Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
105
yuboribsan-ku. 
— Hoy, Alish! Nima hunar ko‘rsatding? Hushtak chalmay yergina yutgur, adangni 
arog‘ini to‘kib tashlab shishasini beribsan-ku. Hali qo‘limga tushgin, go‘shtingni bir 
burdadan qilmasam yurgan ekanman. 
Bir to‘da bola o‘rtasida o‘tirgan oyim ohista yupatadi. 
— Qo‘ying, kelinposhsha, qarg‘amang, bolalik — poshsholik-da, o‘rgilay. Adasi bir kun 
ichmasa ichmas... 
Bahor paytlari, olcha gullaganda kechasiyam tinchlik yo‘q. Yarim kechagacha pichir-
pichir, hingir-hingir... Oxiri bo‘lmadi. Bir kuni skameykani tag-tugi bilan arralab 
tashlamoqchi bo‘ldim. Dastarrani ko‘tarib chiqsam oyim odatdagidek bir to‘da bola 
orasida o‘tiribdi. 
— Ha? — dedi qo‘limdagi arraga qarab. 
— Bo‘ldi, — dedim to‘ng‘illab. — Odamga tinchlik ham kerak-da. 
Qora-qura bolalar, sochi sichqonning dumidek dikkaytirib o‘rilgan qizaloqlar mengamas, 
onamga termilib qarashdi. 
— Odam bor joyga odam keladi-da, o‘g‘lim, — dedi oyim sekin. — Norastalar suyunsa 
yomonmi... 
Yakshanba kunlaridan birida darvoza oldi yana gavjum bo‘lib ketdi. Ammo bu safar 
bolalar emas, xotin-xalaj to‘plandi. Ayollarning hayajonlanib shovqin solishidan bildimki, 
Huri satang kelgan. Huri satang, yoshgina ko‘hlikkina juvon. Faqat og‘zidagi qator-qator 
tilla tishlari, bo‘ynidagi durlar, ayniqsa lo‘mbillatib katta-katta gapirishi uni yoshiga 
nisbatan ulug‘roq ko‘rsatadi. Bechoraning turmushi bo‘lmadi. Mahallada to‘y-hasham 
bo‘lsa, odamlarning hovlisiga sim tortib «tuyalampochka» qo‘yib beradigan yuvoshgina 
montyor yigitga tekkan edi. Besh oy deganda bir emas, ikkita popukdek qizaloq tug‘ib 
berdi. Mahalladagi og‘zi botir otinning aytishiga qaraganda «shaftolini danagi bilan yeb 
qo‘ygan» ekan. Montyor yuvosh bo‘lsayam, oriyatli yigit ekan— uy-joyini tashladi: ketdi. 
Ipdekkina bo‘lib yurgan Huri eridan chiqdi-yu, semirib ketdi. O‘zining aytishicha: «Mana, 
ersiz o‘lgani yo‘q, qaytaga brilliantga belanib yuribdi». Uning xo‘jalik sumkasini ko‘rishi 
bilan xotinlarning ko‘zi yonib ketadi. O‘ziyam sumkamas, xazina. Ichida billur vazadan 
tortib maxer koftagacha, poshnasi bir qarich platforma tuflidan tortib, nomozshom 
atlasgacha — hammasi topiladi. 
Beixtiyor derazadan mo‘ralasam, «bozor» ayni avjiga chiqqan ekan. Huri satang semiz 
oyog‘ini skameykaga, shundoq oyimning biqiniga tiragancha ko‘zni qamashtiradigan 
atlasni ko‘rsatib turibdi. Atrofdagi ayollar havas bilan tikilib qarashyapti. Oyim Hurining 
oyog‘iga joy bo‘shatgani uchunmi, skameykaning bir uchiga ilinib o‘tiribdi. 
— Bunaqasi endi chiqmay qo‘ygan. — Huri satang atlasni tizzasiga yozdi-da, kafti bilan 
siladi. 
Ayollar havas bilan tomosha qilishar, ammo birontasi aqalli narxini so‘rashga jur’at 
qilolmas edi. 
— O‘ladigan dunyoda yeb-ichib, kiyinib qoladi-da odam. — Huri satang do‘mboq kaftini 
siltadi. — Opchiqing, pochcham sandiqqa bosib qo‘ygan pullardan, Dilbar opa! Odam 
bo‘lib mundoq atlas obersin sizgayam! 
Bir etak bolaga o‘ralashib qolgan Dilbar opa sekin ming‘illadi: 
— Ha, nasib etsa, bir kun kiyarmiz. 
— Hozir kiymasayiz, qachon kiyasiz! Ikki-uch yildan keyin chalpakka o‘rab tashlasa, it 
qaramaydigan bo‘p qolasiz. O‘zizziyam o‘ylang mundoq. 
Dilbar opa yana bir nima deb ming‘illadi. Huri satang: «Xaridor yo‘qmi?» degandek 
xotinlarga bir-bir qarab chiqdi-da, atlasni sumkaga tiqdi. Keyin uzoq titkilab bir nimani 
qo‘liga olgan edi, ayollar xuddi o‘rtog‘ining yangi o‘yinchog‘ini tomosha qilgan bolalardek 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov