқ, мардлар бўлганда эди бу туяни ўлдирарди, - деди Абира. 
- Бу туяни мен ўлдирсам, нима берарсан? - деди Қазор ибн солиф. 
- Мен ўзимни сенга бағишлагайман, - деди Судуқ ва аста юзини оча бошладики, 
уни беҳад кўрклилигидан Қазор унга ошиқ бўлди. 
- Мен бу қизларимдан бирини сенга бергайман, - деди Абира Мусдиъга қараб. 
Сўнгра ароқ келтирдилар, икковини маст қилдилар. Қўлдошларга совғалар 
бердилар. Иккови туя келадиган йўлнинг бўйида писиб ўтирдилар. Туя келгани 

---

Қиссаси Рабғузий. Носируддин Рабғузий