Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
94
— Menga qara! — dedi tamaki o‘ray turib. — O‘qituvchingni aytib chiq. 
— E, uyalaman! — dedim rostini aytib. 
— Xo‘p degin. — Afzalxon akamning barmoqlari titrab ketgandek bo‘ldi. — Bitta ukalik 
qilgin, jiyan. O‘zing katta yigitsan-ku, senga ordenimni beraman. 
Afzalxon akamning kattakon, og‘ir Qizil Yulduzini o‘ynashni yaxshi ko‘rardim. U bo‘lsa, 
burovini bo‘shatib, yechib ko‘rishimga hech ruxsat bermasdi. 
Ordendan ko‘ra uning yalinishi ta’sir qildi. Piymamdan sovuq o‘tib, oyog‘im muzlay 
boshlagan bo‘lsa ham orqaga qaytdim. O‘qituvchilar xonasining eshigini qo‘rqa-pisa 
ochdim. Bu yer ham sovuq, devorda xaritalar. Stol ustida jurnallar. Risolat opa sovib 
qolgan pechkaning tunuka dudburoniga kaftini bosib, qo‘lini isitayotgan ekan. Nariroqda 
sochlari oppoq matematika o‘qituvchisi o‘tiribdi. 
Risolat opa meni ko‘rib negadir jilmaydi: 
— Uyga ketmadingmi? 
Indamay bosh chayqadim. 
— Bo‘pti, ketdik. — U ro‘molini qaytadan o‘radi. Paltosining tugmalarini soldi-da, kelib 
qo‘limni tutdi.— Vuy, qo‘ling muzlab ketibdi-ku. Meni kutishing shartmidi? 
Negadir o‘zimni juda yomon ko‘rib ketdim. Yerga qaragancha indamay ketaverdik. 
Oldinda o‘qituvchim, orqada men. U qo‘lini orqaga cho‘zgancha iliq kafti bilan qo‘limni 
ushlab olgan. Har qadam bosganida kalish-mahsisi g‘ijir-g‘ijir qiladi. Tovonidan quruq, 
muzdek qor sachraydi. Bir mahal u qo‘limni qo‘yib yubordi. Menga o‘girilib qaraganini, 
ko‘zimga tikilayotganini his qilib turardimu boshimni ko‘tarolmasdim. Afzal akam qorni 
g‘ijir-g‘ijir bosib yaqin keldi. Shundagina sekin boshimni ko‘tardim. Risolat opa hamon 
menga qarab turar, sovuq bo‘lsa ham kulcha yuzlari qizargan, yanayam chiroyli bo‘lib 
ketgan edi. 
Afzalxon akam ikki qadam narida to‘xtadi. 
— Kechirasiz, — dedi sekin. — Men iltimos qiluvdim. — U qorga botib Risolat opaga yo‘l 
bo‘shatdi. Oldinda Risolat opa, keyin Afzalxon akam, uning ketidan men — tizilishib 
yo‘lga tushdik. Anchagacha jim ketishdi. — O‘ylab ko‘rdingizmi? — dedi nihoyat Afzalxon 
akam. 
Ularning gapini eshitish yaxshi emasligini his qilib turardim. To‘xtab qoldim. Ular ham 
o‘n qadamcha nari borib to‘xtashdi. 
— Bitta o‘g‘lingizni o‘ylasangiz xavotir olmang,— dedi Afzalxon akam. Biroq Risolat opa 
bir nima deb imladi shekilli, Afzalxon akam ovozini pasaytirdi. Qo‘lini keskin-keskin 
siltagancha allanimani kuyib-pishib tushuntira boshladi. Ancha gaplashishdi. Oyog‘imdan 
muz o‘tib ketdi. Burnimni tortaverib charchadim. O‘tib ketay desam, bir yog‘i qorga 
botishdan, ikkinchi tomoni, ularga yaqin borishdan qo‘rqaman. 
Afzalxon akam shinelining cho‘ntagidan yana qog‘oz, tamaki oldi. Tez-tez o‘ray boshladi. 
Ikkovlari tag‘in yurib ketishdi. Xayriyat! 
Men ham ergashdim. O‘ttiz-qirq qadam yurib yaydoq dalaning qoq o‘rtasida yana 
to‘xtashdi. O‘n qadamcha berida men ham to‘xtadim. Endi oyog‘im akashak bo‘lib 
qolgan, piyma ichida nima bor — nima yo‘q, o‘zim ham bilmasdim. 
Afzalxon aka tamaki tutab turgan qo‘lini silkitib yana allanimalarni gapira boshladi. 
Shundan keyin g‘alati bo‘ldi. Afzalxon akam birdan sirg‘anib ketgandek, cho‘kkalab qoldi. 
Avvaliga yiqilib tushdi deb o‘ylagan edim. Yo‘q, yiqilmagan ekan. U Risolat opamning 
oyog‘idan quchib hayqirib yubordi: 
— Ayting, nima qilay! Bilaman, Yo‘ldoshni yaxshi ko‘rardingiz. Men ham yaxshi 
ko‘rardim. Do‘stim edi... Lekin endi u yo‘q-ku! 
Risolat opa Afzalxon akamning qo‘ltig‘idan tutib turg‘izmoqchi bo‘lar, ammo kuchi 
yetmasdi. Beixtiyor uch-to‘rt qadam yaqin borib qoldim. 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov