Microsoft Word kr bankir ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
95
Танобийда ўтирганлар бу хабарни эшитиб, гувиллаб қўйди, стуллар сурилиб, йўтал 
товушлари қулоққа чалинди. Столлар оралиғида суяниб тик турган меҳмонлар ўз жойларига 
қайтишди. Масъулият ҳиссини сақлаб қолганлар эса ўзларининг анчайин серташвиш 
қўшниларини жим бўлишга ундай бошлашди. 
Кўзни олувчи нур тўсатдан рабби Фейтлбаумнинг юзини ёритди, бир қарашда Палмер уни 
ҳали ўн саккиздан ошмаган ўсмир деб тахмин қилди. Ўз дини қонунларига кўра у соқолини 
олмаганди, бироқ юзидан эндигина сабза урган мўйлари элас-элас кўзга чалинарди. Лекин 
унинг оч қирмизи тусли майин жингалак чакка соқолига разм солиб қараркан, Палмер дарҳол 
аввалги тусмолига яна етти ёш қўшди. 
— Меҳрибон дўстларим, — деб сўзини бошлади Фейтлбаум. 
Палмер ўз баҳосига зудлик билан яна битта тузатиш киритди, нотиқнинг ўттиздан ошган 
киши эканига шубҳаси қолмади. “Меҳрибонлар” сўзини бундай мафтункор тавозе билан ирод 
этиши учун руҳоний одам фақат мана шу ёшга келибгина оилавий нутқларда етарли тажриба 
тўплай олади. Палмер Чикагодаги авлиё Павел черковининг кекса руҳонийсини эслайди, у 
“марҳамат” сўзини шундай талаффуз этар эдики, бир унли ўрнига ҳалқумидан сал юқорироқда 
азбаройи майин қулқиллаб овоз берганидан Палмерга ҳар доим нуроний чол томоғида хамир 
узмаси тиқилиб қолгандай туюларди. 
— Дўстларим, сизлар қайси динга сиғинманг, — давом этди Фейтлбаум, — бугун бу ерга 
парвардигорнинг кўзга кўринмас нигоҳи остида жонларимиз, сўзларимиз ва аъмолларимиз, ҳа, 
муҳаббат ва эзгуликка тўлиқ, абадий қардошлик туйғусидан келиб чиққан аъмолларимиз бир-
бирига йўғрилиб кетиши учун, руҳий бирдамлигимизда, ўзаро ихлосимизда ва сўнгсиз 
итоаткорлигимизда барчамиз қалбларимизнинг энг теран жойигача содиқ бўлган муқаддас 
ишни байрам қилиш ва шарафлаш учун тўпландик; бу иш тафаккуримизда ҳукмронлик қилади 
ва ўлмас жонларимизда шу қадар чуқур ва мустаҳкам ўрин олган, дунёвий ҳаётимизнинг 
айрилмас қисми бўлиб қолган, парвардигорнинг беадад марҳамати туфайли унинг муборак ва 
олий мақсадларига риоя қилган ҳолда шу ҳаётга содиқ бўлиб қолгаймиз. 
Палмер кимдир оёқ учида нотиқнинг орқасидан юриб ўтганини, Катта Викнинг қулоғига 
эгилганини ва ўз фикрларини маънодор қўл ҳаракатлари билан тасдиқлаганча у билан узоқ 
шивирлашиб гаплашганини кўрди. Палмер боши узра жойлашган прожектор нури юзини 
ёритмайдиган даражада хиёл олдинга энгашди ва айни дақиқада ҳамманинг эътибори 
Фейтлбаумга жам бўлганига ишонч ҳосил қилиб, бир зум кўзларини юмди. У хотирасида 
нотиқлар рўйхатини тиклашга ҳаракат қилди ва улардан ҳар бири сўзлаши учун қанча вақт 
кетишини хомчўт қилиб чиқди. Нутқларга камида бир соат кетарди. Палмер хўрсиниб ўзини 
ўриндиқ суянчиғига ташлади ва гўё ҳамон юмуқ кўзларини паналамоқчи бўлгандай, сигарета 
тутган қўлини кўтарди. 
— ... Сўнмас нуринг билан ҳозирги ва истиқболдаги ишларимизни ўзинг мунаввар эт, — 
гапиришда давом этарди Фейтлбаум. — Сенинг мурувватинг ва илҳоминг ила бажаришимиз 
лозим бўлган аъмолларимиз бароридан келгай. 
Палмер кўзларини очди ва нотиққа ўгирилди. У Калхэйнга энгашиб, қулоғига алланималарни 
шивирлаган кишининг оч сариқ қуюқ сочига эътибор қилди. Фақат биргина одамда мана шу 
рангдаги соч бўлиши мумкин эди — у ҳам бўлса Бернс. 
— ... айнан мени, — давом этди Фейтлбаум, — қадимги дин хизматкорини мана шундай буюк 
ишни деб елкама-елка туриб ўз бурчини адо этиш учун бугун бу ерга чорлаганимиз нечоғли 
жоиз ва ҳаққоний бўлса, бизнинг аъмолларимиз ҳам шунчалик жоиз ва ҳаққонийдир. 
Раввиннинг бошидаги каржсиз қора тақяси унинг нутқига монанд бир текисда чайқалиб, 
Бернснинг бошини гоҳ тўсар, гоҳ очар эди. Калхэйннинг ўзи хотиржам тусда сукунат сақларди. 
У кўзларини бир нуқтага қадаб, қимир этмай ўтирарди, Бернс эса ҳамон гапни қалаштириб, 
нутқини давом эттирарди. Шунга қарамай, Калхэйн каби унинг ҳам лаблари деярли 
қимирламаётганди. 

---

Банкир (роман). Лесли Уоллер