Kirish kirish

Emma o‘ldi.
Emma o‘ldi. Emma o‘ldi. Robert dod soldi. U shuncha 
paytgacha yig‘lamagan va yig‘lashga sabab ham topmagan edi. Uning hayoti 
mazmunsiz mohiyatsiz edi. Emma uning hayotida huddi quyosh misol kirib 
keldi. Qalbsiz maxluqning QALB QUYOSHI. Har qanday quyosh bir kun 
botgani kabi uni quyoshi ham botdi abadiyga botdi. Endi qaytmaydi. Sharqqa 
qarashdan mani yo‘q. Robert hozirgina qo‘lidagi malakka usiz yashay 
olmasligini aytgandi. Lekin u haliyam yashayapdi. Yo‘q men Emmasiz yashay 
olmayman. Yashamayman. Kerak emas menga hayot. Hayolidan o‘tkazdi 
Robert. U qanday qilib o‘lish mumkinligini o‘yladi, axir avval buni udallay 
olmagan. Nechchi yildan buyon qarimaydi. Nima qilish mumkin. Robertni 
hayoliga Alfons keldi lekin Alfons yordam bermaydi u fikridan qaytarishga 
urinishi mumkin. Yana bitta bir paytlar Mariya aytgan bo‘ri odamlar keldi 
Robertning hayoliga lekin ularni qayerdan topishni bilmaydi. Bu ko‘p vaqtni 
oladi u esa har o‘tgan daqiqa huffi asrga tengdek qiynalyapdi. Shunda Robert 
ozgina vaqt avval Emmaning otasi Semni olovdan olib chiqqanda qanday 
ko‘yga tushganini esladi. O‘shanda u kuyib bitishi mumkin ekanligini his 
qilgandi. Demak olov uni yo‘q qila oladi. Amma avval Emmaning istagini 
bajarishi uchun otasining yoniga borishi kerak. Robert shuncha narsani o‘ypab 
o‘tirganida kun ham botib atrofni qo‘rong‘ulik chulg‘ab olibdi. Bu yaxshi har 
holda odamlardan berkinib yo‘lga chiqmaydi. Emmaning jasadini oldida qorli 
o‘rmon tamon yo‘l oldi bir soatga yetmay Semning qabri yoniga keldi. 
Emmani avaylabgina dafn qildi. So‘ng daraxtdan bitta bo‘lakcha olib kelib 
unga o‘yib “…Emma Meyson 21 yosh. 
qalbsizning qalb quyoshi”
deb yozib 
qo‘ydi. Robert kulbasiga yo‘l oldi bir amallab kulbaga o‘t qo‘ydi o‘zi pianino 
o‘ldiga o‘tirib Emma yoqtirgan asarlarini chalishni boshladi. Asarlardan biri 
yakuniga yetmasdan olov Robertga yetib keldi. Xuddi Emmaning chala qolgan 
so‘zlaridek kuy ham chala qoldi. Robert so‘ngi bor ko‘zlarini yumib: “
Emma, 
seni sevaman quyoshim
, - dedi va u ham yonib kul bo‘ldi.
Dilshoda Madiyarova