Lev nikolayeviÇ tolstoy insan neyle yaşAR? Rusça Aslından Çeviren

73
IX
Pahom şimdi doğruca şihana gidiyordu, ama ar
-
tık yürümekte zorlanıyordu. Çok terlemişti, çıplak 
ayakları yarılmış, yara bere içinde kalmıştı ve dizle
-
rinde derman kalmamıştı. Dinlenmek istiyordu ama 
dinlenmeye durursa güneş batana kadar başlangıç 
noktasına varamazdı. Güneş beklemiyordu sonuçta, 
alçaldıkça alçalıyordu. “Ah, bu kadar çok açılmakla 
hata mı ettim ki? Ya vaktinde yetişemezsem?” diye 
düşünüyordu. Bir ilerideki şihana bakıyor bir de gü
-
neşe bakıyordu: Başlangıç noktasına epey vardı, gü
-
neş ise batmaya yüz tutmuştu.
Pahom yürümeye devam ediyor, yürürken çok 
zorlanıyor olsa da adımlarını iyice sıklaştırıyordu. 
Durmadan yürümesine rağmen başlangıç noktasına 
hâlâ uzaktı; koşmaya başladı. İç ceketini, çizmele
-
rini, matarasını ve şapkasını fırlattı, elinde sadece 
destek aldığı kürek kaldı. “Haddinden fazlasına göz 
diktim, her şeyi berbat ettim, güneş batmadan vara
-
mayacağım.” Daha da kötüsü korkudan nefesi kesili
-
yordu. Pahom koşmaya devam ediyordu, gömleği ve 
pantolonu terden vücuduna yapışmış, ağzı kupkuru 
olmuştu. Göğsü demirci körüğü gibi inip kalkıyor, 
kalbine sanki çekiçle vuruluyordu; artık kendisinin 
değilmiş gibi hissettiği dizleri bükülüyordu. Pahom’u 
ansızın bir korku sardı: “Yorgunluktan ölmesem 
bari.”

---

Lev Nikolayeviç Tolstoy
74
Ölmekten korkuyordu, ama duramazdı. “Bu 
kadar koştuktan sonra şimdi durursam aptal der
-
ler.” diye düşündü. Koştu, koştu ve şihana o kadar 
yaklaşmıştı ki Başkurtlar’ın onu hızlandırmak için 
bağırıp çağırdıklarını duyuyordu. Onların sesleri 
yüreğini daha da alevlendirdi. Pahom son gücüyle 
koşuyordu, güneş ufka iyice yaklaşıp dumana bü
-
rünmüş, büyümüş ve kızılımsı, kan kırmızısı bir hâl 
almıştı. Neredeyse batıyordu. Güneş iyice alçalmış, 
başlangıç noktasına da çok az kalmıştı. Pahom acele 
etmesi şihandakilerin için kendisine el salladıklarını 
görüyordu artık. Tilki kürkünden başlığı ve üstünde
-
ki paraları görüyordu; yerde oturmuş, elleriyle kar
-
nını tutan reisi de görüyordu. Pahom’un aklına gece 
gördüğü rüya geldi. “Şimdi bol bol toprağım var, diye 
düşündü, ama acaba Tanrı beni o toprakların üs
-
tünde yaşatacak mı? Ben kendi kendimi mahvettim, 
başlangıç noktasına varamayacağım.”
Pahom güneşe baktı. Güneş artık toprakla bir
-
leşmişti, bir ucu çoktan gözden kaybolmuş ve ufka 
kavis çekmişti. Pahom olanca gücüyle atılıyor, göv
-
desiyle öne yükleniyordu, bacakları güç bela yetişi
-
yor; düşecek gibi oluyordu. Pahom tepeye varmıştı 
ki ortalık aniden karardı. Güneş batmıştı. Pahom ah 
vah etmeye başladı. “Tüm emeklerim heba oldu.” 
diye düşündü. Artık durmak istedi ama Başkurtlar’ın 
hâlâ bağırdığını duyunca, güneşin aşağıdan kendisi
-
ne batmış gibi görünse de tepeden bakınca hâlâ gö
-

---

İnsan Neyle Yaşar?
75
ründüğünü hatırladı. Koşarak tepeye çıktı ve başlığı 
gördü. Reis başlığın önünde oturuyor, elleriyle karnı
-
nı tutarak kahkahalar atıyordu. Pahom rüyasını ha
-
tırlayıp iç çekti. Artık dizleri tutmuyordu, öne yığıldı, 
elleriyle başlığa uzandı.
-Aferin! diye bağırdı reis. Bir sürü toprağın oldu!
Pahom’un uşağı koşarak geldi, onu kaldırmak 
istedi, fakat Pahom’un ağzından kan geliyordu, öl
-
müştü.
Başkurtlar’dan acıma ifade eden “cık cık” sesle
-
ri duyuluyordu.
Uşağı küreği alıp, Pahom’un sığabileceği büyük
-
lükte bir mezar kazdı ve onu oraya gömdü. Başından 
topuklarına kadar hepi topu üç arşınlık bir toprak 
parçası Pahom’a yetmişti.

---

---