Microsoft Word marsga hujum ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
103
Bugun kechqurun esa u pushti, chiroyli rang-barang peshtaxtalardagi mum ayollarni tomosha 
qilgancha oldinga-orqaga tinmay egilar edi. Birinchi marta shaharning qay darajada o‘likligini his etdi. 
Bir krujka pivoni simirdi-da, asta tirjaydi. 
— Jin ursin, — dedi u. — Men butunlay yolg‘izman. 
U “Elit” kinoteatriga kirdi, yolg‘izlik haqidagi fikrlardan chalg‘itish uchun u o‘ziga kino ko‘rsatmoqchi 
bo‘ldi. Zal ichi bo‘m-bo‘sh va dahmadagidek jim-jit edi, keng ekran bo‘ylab kulrang va qora sharpalar 
suza boshladi. Uning vujudi titrab ketdi va shaytonlar in qurgan bu maskandan qorasini o‘chirishga 
jazm etdi. 
Uyga qaytishga ahd qilib, u tez-tez yurib borardi, telefon qo‘ng‘irog‘ini eshitib, jim-jit mahalla tosh 
ko‘chasidan qariyb yugurib ketdi. 
U quloq soldi. 
“Qaerdadir telefon jiringlayapti”. 
U olg‘a yurishda davom etdi. 
“Hozir kimdir go‘shakni oladi”, — erinchog‘lik bilan o‘yladi u. 
U yo‘lka chekkasiga o‘tirdi va botinkasidan shoshmay toshchalarni qoqib tushira boshladi. 
Birdan qattiq qichqirib oyoqqa turdi: 
— Kimdir! Samoviy kuchlar, nahotki bu men bo‘lsam! 
U talvasa ichida atrofga alangladi. Qaysi uyda? Hov anavunda! Maysazor ustidan uchib o‘tdi, 
zinapoyalardan yuqoriga otildi, uyga kirdi, qop-qorong‘i zalda turibdi. 
Shiddat bilan go‘shakni oldi. 
— Allo! — qichqirdi u. 
— Zzzzzzzzzzzzz. 
— Allo, allo! 
Qo‘yib qo‘yishibdi. 
— Allo! — o‘kirdi u va go‘shakni siltadi. — Padaringga ming la’nat! — O’zini o‘zi so‘kdi u. — 
Yo‘lakda o‘tirib senga zarurmidi, galvars! Shaytonvachcha, to‘nka! — u qo‘llari bilan telefon apparatini 
qattiq siqdi. — Qani, yana bir qo‘ng‘iroq qil. Qani!  
Shu paytgacha Marsda undan boshqa biron-bir odam qolishi mumkinligi uning miyasiga ham 
kelmagandi. O’tgan butun hafta davomida u bitta ham odamni ko‘rmadi. U boshqa barcha shaharlar 
ham mana shunday kimsasiz deb xayol qilgan edi. 
Endi esa hayajondan titrab-qaqshagancha ikki ko‘zini qora qutichadan ololmasdi. Avtomat telefon 
tarmog‘i Marsning barcha shaharlarini bir-biri bilan ulab turardi. Ular o‘ttizta — qaysi biridan 
qo‘ng‘iroq qilishdi ekan? 
U bilmasdi. 
U kuta boshladi. Yot xonadon oshxonasiga o‘tdi, muzlagan qulupnay erib yotardi, uni g‘amgingina 
yedi. 
— Bu yerda hech kim bo‘lmagan aslida, — g‘udrandi u. — Balki shamol qaerdadir simyog‘ochni 
ag‘darganda tasodifan simlar ulanib qolgandir. 
Lekin u kimdir narigi tomonda go‘shakni ilgandagi shirq etgan ovozni eshitdi-ku? 
Butun tunni Uolter Gripp zalda o‘tkazdi. 
— Bu yerda telefonning hech qanday aloqasi yo‘q, — o‘zini ishontirib dedi u. — SHunchaki mening 
boshqa qiladigan ishim yo‘q. 
U soatining chiq-chiqiga quloq tutdi. 
— Xotinim endi qo‘ng‘iroq qilmaydi, dedi u. — Javob bermagan odamga qaytadan raqamlarni 
terish unga zarur kelibdimi? Ehtimol, ayni daqiqalarda shahardagi boshqa uylarga qo‘ng‘iroq 
qilayotgan bo‘lsa kerak! Men bo‘lsam bu yerda o‘tiribman... Shoshma! — u miyig‘ida kuldi. — Nega 
men “xotinim” deyapman? 
U sarosima ichida ko‘zlarini pirpiratdi. 
— Axir erkak kishi ham mana shunday dadil ko‘ng‘iroq qilishi mumkin-ku, shunday emasmi? 

---

Marsga hujum (roman). Rey Bredberi