Kitap Kapağı. cdr

International Symposium on Transhumance and Upland Settlement Culture, 26

th

 - 28

th

 of September 2019 – Giresun 

 

“Her sabah neşeyle uyanan bir eş, 

Koynumda güneş 

Dallarda ötüşen kuşlar kabilem, 

Bilmezler elem.” (Tecer, 2009, s. 17) 

Şairin  bu  anlayışı  pek  çok  şiirinde  devam  eder  ki  bu  şiirlerin  isimlerine  bakıldığı 

vakit  bile  bu  durum  anlaşılabilir:  Gölgesinde  Oturduğum  Ağaç  ve  Ben,  Kuşlar,  Köy 

Yazarlığı, Uzaklara Gidelim, Yaz Mevsiminde Bir Gün, Ağaçla Konuşma, Siz Ağaçlar, Öğüt, 

Toprak Cenneti, Nola?, Yörük Hasreti, Unutmam Sizi, Ağaç. Başlıkları zikredilen bu şiirlerin 

genelinde Tecer, insanı doğadan ayrı olarak düşünmez ve insan ile doğayı bir bütün olarak 

görme  eğilimindedir.  Nitekim  tabiatı  odası  olarak  gören  bir  şair  için  şüphesiz  bu  durum 

şaşırtıcı değildir. Örneğin Gölgesinde Oturduğum Ağaç ve Ben isimli şiire bakıldığında doğa 

ve insanın birlikteliği kolayca görülebilir:  

 “Ben onun gölgesinde, o benim başucumda, 

Ben tıpkı onun gibi, o tıpkı benim gibi. 

Onun bazı coşarken fırtınalarla kalbi, 

Benim de buhar olur bir damla avucumda.” (Tecer, 2009, s. 21) 

Bu  şiirde  Tecer,  ağaca  karşı  duyduğu  derin  sevgiyi  anlatmış  ve  kendisini  ağacın 

yerine  koymuştur.  Şair  sarsıldığı  zaman  ağaç  tarafından  teselli  edilir  ve  şairin  böyle  bir 

teselliye aşina olduğu açıktır. Çünkü şair, ağacın gölgesinde oturduğu vakit ağacı dinler ve 

derdini ağaca anlatır. Bu da şairin insan-dışı yaşama karşı duyduğu saygı ve sevgiyi gösterir. 

Şair,  ağacı  bu  şekilde  ele  alarak  ağacın  tıpkı  bir  insan  gibi  doğanın  bir  üyesi  olduğunu 

vurgulamıştır. Benzer bir anlayış ile şairin Ağaçla Konuşma isimli şiirinde de karşılaşılır:  

 “Yine geldim senin gölgene ağaç, 

Bu yalnızlığımla, ıssızlığımla. 

Yalnızlık şifası yalan bir ilaç, 

Avundum boş yere yalnızlığımla.”  (Tecer, 2009, s. 73) 

Bu  şiirde  de  şair  derdini  ağaca  anlatır  ve  yalnızlığından  dolayı  ağacın  gölgesine 

sığınır.  Çünkü  Tecer’e  göre  doğa,  insanın  derdini  açabileceği,  avunabileceği  ve  en 

nihayetinde ruhunun özünü bulabileceği tek yerdir. Son olarak Tecer’in ağaçla münasebeti 

Siz Ağaçlar isimli şiirinde de görülür: 

“Siz ağaçlar elbet beni bildiniz, 

Ben sizden ayrılmış yürür bir dalım. 

Ey çamlar, köknarlar, ey yeşil deniz, 

Ben kendi kendini sürür bir dalım.”  (Tecer, 2009, s. 75) 

Diğer  iki  şiirine nazaran bu şiirinde Tecer, ağaçtan kopmuş bir dal olarak kendini 

niteler. Şairin kendini böyle nitelemesi onun doğayla özdeşim kurduğunu açıkça gösterir. 

Şair, doğanın bir parçasıdır ve doğadan ayrılsa bile onun bir parçası olmaya devam edecektir 

---

Uluslararası Yaylacılık ve Yayla Kültürü Sempozyumu, 26 - 28 Eylül 2019 - Giresun 

International Symposium on Transhumance and Upland Settlement Culture, 26

th

 - 28

th

 of September 2019 – Giresun

 

197 

 

ki insan asla doğadan ayrılamaz ve her zaman doğaya ihtiyaç duyar. Yukarıda da üzerinde 

durulduğu gibi doğa kurtarılmadan insan asla kurtarılamaz. Bununla birlikte Tecer, tabiata 

ait  olan  unsurlara  şiirlerinde  yer  vermiş  ve  onları  etraflıca  anlatmaya  gayret  etmiştir. 

Hayvanlar  bu  anlayışın  en  önemli  noktasını  teşkil  ederler.  Örneğin  Kuşlar  şiirinde  şair 

kuşların yaşayışlarını anlatmış ve kuşların korunmasına dair temennilerini dile getirmiştir: