Microsoft Word kr sh xolmirzayev 2 ziyouz com doc

 
15 
Таваккалнинг «яқинда» деган муддати узоққа чўзилиб кетди: на ижод боғига келди, на сим қокди. 
Мен улар икковлоннинг жуда яқин, жуда яқин, ҳаттоки бирга бўлишларини ич-ичимда истаганим 
учунми, назаримда, улар тил топишгандек, демак (не ажаб!) мени унутгандек эдиларки, бундан ҳам 
қаноатда эдим. 
Бироқ кўнглимда гумонлар ҳам кезиб қоларди: «Тил топишолмади - ёв. 
Акс ҳолда, дейлик, «яраш-яраш»ни нишонлаш учун ҳам бирров келиб кетишлари лозим эди». 
Шундай ўйлашга қандайдир маънавий ҳаққим борлиги учунми, ҳатто Таваккалнинг қўнғироқ 
қилмагани қандайдир малолроқ келиб турган кунларнинг бирида... 
...қалдирғочларим ҳаётида бир ажиб томошани кўрдим. 
Қош қорайишига яқин улардан қайси бири ташқарида бўлмасин, албатта «чий-чий»лаб учиб келар, 
хонани шифти остида бир айланиб, тупукда ийлаб ва сомон қипиқларини қўшиб «пишитган» 
лойларидан ясалган қаттиқкина чипор иннинг лабига қўнар, хўрак келтирган бўлса, тумшуғини очиб 
шеригига тутар, агар шериги илгарироқ кириб ўрнашган бўлса, бир-икки сас чиқариш билан 
қаноатланар ва ўнг келган жойга қўниб, тунни ўтказарди. Гоҳо иккаласи ҳам ташқарида бўлишса, 
кетма-кет учиб келишар, шунда, тасаввур этингки, сап-сариқ тумшуқчаларини борича очган жўжалари 
чийиллашиб қарши олишар, ота-она уларга навбат билан емак беришарди. 
О, буларнинг ташвишлари! 
Гўёки бор бисотлари — шу болаларию барча хатти-ҳаракатлари — уларнинг қорнини тўйдириш ва, 
демак, учирма қилишдан иборатдек туюларди! 
Мен бу ажиб қушларни таниганимдан буён — иноқ, аҳил, бир-бирига меҳрибон, деб ўйлаб юрардим 
албатта ва бу борада Гулсара билан ҳам бир оз гаплашгандик. 
Йўқ, биродар, буларнинг орасида ҳам худди одамзотнинг эр билан хотини орасидаги... 
Бир дақиқа бардош қилинг. 
Бир оқшом она қалдирғоч хуфтон маҳали чийиллаб учиб хонага кирди-да, жон ҳолатда оғзини очиб, 
ўзига чорлай бошлаган болаларига қарамай, қайтиб чиқиб кетди. Бироқ, икки-уч дақиқадан кейин яна 
ўкдек учиб кириб келди-да, тағин хонани айланиб ва асабий чий-чийлаб, инининг қирғоғига қўнди. 
Кейин болаларининг нафсини қондириб, улар устига астагина ўтди-да, бағрини бериб ётди. Бироқ, 
онлар ўтиб-ўтмай чий-чий этар, унинг зорланаётгани шундоқ би-линиб турарди. 
Эркак қалдирғочдан дарак йўқ. (Мен уларнинг жуссаси ва думининг узун-қисқалигига қараб, нари 
қайсию модаси қайси — тахминлаб билиб олган эдим.) 
Бахтга қарши, ҳаво совиб, ёмғир савалай бошлади. Деразани ёпай дейман, аммо эркак 
қалдирғочнинг келишини кутаман: ҳозир келар, энди келар... 
Макиён ҳамон «чий-чий» этади. Энди унинг унидан ночорлик, ожизлик сезиларди. 
Шунда кўп тахминларга бордим: «Электр симига қўнган бўлса — тамом... Ёки бирон йиртқич 
қушнинг домига илиндими? Йўқ, унинг қирғийлар билан ёнма-ён учиб юрганини кўрганман... Нима 
бўлди экан унга? Ҳа-а, шўх болалар рогатка билан... Қайда! Унга сочма ўқ ҳам тегмайди...» 
Хуллас, шу кеча деразани ёпмадим. Қалин кийиниб ётдим. Чироқни ҳам ўчирганим йўқ: учиб 
келиши мумкин. Адашиб қолмасдан инини топсин... 

---

САЙЛАНМА. Шукур Холмирзаев. 2-жилд