Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
103
— Jahon, — dedi sekingina, — tog‘dan ehtiyot bo‘lib o‘tgin. 
Jahongir yelkasi osha onasiga qaradi: 
— Jizzaxning yo‘lida tog‘ yo‘q. 
— Tog‘ ko‘p bo‘lgani uchun aytyapman-da, — Mehri xola astoydil kuyinib tushuntira 
boshladi. — Mashinangni sekin haydagin. Shoshmagin, jon bolam. 
— Tog‘ yo‘q desam, tog‘ ko‘p deysiz-a! — Jahongir burnini tortib qaddini rostladi. — 
Qo‘rqmang, oyi, tog‘ning yoniga bormaymiz, chetlab o‘tib ketamiz. 
Mehri xola bir zum indamay turdi. O‘g‘lining javobidan bari bir qanoat qilmadi. Tag‘in 
mening oldimga keldi. 
— O‘zingiz qarab boring, jon bolam, — dedi yolvorib. — Ayting, to‘xtab-to‘xtab, dam 
olib-dam olib yursin. 
— Xo‘p, oyijon. O‘zim qarab turaman. Dam olib-dam olib boramiz. 
Mehri xola yana bir zum qarab turdi-da, hovliga kirib ketdi. Biroq ko‘p o‘tmay po‘stakka 
o‘xshash bir narsani quchoqlab ko‘tarib chiqdi. Qarasam, kattakon po‘stin. Endi kapotni 
yopgan Jahongir nochor qiyofada aftini burishtirdi. 
— Kun issiq-ku! 
— Nima? 
— Kun issiq-ku, nima qilaman buni? 
— Yo‘lda sovuq qotib qolsang, kiyasan. 
Do‘stimning nochor qiyofasida ham, Mehri xolaning po‘stin ko‘tarib turishidayam ham 
kulgili, ham qandaydir odamning dilini larzaga soladigan g‘alati ifoda bor edi. 
— Menga bering, — dedim Mehri xolaning qo‘lidan po‘stinni olib. — Jahon kiymasa, o‘zim 
kiyaman. 
— Bo‘pti, ketdik. Kech qolamiz! — Jahongir shaxd bilan mashinaga o‘tirdi. 
— Shoshma! — Mehri xola xol-xol dog‘ bosgan qo‘lini siltab imo qildi. — Qani, omin! — 
dedi duoga qo‘l ochib. — Bolamni sizga, sizni Xudoga topshirdim. Oy borib, omon 
kelinglar. Safarlaring bexatar bo‘lsin, do‘stga zor, dushmanga xor qilmasin. Iloyo tuproq 
olsanglar oltin bo‘lsin. Iloyo... 
Jahongir noiloj kaftini ochib turarkan, alamini boyadan beri mashina atrofida 
aylanishayotgan o‘g‘ilchasidan oldi: 
— Nimaga bosh yalang chiqding? Sovuq-ku! Uyga kir, shpana! — Shunday dediyu 
betoqatlik bilan motorni yurgizdi. Mehri xola shosha-pisha fotiha tortdi. Do‘stim endi 
mashinani orqaga tislantirib o‘nglagan edi, onasining qo‘l siltab qichqirgani eshitildi. 
— To‘xtasang-chi, hoy! 
Jahongir noiloj yana to‘xtadi. 
— Ha, yana nima, oyi? — dedi mashina eshigini qiya ochib. 
Mehri xola harsillab yaqin keldi. Timirskilanib nimchasining yon cho‘ntagini kavlashtira 
boshladi. 
— Nima qidiryapsiz? — Jahongir norozilik bilan qoshini chimirdi. 
— Shoshma, bolam, — Mehri xola nihoyat cho‘ntagidan bir siqim paxta chiqardi. — Ma, 
— dedi qiya ochiq eshikdan uzatib, — qulog‘ingga tiqib ol. Bilasan-ku, sal shamol tegsa 
qulog‘ing og‘riydi. 
— Obbo! — do‘stim paxtani olib bardachokka tashladi. — Xo‘p xayr, yaxshi o‘tiringlar. 
— Yo‘q, hozir tiqib ol. Keyin esingdan chiqib ketadi. 
— Uff! — Jahongir jinday paxtani naridan-beri dumaloqlab qulog‘iga tiqqan bo‘ldi. Motor 
gurilladi. Mashina shiddat bilan oldinga sapchidi. Bir zum jim ketdik. Do‘stim yo‘ldan ko‘z 
uzmay borarkan, xijolat chekkandek tushuntirdi: — Odam keksayganidan keyin yosh 
bolaga aylanib qolarkan-da... 
Men indamadim. Nima dey? «Shu gaplarni nega xotining aytmadi, nega bolalaring 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
104
aytmadi-yu, onang aytyapti, nega bu yog‘ini o‘ylamaysan?» deymi? «Senga qanchalik 
havas qilayotganimni bilsang edi, nodon!» deymi? 
Qiziq o‘sha kecha onam tushimga kirdi. Qo‘lida oppoq paxta ko‘tarib yurganmish...