Kirish kirish

Yemaysizlar, judayam tez harakat qilasizlar, hali o‘zing 
bilganingdek qon bilan oziqlanasizlar
. Odamlar sizlarni, qonxo‘rlar, 
la’natlanganlar, 
qalbsizlar
deb ham atashadi. Sizlar VAMPIRsizlar. Men 
senga o‘xchaganlarni ko‘p uchratmaganman. Kechagi vampir ham juda 
chaqqon va ayyor ekan meni sezishi bilan seni tishlab qochdi. Boshqalar ham 
tirik deb o‘ylagandim, lekin ularni hammasi jonsiz ekan. Bu gaplarni Alfons 
juda sekin bir maromada gapirib berdi. Bu orada Robertning hayollari turli-
tuman narsalarni o‘ylab topmasidanoq, uyga ham yetib kelishdi. Ichkariga 
kirib Alfons gap boshladi.
- Ha aytgancha, endi sen hech narsa yemasding men senga ovqat taklif 
qilmoqchiman, buni qaraya, - o‘ng‘aysizlar Alfons, keyin yana davom etdi.
- Xo‘sh, sen o‘zingni tanishdirmading, kimsan? Qayerdansan?
- Mening ismim Robert Miller, - qanaqadir boshqacha yoqimli ovozda gapga 
kirishdi Robert. – Men Angliya savdo yo‘llari qo‘riqchisiman. Yoshim 26 da, 
oilam esa Londonda. Biz yani do‘stlarim bilan ko‘p shaharlarda bo‘lganmiz. 
Men o‘zim urushda ham qatnashganman.... – Deyarli butun hayotini gapirib 
berdi Robert.
Birdan Alfons tashqariga qarab bezovta bo‘ldi.
- Jin ursin! Ming la’nat! Sen bilan chalg‘ib qolibman. Quyosh botishiga oz 
qolibdi-ku. Sen shu yerda qol, men ketdim ertalab kelaman. Ketdim.
- Shoshma, qayerga ketasan? Nima gap o‘zi? – Alfonsning birdan tashqariga 
qarab yugurgilab qolganiga hayron bo‘lib so‘radi Robert.

---

- Nima gap o‘zi quyosh botganda nima bo‘ladi. To‘xta, axir senga 
gapiryapman.
- Kelma, kelma dedim senga. Qol, uy ichida qol, ertalab kelaman!!! – Baqirib 
tashqariga otildi Alfons.
Hech narsani tushunmagan Robert uni ortidan qulog‘iga zo‘r berib 
tinglab turdi. Qiziq yangi qobilyat ajoyib ekan, hamma narsani eshityapdi. 
Tashqarida qadam tovushlari yugurib ‘ketdi. Ancha olisga yugurib hansirab 
borayotgan nafasniham eshitdi, hatto. Bir qancha masofa yugirgandan keyin 
yiqildi. Yerga yuztiban tushdi azobdan dadlagan ovoz eshtildi.
Uyda o‘tirishni xohlamagam Robert tashqariga otildi qisqa vaqtda ovoz 
kelgan tarafga yetib bordi. Borganda esa Alfons yerda to‘lg‘onib yotar edi. U 
baqirushga tushdi, baqirishi asta uvillashga aylandi. Qo‘llari qandaydir g‘alati 
o‘sib bordi u asta bir maxluqqa aylandi. Qo‘llari uzun bo‘riga o‘xshagan 
menimcha o‘rnidan tik tura olsa kerak. U atrofga alangladi va sal narida turgan 
Robertga qaradi. Bu orada Robertning ham o‘ziga hos yirtqich hislari 
uyg‘ondi. Turgan joyida oldinga qarab engashdi va irrillay boshladi. Robert 
nima sababdan bunday qilayotganini bilmasdi. Unda o‘zini himoya qilish 
instinkt paydo bo‘ldi. O‘rnidantik turgan maxluq Robertga tashlandi. Bu jangni 
tasvirlash qiyin! Robert egilib turibdi yugurib kelgan maxluq uni yiqitdi. 
Robert maxluqni shartta boshidan ushlab chetga uloqtirdi, o‘zi o‘rindan turib 
yirtqichlarcha irillab unga tashlandi jang ayovsiz bo‘ldi maxluq Robert 
tishlashga harakat qilar edi o‘z o‘rnida Robert uni har tarafga uloqtirar edi. 
Robert tun bo‘lishiga qaramay ko‘zlari juda yaxshi ko‘rayotganidan 
ajablanishga vaqti bo‘lmadi. 
Maxuq yana vajohat bilan Robertga tashlangan edi, Robert uni shunday 
kuch bilan ushlab uloqtirdiki nariroqdagj daraxtga qattiq zarba bilan 
tushganidan daraxt sindi, maxluqni esa ayanchli uvillagni eshtildi. Buni 
qarangki tong otishiga ham ko‘p vaqt qolmagandi. Maxluq qaytib o‘ziga 
kelmadi. Yana bir yarim ikki soatdan quyosh asta yer yuziga ko‘tarildi. Maxluq 
yotgan joyida ingrashi eshtildi va u asta odam ovoziga o‘xshay boshladi. U 
butkul Alfonsga aylandi, kiyimlari alaqachon yo‘q bo‘lib ketgan, uvushib 
ingrab yotardi. Robert daslab kuzatib turdi, uni butkul kecha tanigan odami 
ekanligiga amin bo‘ldi. Keyin borib ustidagi timdalanib ketgan kiyimini 
yechim uni ustiga tashladi. Qo‘lini ushlab olgan Alfons kulbasi tamon yo‘l va 
Robert kulba tamon yo‘l oldi. Alfonsning yelkasi chiqqan ekan, bir amallab 
joyiga solib qo‘yishdi. Birpas og‘rig‘i bosilgach Alfons gap boshlashga qaror 
qilgandek qatdiyatsiz ohangda gapira ketdi.

---

- Men Angilya janubidagi qishloqda tug‘ilganman, biz o‘rmonga yaqin joyda 
yashardik, ovchilik bilan kun ko‘rardik. Alfons butun vaqeani asta gapirib 
berdi. U ov qilib yurganida bitta kiyikni otaman deb panada o‘tirgan ayol 
kishini otib qo‘yadi.
Haligi ayol esa sehirgar bo‘ladi, ayol o‘layotib Alfonsni lanatlaydi. 
O‘sha kundan buyon u har tuni shunday maxluqqa aylanar va kimnidir 
o‘ldiradigan bo‘lib qolgan. Bu voqeaga esa deyarli uch asrcha bo‘lgan. U 
qarimagan hech kim unga qarshilik ko‘rsata olmagan. Bu ormonga esa 
yetmishyilcha avval kelgan, o‘rmonda kuni bilan kezib bu yerga odamlar 
krlmasligiga harakat qilgan. Tunda yirtqich hayvonlarni o‘ldirgan u maxluqqa 
aylanganda o‘zini onggini yaxshi boshqara olmay, odamlarga ziyon 
yetkazgani uchun hamma yaqinlaridan voz kechgan. Shunday qilib, Robert va 
Alfons har kuni kunduzi birga suhbat qilib o‘tirishar kech kirgach, ikkalasi 
alohida ovga ketar edi. Uch yuz yil davomida nimalar ko‘rganini, nimalar 
eshitganini Alfons batafsil gapirib berdi. Robertni esa yana qanday hislatlari 
borligini o‘rganishdi, unda esa alohida qobilyat yo‘q edi. Oradan bir yilcha 
vaqt o‘tdi, o‘ziga ishongan Robert oilasini ko‘rgisi kelib Londonga yo‘l oldi. 
Shaharga yaqinlashgan sayin uni juda yoqimli hidlar aqildan ozdirishga ahid 
qilgandek tuyila boshladi Robert. Oldinda shahar juda yaqin keldi odamlarga 
bu hidlarga chidab bo‘lmaydi Robertning tomog‘i chunonan kuydirishni 
boshladiki u bunga toqat qila olmay orqaga shiddat bilan yugurib ketdi. 
Oldinda duch kelgan hayvonni qonini ichib sal tinchlandi, uch kun davomida 
tinmay ov qildi ko‘p qon ichdi, judda ko‘p. Keyin yana uyiga borishga qaror 
qildi. Yolga chiqdi, shaharga yetganda hidlarni his qilmaslik uchun nafas 
olmadi, buni qarangki nafas olmasada binoyidek ketyapdi, demak unga nafas 
olmasa ham bolaveradi. Uyiga yetib keldi, tashqi ko‘rinishi juda harab 
ahvolda. Uyda ota onasi, kichik akasi va uni oilasi bor edi hamma Robertni 
ko‘rib hang mang bo‘lib qoldi. Onasi ho‘ngrab o‘g‘liga yopishdi. Yugurib 
kelib zarb bilan urilganda behosdan nafas olib yubordi Robert. Tomog‘ini olov 
kuydurdi. Jidab bo‘lmaydi, lekin chidashi kerak u ona boshqalar oila a'zisi axir 
yana nasaf olishdan to‘xtadi. Oilasi uni o‘rtaga olib nima bo‘lganini gapirib 
berishini so‘radi. U bor gapni aytmadi albatta u bu qilib yolg‘on to‘qidi. 
Bo‘rilar galasi hujum qildi, adashib qoldim dedi. Oilasi esa unga bajonidil 
ishondi. Yangi kiyimlar olib vanna qabul qildi. Shu joyda tunab ham qoldi, 
albatta u uxlamasdi hamma uxlagandan keyin esa ovga borib keldi.
Ertasi kuni otasini gapi bilan ishga ham bordi. U yerda avvalgidek Artur 
Adams yo‘q edi u yozda qazo qilibdi bu yerda endi keragi yo‘qligini bilgan 

---

Robert asta uyiga yo‘l oldi yana bir kun uyida tunab ertasiga oilasiga birqancha 
vaj ko‘rsatib yana uyidan chiqib ketdi va uyga boshqa qaytmaslikka vada berdi 
chunki uni bu yerdaligi oilasiga havf tug‘dirardi. 
O‘rmonda yana uch-to‘rt yil yashadi. Bir kun u ov qilmaganiga bir hafta 
bo‘lgandi. O‘shanda bir nechta odam birgalikda o‘rmonga ov qilishga keldi 
ular hayvon qidirib shovqin solib aylanib yurishdi kech kirganda gulxan yoqib 
o‘rmonda qolishga qaror qilishdi. Gulxan yoqmoqchi bo‘lganlardan bittasi 
bexosdan qo‘lini kesib oldi, tabiiyki, bunga u etibor bermadi, havoda issiq qon 
hidi vampir ishtahasini qo‘zitdi. U fikrlash yobilyatidan butkul mahrum 
bo‘lgan maxluq singari ovchilarga tashlandi va hammasini bitta qo‘ymay 
qonini ichdi.
Odam qoni... Biram ajoyib bo‘lar ekan, shuncha paytdan beri hayvon 
qonini ichib to‘yinish hissini tuymay yurgan Robert bu tamni judda aniq eslab 
qoldi.
Endi u odamlarni ovladi.
Anchagacha qotilliklar qilib yurdi… Hatto, o‘rmon yonidagi uylarga 
ham hujum qildi. Ahvol shunchalikka yetib bordiki, u kichik bolakayni ham 
qonini ichdi… Bechora bola onajon, otajon deb dodlagani uni hech esidan 
chiqmasdi.
Nega, begunoh odamlarni qonini to’kdi? Nega, ularni o‘ldirdi. U qotil! 
Qonxo‘r, qalbsiz qotilga aylandi. Endio‘u hayvon qonini ‘ichishdan ham bezib 
qolgandi bir haftada, bir ikki haftada bir ovga chiqadigan bo‘ldi. Oradan 
qancha yillar o‘tdi. Katta urush boshlandi, hamma yoqdan qon hidi keladigan 
bo‘ldi (I jahon urushi).
Robert Angliya o‘rmonlarindan ketishga qaror qildi. Alfonsga ham birga 
ketishni taklif qildi. Lekin Alfons bu yerlardan ketishni hohlamadi.
Shunday qilib bizning qahramonimiz Robert Miller Kanadaning chegara 
hududidagi o‘rmonga kelib qoldi. U yerda bitta o‘rmonchining kimsasiz 
kulbasi bor ekan. Kulba juda eski chang bosib yotgan bir xonali edi, kamini, 
bitta kravati, stol va bittagina stul ham bor. Menimcha bu yerdan ular bosh olib 
ketishgan boshqa hech qanday uy jihozlari yo‘q edi. Atrof kimsasiz, o‘rmon 
esa har qanday hayvonga to‘la. Afsuski, bunday hayot ham Robert joniga bir 
ikki yilda tegib ulgurdi kuni tun hech nima qilnasdan o‘turish, bir haftada bir 
ovga borish juda zerikarli edi. Bir kuni u shaxarga borishga qaror qildi. 
Shaharga esa Amerika tarafga yo‘l oldi. Urush sabab anchagini huvillab qolgan 
uy va dokonlari bo‘lgan shaxarcha deyarli bo‘sh edi. U aylanib yurib kitob 
do‘konini ko‘rdi, ichida hech kim yo‘q kitoblar ham sochilib yotgandi, atrofda 

---

hech kim yo‘qligiga ishonch hosil qilgach eshikdagi qulfni sindirib ochdi. 
Ichkariga kirib sotuvchi o‘tiradigan stol yonidan bitta katta halta olib kitoblarni 
joylab o‘rmonga jo‘nab ketdi. Tun yarminda uni hech kim ko‘rmadi. Ikki 
kundan keyin tunda yana o‘sha shaxarchaga yo‘lga tushdi. Bu safar uylarni 
kuzatdi, deyarli hamma uyni ichi qorong‘u, chekkaroqdagi bitta uydan esa 
yorug‘lik ko‘rinmoqda Robert qiziqib o‘sha uyga yaqin bordi. Derazalardan 
ichkariga qaradi. Bitta o‘rta yoshdagi ayol juda yupun kiyimda pianino yonida 
unga temulib o‘tiribdi aftidan chalishni bilmaydi. Shunda ayol derazadagi 
sharpani sezib qoldi, Robert ham ketishni hayoliga keltirmay aylanib borib 
eshikni taqillatdi. Haligi ayol eshikni ochdi, xushro‘ygina ayol ekan. Iymanib 
uni uyiga kiritdi. Uy ichi ancha harob ko‘pdan beri tamirlanmagan. Ayol bilan 
biroz suhbatlashdi aytishicha ikkita o‘g‘li bor ekan eri urushga ketgach uch 
oyda undan qora xat kelganini yig‘lamsirab gapirib berdi. Robertning ham u 
ayolga raximi keldi va yordam berishga qaror qildi. Ularning hozir yeyishga 
narsasi yo‘q edi. Robert o‘rmonga jo‘nab ketdi va bitta yoshroq kiyik tutib 
keldi albatta uni tishlamadi. Ayol uni hijolat tortib qabuk qildi. Robert pianino 
haqida so‘raganida esa uni eri yoshligida chalganligini aytdi agar hohlasa 
pianinoni Robertga minnatdorchilik sifatida topshirishini aytdi. Robert esa 
pianinoni jon deb qabuk qildi. Uni kulbasiga olib ketdi. Haligi ayoldan esa tez 
tez habar oladigan bo‘ldi. Bir necha yilda urush ham tugadi.
Bir kuni Robert kulbasidan uzoqqa ovga ketdi (ancha uzoqqa ketdi 
o‘ziyam) tog‘ arslonlaridan bittasini qulatib, qonini ichayotganda orqadan 
kimdir kelayotganini sezib qoldi. G‘alati hid, xavfni sezgan Robert arslonni 
chalajon tashlab orqaga o‘grildi. Biroz atrofni kuzatib turdi. Daraxtlarni 
ortidan deyarli shovqinsiz havoda ushgandek kelayotgan qizni ko‘rdi. 
Judayam chiroyli qiz, tajublangan qip qizil ko‘zlarini Robertga qadab turardi. 
Qahramonimiz Robert Miller o‘rmonga o‘ziga tajub va hayrat to‘la qizil 
nigohlarini uzmasdan qarab turgan vampiraga sinchikovlik bilan tikildi. 
Vampir qiz esa huddi havoda uchgandek yoniga yurib keldi va sehirli 
qo‘ng‘iroqdek mayin ovozda gapirdi:
- Salom! O‘zimga o‘xshaganlar bilan ko‘rishish men uchun zavq bag‘ishlaydi. 
Bu yer seni hududingmi? Ha aytgancha, uzr o‘zimni tanishtiray – Mariya 
Skladoskaya.
- Salom! Men Robert Millerman. Men ham o‘zimga o‘xshaganlar bilan 
uchrashganimdan xursandman. Bu yer esa meni hududim emas. Bu yerga ov 
qilib aylanib kelib qoldim. – Anchagina jiddiy ohangda gapirdi Robert.

---

- Ohho’! Sening ko‘zlaring oltin rangda ekan! Men bunaqasini ko‘rmaganman, 
hamma qizil ko‘zli bo‘ladi deb o‘ylagandim, buni qaraya. Nima sen hayvon 
ovlaysanmi? – Diqqat bilan Robertni ortidagi yerda yotgan arslonga qarab 
taajjublanib. 
- Ha, men hayvon ovlayman… Shunga ko‘zlarim oltin rangda bo‘lsa kerak, 
yana bilmadim. – Tushinarsiz payintar-sayintor gapirdi Robert.
U o‘z turi bilan uchrashish qanday ekanligini bilmasdi, balki jang 
qilishga to‘g‘ri kelar. Agar hujum qilguvdek bo‘lsa qarshilik ko‘p 
ko‘rsatmaydi, osongina taslim bo‘ladi chunda uni o‘ldirishar, o‘zi umuman u 
o‘ladimi? Anchadan beri Robertni shu savol qiynaydi. 
- Ha demak, hayvon qoni ko‘zlaringni oltin rang qilgan, ha mayli. Men bir 
necha kundan buyon tanavul qilmaganman va yaqin atrofda odam zoti 
yo‘qligini juda yaxshi bilaman, balki senga sherik bo‘larman, nima deysan 
Robert ismingni to‘g‘ri aytdimmi?
- Ha, to‘g‘ri aytding, sherik bo‘lishingga esa qarshi emasman. – Robert endi 
e’tibor berdi: Mariyaning so‘zlari qandaydir g‘alati, talaffuzni buzib 
gapiryapdi, aytgancha, Skladovskaya… balki rusdir. Robert ruslar haqida bir 
necha bor eshitgan lekin ularni ko‘rmagan edi.
Ular ikkalasi birgaov qilishdi. Mariya yaxshigina ovchi ekan ustki 
kiyimini hech buzmasdan hayvonlarni ovladi.
- Hmmm.... To‘g‘risi, bu odam qonidek to‘yinish hisini bermas ekan, lekin 
jidasa bo‘ladi. Sen nega bunday ov qilasan?
Ov tugab Robert uni kulbasiga taklif qilib birga kulbaga ketayotganda 
gapirib qoldi. - Ha odam qonidek emas, lekin chidasa bo‘ladi. Bu odamlarni 
joniga qasd qilgandam yaxshiroq, - dedi Robert biroz ko‘ngli dil hira bo‘lib.
Uyiga yetgach ikkalasi qanday aylanganini gapirib berishdi. Robert 
birinchi bo‘lib aytdi.
- Men lanatlangan maxluqlarni ko‘rmaganman lekin bo‘riga aylanadigan 
odamlarni 
eshitganman 
qayerdadir 
Amerikada 
yashar 
ekan, 
shu 
amerikaliklarga ham hayronsan ha nima bo‘lsayam yaxshi yashagan ekansan. 
Menda esa hammasi rasvo edi. Ism sharifimdan bilgandirsan men rus 
millatidanman. Mariya Skladovskaya. Biz oilam bilan Maskvada yashardik 
otam harbiy edi anchagina boy ham edik. Lekin davlatga xiyonatda ayiblab 
otamni qatl qildilar onam, akam va men Sibrga surgun bo‘ldik. Men shunda 15 
yoshda edim borganimizdan menga va onam yomon ko‘z bilan qarashgan. 
Akam diom bizni himaya qilardi lekin u ancha yosh edi 19 yoshda. Deyarli 
besh yil bekinib qochib kun ko‘rdik.... Onam rosa qiynalgan bir kuni akam 

---

ovga ketdilar. Biz yolg‘iz edik, - chuqur nafas oldi Mariya.- Onam menga 
qochishni aytdi shunchalik yugurdimki, qayerga ketayotganimni bilmadim. 
Ancha olisga o‘rmon ichiga ancha kirib ketibman. Birdan meni birnarsa 
shiddat bilan ushlab oldi.... Nega tirik qolganimni bilmayman. Og‘riqqa dosh 
berishim qiyin bo‘lgan... O‘zgarganimdan keyin hammadan qasos olganman, 
qonlarini ichganman. Ko‘p vaqtlar Sibirda izg‘ib yurdim keyin Amerikaga 
keldim. Yoshligimda otam boy bo‘lgani uchun men ingliz tilini biroz 
o‘rgangandim, shuning uchun sen bilan gaplasha olyapman. Va yana bir 
qancha narsalarni aytib berdi Mariya. Amerikaga qanday kelgani, vampirlar 
bilan qanday tanishgani, bo‘riga aylanadigan odamlar haqida, hullas ancha 
narsa gaplashishdi.
- Senga bir joyda hayot maqulmi?
So‘radi ancha vaqt suhbat ‘qurib biriz jim bo‘lgandan keyin yana gap boshlab 
Mariya.
- Ha menga har joyda ko‘chib yurish yoqmaydi, keyin yolg‘izlikka ham 
o‘rganganman. – Sokin javob berdi Robert.
Unga mayin jilmayib qo‘ydi Mariya. Bir necha kun ular birga yurishdi 
Robert Mariyaga atrofni tanishdirdi. Amma Mariya ko‘proq adamlar bilan ov 
qilishni maqul ko‘rardi. U Robertni ham shunga jalb qilmoqchi bo‘ldi. Lekin 
Robert bunga ko‘nmadi u hali hamon dod solgan bolalarni eslardi. Haliyam u 
uxlamaydi yo‘qsa bular tushiga kirib uni adoyi tamom qilardi.
Bir qancha vaqtdan keyin zerikkan Mariya ketishga qaror qildi va ketti 
ham. Bizning qahramonimiz Robert Miller yana yolg‘iz qoldi. Hayotda 
umuman ma'no mazmun qidirmaydigan, har kunini lanatlaydigan odamni 
bilasizmi menimcha bilmaysiz bizning Robert aynan shunday inson edi, 
to‘g‘rirog‘i inson ham emas, u – VAMPIR.
Ancha vaqtlar o‘tdi Mariya har zamonda kelib turar va uzoq vaqt Robert 
bilan qolishni hohlardi. U Robertni sevardi buni har hil imo ishoralar bilan ham 
ochiqchasiga ham bayon qilgan, har safar beparvolikni javob sifatida olardi. 
Hatto, bir marta uyatsizlarcha Robertga osilgan ham o‘shanda Robert Mariyani 
bo‘yniga o‘ralgan qo‘llarini sekin bo‘shatib tashqariga chiqib ketgan, 
qaytganida ham shu joyda ko‘rgach unga degan hech qanday his tuyg‘usi 
yo‘qligini ham aytgan.
Shundan keyin Mariya anchagacha qorasini ko‘rsatmagandi. Lekin yana 
har zamonda kelib turar o‘zicha Robertning muhabbatini vaqt o‘tib qozonaman 
dwb o‘ylardi vaqt ham ancha o‘tib ketdi. Ikkinchi jahon urushi, sovuq urushlar, 
21- asr ham kirib keldi. Bu orada Robert o‘zini kulbasidan chiqmasdan ham 

---

o‘tirardi. Yaqin atrofda uylar qurildi sayohatchilar keladigan bo‘lishdi uylar 
ijaraga berilardi. Bu yerga odamlar qorli tabiyatda dam olgani, ov qilgani yoki 
sport bilan shug‘illanganini kelib turardi. Robert esa hammasini eshtib kuzatib 
yurardi. Albatta ularni hidi endi Robert unchalik bezovta qilmasdi, 
odamlarning bu yerga orada kelishi unga qiziq tuyila boshlagandi boshida, vaqt 
o‘tib bu ham odatiy holga aylandi toki bitta hodisa bo‘lmaguncha. O‘sha kuni 
endi ovdan qaytgandi Robert.