Kader beni, iki Alman devletinin tam sınırları üzerinde bir kasabada, Braunau am Inn'de
Download 2,6 Mb. Pdf ko'rish
|
Kavgam - Adolf Hitler ( PDFDrive )
|
partinin Hıristiyanlığı suiistimal etmesi ve Katolik imam ile bir siyasi partiyi aynı şey gibi göstermesi idi. Katolik imanın yerine siyasi bir partinin geçmesinin sonucu değersiz bir sürü kimseye mecliste mevki temin ettiği gibi, kiliseye de zarar verdi. Bu durumun sonuçlan milletin omuzlarına yüklendi. Çünkü dini hayatta sebep oldukları gevşeme öyle bir devirde meydana geldi ki, zaten her şey gevşemeye ve sallanmaya başlamıştı, bu şartlar içinde geleneklerin ve ahlakın temelleri de yıkılmak üzere idi. Fakat sosyal organın bütün bu yaraları ve sarsıntıları, kötü bir olay işin içine karışmadıkça zararsız bir halde durabilirdi. Ama yem önemli olaylar milletin iç sağlamlığı meselesine kesin bir önem verince, bunlar korkunç bir hal aldılar. Dikkatli gözler, siyasi alanda da buna benzer birtakım bozukluklar görebilirdi. Bu bozukluklar kısa zamanda düzeltilmediği ve çaresine bakılmadığı için imparatorluğun pek yakın bir gelecekte yok olacağının işareti olarak ortada duruyorlardı. Almanya'nın iç ve dış siyasetinde bir gayenin olmadığını kendisine kör denilmesini istemeyen herkes görebilirdi. Bu, Bismarck'm "Siyaset, mümkün olanı yapmak sanatıdır." yolundaki düşüncesine pek uygun gibi gelebilir. Fakat Bismarck'a halef olan şansölyeler arasında küçük bir fark vardı. Bismarck'ın bu düsturu, ona siyasetinin özünü uygulama imkanı verdiği halde, başkalarının ağzında değişik bir mana kazanıyordu. Gerçekte Bismarck, bu cümle ile belirli bir siyasi gayeye ulaşmak için bütün imkanları kullanmak ve hiç değilse mümkün olan şeye başvurmak manasını kastediyordu. Fakat Bismarck'ın halefleri ise tam tersine olarak bu cümlede, siyasi fikirlere hatta siyasi gayelere sahip olmak
zorunluluğundan sıyrılmak hakkının resmi bir ilanım buldular, işte o zaman gerçekten siyasi gayeler kalmamıştı. Çünkü siyasi gaye için gereken dünya hakkında açık bir düşünce ve siyasetin gizli gelişmesinin kanunları ile ilgili açık bir görüş eksikti. Birçok kimse bu konuda her şeyi kara görerek, imparatorluk siyasetinde tedbirli
düşünce planının eksikliğinden dolayı eleştiride bulundular. Demek oluyor ki bu siyasetin ne kadar boş ve manasız olduğunu teslim ettiler. Fakat bu kimseler siyasi hayatta ikinci planda kalıyorlardı, hükümetteki şahıslar bir Houston Stewart
Chamberlain kabinelerine önem vermiyorlardı. Onlara bugün olduğu kadar, eskiden de kayıtsız kalıyorlardı. Bu kimseler kendiliklerinden bir şey düşünemeyecek kadar aptal, muhtaç oldukları şeyi başkalarından öğrenemeyecek kadar da tahsilsizdiler. Bu sonsuza kadar devam edecek bir gerçektir, isveç Şansölyesi Oxenstiern* bu gerçeğe dayanarak "Dünya ancak akıl ve hikmetin bir parçası tarafından idare olunur." demişti. Şimdi her bakanlık bu parçanın ancak bir atomunu teşkil eder diyeceğiz. Oysa Almanya bir cumhuriyet olalı beri bu gerçek artık kalmamıştır. Bundan dolayı böyle bir şey düşünmek veya söylemek cumhuriyeti koruma kanunları ile yasaklanmıştır. Fakat Oxenstiern için bugünkü cumhuriyetimizde değil de, o devirlerde yaşamış olmak bir saadettir. Birçok kimse,
daha savaştan önce, imparatorluğun kuvvetini meydana koyacak müesseseyi Reichtag'ı (parlamentoyu) en zayıf direnme noktası olarak görüyordu. Korkaklık ve sorumluluktan çekinme burada en geniş şekilde yerleşiyordu. Bugün işitilen boş fikirlere göre parlamentarizm devrimden sonra
ortadan kalkmıştır. Böylece devrimden önce işin başka türlü olmadığı yolunda bir kanaat uyandırmak istiyorlar. Gerçekte bu organ ancak tahripkar olarak faaliyet gösterebilir. Ancak gözleri bağlı kimselerin görmediği, o devrede parlamento aynı şekilde hareket ediyordu. Hiç şüphe edilmesin ki Almanya'nın yere serilmesinde bu müessesenin zerre kadar bir payı yoktur. Fakat kötü sonuç daha önce meydana gelmemiş ise bunda da Reichstag'ın bir rolü olmamıştır. Bu gecikme, Alman milletinin ve imparatorluğunun bu mezar kazıcısına karşı, barış sırasında direnen kuvvetine affedilmelidir. Bu müesseseden, doğrudan doğruya veya dolambaçlı yollardan ortaya çıkan, birçok yıkıcı felaket topluluğu içinden ben sadece birini göz önüne sereceğim. Bütün müesseselerin en sorumsuzu olan bu organın özünü daha açıkça gösterecek şey şudur: imparatorluğun gerek içte ve gerek dıştaki siyasetini sevk ve idarede gösterilen o korkunç yetersizlik ve zayıflık. Birinci derecede Reichstag'ın faaliyetine atfedilecek olan bu zafiyet, imparatorluğun yıkılmasının belli başlı sebeplerinden biriydi. Ne şekilde olursa olsun, hangi yönden bakılırsa
bakılsın parlamentonun faaliyeti dahilinde olan her şey yetersizdi. Lehistan siyaseti hatalıydı. Sorun ciddi biçimde ele alınmadan bu konu tahrik ediliyordu. Sonunda ne Almanya için bir zafer kazanıldı ne de Lehistan ile barışmak mümkün oldu. Fakat Rusya ile düşman duruma düşüldü. Alsace Lorraine meselesinin halli ye tersizdi. (İsveç Şansölyesi olan Oxenstiem, Gustave Adolphie'nin ölümünden sonra (1664- 1683) hükümetin idaresini eline almıştı.) Fransız canavarı sert bir yumrukla bir defada kesin bir şekilde
ezilerek Alsace'a, Reich'ın diğer
devletlerinin haklan ile eşit haklar sağlanmalı idi. Ama bu yapılamadı. Esasen buna kesin olarak imkan yoktu. Çünkü en büyük partilerin bünyelerinde en büyük vatan hainleri vardı. Üstelik merkezde de M. Wetterle! Fakat bu genel yoksulluk, imparatorluğun devamı için var olması gereken bir kuvveti, yani orduyu paramparça etmeseydi, yine de ona tahammül gösterilirdi. Alman Reichstag'ı denilen bu müessesenin işlediği bu korkunç hata Alman milletinin çektiklerinin ağırlığını kendisine yükletmek için tek başına yeter bir sebepti. Bu
parlamenter rejimin parti denilen parçalan en adi sebeplerle milletin elinden bekasının silahım, hürriyetini ve bağımsızlığının tek koruyucusunu çalıp
aldılar. Bugün
Flandres ovasındaki mezarlar açılsa, karşımıza itham dolu kanlı cesetler çıkar. Bu
toprağa düşenler, parlamentonun görmemiş veya yarı yetişmiş bir halde,
ölümün kucağına atılmışlardı. Bu kahramanlarla beraber, daha on binlerce ölü ve sakatı sadece halkı aldatan ve sayıları birkaç yüzü bulan siyasi manevracıların hırsızlıklarına devam etmek veya doktrinlerini haince telkin edip yaymak imkanlarını ellerinde tutmak istemelerinden kaybettik. Yahudiler Marksist ve demokrat gazeteleri ile bütün dünyaya Alman militarizmi yalanını uluduğu ve bu şekilde her vasıtaya başvurarak Almanya'yı ezmeğe çalıştığı sırada, Marksist ve demokrat partiler de Almanya'nın halk kuvvetini tam bir öğretimden yoksun bırakıyorlardı. Parlamentocu p ... 'lerin vahşi ve adi vicdanlarının doğurduğu sonuçları şimdilik bir kenara bırakalım. Yeteri kadar talim görmüş asker eksikliği savaşın başlangıcındaki harekat
sırasında hezimeti çabuklaştırdı. Savaş
büyüdüğü sırada da bu durum korkunç bir şekilde ortaya çıktı. Alman milletinin hürriyet ve bağımsızlığı uğrundaki savaşta ortaya çıkan bu hezimet, barış sırasında vatanın korunması için milletin bütün
kuvvetlerini toplamamak hususunda gösterilen zaafın ve yarım tedbirlerin sonucudur. Kara ordusunun yeni seçim
mensuplarının pek azı talim görmüştü. Deniz kuvvetlerinde de aynı yetersizlik milli bekamızın tek silahı olan ordumuzun değerini düşürdü. Ayrıca esefle belirteyim ki, deniz kuvvetlerinin kumanda heyeti de bu adi ruhun telkini altında kalmıştı. Aynı zamanda tezgaha konan ingiliz gemilerinden daha küçük gemiler yapımı ile başlamak, her halde basiretli ve dahiyane bir hareket değildi. Halbuki, gemilerin sayısı itibariyle muhtemel düşmanın seviyesine 'çıkarılamayan bir donanma, bu açığını
gemilerinden her birinin savaş kudretinin üstünlüğü ile kapatmağa çalışmalıdır. Söz konusu ,:
olan şey,
kavga kudretinin üstünlüğüdür. Bugünün tekniği öyle gelişmelere ulaşmıştır ki, başka milletlerin aynı tonajdaki gemilerine ' üstünlük sağlamak imkansızlaşmıştı. Artık nitelik itibariyle efsanevi üstünlük tarihe karışmıştır. Hele hele tonajları az olan gemilerin daha büyük tonajlı gemilere üstün gelecekleri hiç düşünülmemelidir. Özellikle Alman top
malzemesinin Ingilizlerinkine üstün olduğu, 28 cm.lik Alman topunun ateş kudreti bakımından, 30.5 cm.lik |, ingiliz
topundan aşağı
bulunmadığı söyleniyordu. Halbuki bu sırada bizim de 30.5 cm.lik top yapımına başlamamız gerekirdi. Çünkü gaye savaşta eşit bir kuvvete sahip olmak değil, üstün bir kuvvet j!( sağlamaktır. Eğer bu böyle olmasaydı, kara ordusu için 42 cm.lik bir havan topunun yapılması lüzumsuz olurdu. Çünkü 21 cm.lik Alman havan topu, o zaman Fransa'nın sahip olduğu eğri atışlı bütün toplarına üstündü. Kaleler, siperler 30.5 cm.lik havan toplarının darbeleri ile de yıkılabilirdi, işte burada, kara ordusu kumandanlığının ileri görüşü deniz ordusunda yoktu. Üstün bir topçu kuvvetinin tesirinden ve üstün bir süratten vazgeçiliyordu. Bu risk yanlış bir görüşten ileri geliyordu. Deniz ordusu kumandanlığı gemilerin yapımı için kabul ettiği şekille taarruzu esas alan hareketten vazgeçip, kendim zorunlu bir savunma hareketine mahkum ediyordu. Bu yüzden de, ancak hücum üzerine dayanan ve sadece hücumla elde edilebilecek kesin bir başarıdan vazgeçilmiş olunuyordu. Daha az sürate ve daha kuvvetsiz silahlara sahip bir gemi, daha hızlı seyreden ve daha kuvvetli silahlara sahip düşman
gemisi tarafından top ateşine tutularak batırılacaktır. Hem bu iş çok zaman kuvvetli gemiye uygun bir mesafeden yapılacaktır, işte bu savaş kanununu kruvazörlerimizin çoğu büyük bir acı ile tattılar. Savaş, bizim deniz ordumuzun kumanda heyetinin, düşüncelerinin ve görüşlerinin hatalı olduğunu ispat etti. Sonunda savaş sırasında imkan olduğunda eski gemilerin silahlarım değiştirmeye ve yemlerim daha iyi ve daha üstün silahlarla donatmaya mecbur kaldık. Eğer Skager Rack deniz savaşında Alman gemileri, ingiliz gemileri ile aynı tonaja, aynı silah ve surata sahip olsalardı, ingiliz donanması daha isabetli ve daha tesirli olan 38 cm.lik Alman obüslerinin fırtınası önün de denizin dibini boylayacaktı. Japonya eskiye göre, daha değişik bir deniz siyaseti takip etti Japonlar yeni gemilerine muhtemel düşman gemilerinden daha üstün bir savaş gücü vermeğe çalışıyorlardı. O zaman bu tedbir saye sindeki üstünlükle donanmayı taarruza geçirme imkanı doğuyordu. Bizim kara ordumuzun kumanda heyeti böylesine yanlış bir fikir takip etmediği halde, parlamentonun düşünce şeklinden devamlı zarar görüyordu. Donanma köhne görüşlere göre teşkilatlandırıldı ve sonra da aynı prensiplere göre harekete geçildi. Ordu sonradan elde etmesini bildiği ölmez şan ve şerefi, generallerinin iyi çalışmalarına ve bütün subay ile erlerinin iktidarlarına ve eşi görülmemiş kahramanlıklarına borçludur. Savaştan önceki deniz ordusu da böyle meziyetlere sahip olsaydı, savaşın kurbanları boş yere canlarını feda etmiş olmayacaklardı, işte hükümetin, o pek başarılı "parlamento oyunları" barış sırasında donanma için çok zararlı oldu. Gemi inşası
meselelerinde, parlamentonun görüşü, askeri fikirler karşısında geri çekileceği
yerde, tam tersine üstün bir rol oynadı, iktidarsızlık ve parlamentonun belirli vasfı olan düşünce gücünün yokluğu ile mantık yetersizliği deniz ordusunun kumanda heyetini berbat edip bıraktı. Kara ordusu daha önce de belirttiğim gibi böylesine hatalı bir düşünce akımına kendini kaptırmadı. Özellikle o sıralarda, genelkurmayda bulunan Albay Ludendorf, milletin hayati meselelerinde Reichtag'ın aldığı yarım tedbirlere gösterdiği zaafa ve çok zaman da bunları inkar etmesine karşı, ısrarlı bir mücadeleye girişmişti. O zaman bu subayın yaptığı mücadele sonuç vermedi. Bu suçun yarısı parlamentoya, diğer yarısı da
şaşkın Behtmann Hohveg'in, parlamentodan daha sefilane olan durumuna aittir. Fakat bugünün sorumluları, bu gerçeğe rağmen, bu korkunç suçu, milli menfaatlerimizi korumayan kabiliyetsiz heriflere karşı çıkmış olan kimseye yüklemektedirler. Bu anadan doğma elebaşılar için, bir yalan çok veya bir yalan az olmuş, hiç önemli değildir. Milletin geleceğinden son derece sorumlu olan bu heriflerin canice hafifliklerinden dolayı doğacak sorumlulukları düşünen, boş yere feda edilmiş ölüleri
ve savaş
sakatlarını, katlanmakta olduğumuz büyük utanç verici durumu ve hakareti, içine düşmüş olduğumuz sonsuz sefaleti hayal eden ve bu tün bunların sadece birkaç zamane adamına ve iyi mevki avcılarına |. bakanlık koltuklarına doğru yol açmak için meydana geldiğini bilen iŞ'bir kimse, hiç şüphe yok ki, bu yaratıklara, alçak, rezil, namussuz, şerefsiz ve katil denilmesinin hikmetini gayet iyi anlayacaktır. Aksi halde kullandığımız bu kelimelerin manası ve
gayesi gerçekten anlatılmaz hale gelir. Bu heriflerin yüzünden eski Almanya'nın iç siyaseti bozulduğu zaman bütün suçları garip bir açıklıkla göze çarpmıştır. Çünkü bu türlü ahvalde hoş olmayan gerçekler, büyük halk toplulukları arasında avaz avaz bağırıldığı halde başka taraflarda pek utanılacak olaylar, sessizlikle geçiştiriliyordu, hatta bunların bir kısmı inkar bile ediliyordu. Bir sorunun açıkça incelenmesi ile bir iyileşme ihtimali doğarsa işte böyle davranıyorlardı. Bu arada hükümetin başında bulunanlar propagandanın değerinden ve özünden adeta hiçbir şey anlamıyorlardı. Propagandayı devamlı bir şekilde ve gayet ustaca kullanmakla, halka cenneti cehennem gibi veya cehennemi cennet gibi göstermeyi kim başarabilir? işte bunu yapmasını sadece Yahudi bilecekti ve bu esasa göre hareket edecekti. Almanlar veya Alman Hükümeti bu hususta zerre kadar bir bilgiye sahip değildi. Bu bilgisizlik savaş sırasında pek pahalıya mal oldu. Fakat burada işaret ettiğimiz ve savaştan önce Alman milletini lekelediğini gördüğümüz bu sayısız fenalıklar arasında bazı üstünlüklerimiz de vardı. Tarafsız bir inceleme yapılırsa diğer millet ve ülkelerin eksikliklerimizin çoğunu paylaştıkları gerçeği ortaya çıkacaktır. Hatta bizi bu alanda geride bırakıyorlardı ve aynı zamanda bizim üstünlüklerimizden de yoksundular. Bu üstünlüklerin en belli başlısı olarak, Alman milletinin bütün diğer Avrupa milletleri arasında daima kendi iktisadi milli vasfını son derece korumaya çalışması ve kötü işaretlere rağmen uluslararası maliye aleminin kontrolüne, diğer devletlerden daha az bağlı olması durumu gösterilebilir. Bu herhalde düşmanlarımız için tehlikeli bir üstünlüktü ki sonradan Dünya Savaşı'nın en belli başlı sebeplerinden birini teşkil etti. Şüphe yok ki monarşi birçok kimselere ve özellikle büyük halk topluluğuna yabancı geliyordu. Buna da sebep, hükümdarların daima en temiz beyne ve özellikle en doğru kalbe sahip olmamaları i-di. Hükümdarlar maalesef dalkavukları daha çok seviyorlardı, onla n iyi tabiatlı kimselerden üstün tutuyorlardı. Saray çevresinde bilgi sahibi olanlar da dalkavuk ve yüze gülücü heriflerdi. Dünyanın her yönden değişikliklere uğradığı bir devrede bu hal büyük bir darbe teşkil etti. Bu değişiklikler sarayların bir çok gelenekleri ile uyuşmuyordu, işte bundan dolayı son yüzyılın dönüm noktasında herhangi bir kimse artık at üstünde üniforması ile geçen bir prensese hayranlık duyamazdı. Bu şekilde yapılan bir geçit resminin, halkın gözünde nasıl bir tesir meydana getireceği doğru, olarak tahmin edilemiyordu. Eğer bu bilinse idi, bu kadar uygunsuz, akla ters gelen işlere kalkışılmazdı. Aynı bu durumda olduğu gibi, yüksek
sosyetenin samimi olmayan insaniyetçiliği de çok zaman olumsuz bir tesir yapıyordu. Mesela bir prenses, bir halk mutfağında pişen yemekten tatmak tenezzülünü gösterdiği zaman, bu davranış eskiden pek iyi görünebilirdi. Fakat bu yüzyılın başında elde edilen tesir tamamen ters oldu. Çünkü prenses bir tecrübeye giriştiği gün, yemeğin
her zamankinden biraz farklı
olduğunun farkına bile varmadığına kesin olarak inanılabilinirdi. işte bu kadarı bile yeterdi. Keza bunu herkes biliyordu. Böylece en iyi niyet ve davranışlar bile, açıkça sinire dokunmasa da, gülünç bir
manzara teşkil
ediyorlardı. Hükümdarın kanaatkar olduğuna dair sağda solda anlatılan hikayeler, münasebetsiz sözler, halkı tahrik ediyordu. Örneğin sabahları erken kalkma alışkanlığı, gecenin geç saatlerine kadar çalışma ve az gıda almanın kendisini maruz bıraktığı tehlike gibi... Oysa hükümdarın ne kadar uyuduğunu ve ne kadar yediğini bilmeye, öğrenmeye lüzum yoktu. Ona yeter miktarda bir yemek veriliyor ve gereği kadar uyumasına da itiraz edilmiyordu. Hükümdar, bir insan ve bir karakter sahibi sıfatı ile, ırkının ve memleketinin şerefine layık
faaliyetlerde bulunursa ve hükümdarlık görevlerini yerine getirirse sevinç duyuluyordu. Fakat ne var ki, bütün bunlar önemsiz şeylerdi. Kötü olanı, milletin büyük bir kısmına, tepeden idare edildikleri için artık kimsenin herhangi bir şeyle meşgul olmasına lüzum kalmadığı kanaatinin gittikçe artan bir hızla yayılması idi. Hükümet başarılı veya iyi niyetle donanmış olduğu sürece bunun zararı görülmeyebilirdi. Fakat o iyi niyetli, başarılı hükümet yerini, gerektiği gibi olmayan başka bir hükümete bırakacak olursa, vay halimize! îşte o zaman itaat, irade yokluğu ve çocukça güven gösterme, hayal edilebilecek en kötü felaketleri doğuracaktır. Fakat bu karşı fikirlerin önüne itiraz kabul etmez birtakım kuvvetler çıkıyordu. Bu kuvvetler arasında ilk önce bütün devlet idarelerinin istikrarım belirtelim. Monarşi bu istikrarı meydana getirmişti. Sonra bu duruma, hırslı
siyasetçilerin spekülasyon, kargaşalıklarından korunan
devlet makamlarından uzaklaştırılmaları da yardımcı oldu. Ayrıca, kuruluşun daha baştan kazandığı şerefi ve namuskârlığı ile elde edeceği otorite, memurların ve özellikle ordunun üstünlüğünü, siyasi partilerin seviyesini aşması da bu işe hizmet ediyordu. Bu üstünlüğün, devletin en büyük adamının, yani hükümdarlarının şahsında şekillenmesini de ilave edelim. Bu yüzden hükümdar bir sorumluluğun sembolü oluyordu. Hükümdar, parlamento çoğunluğunun meydana gelişi gibi tesadüfi bir topluluğa değil, daha çok halka borçlu durumda idi. Alman idaresinin menkıbesi ve temizliği daha çok bu durumdan ileri geliyordu. Sözün kısası, Alman milleti için monarşinin kültür değeri pek büyüktü ve diğer mahzurları başarı ile ortadan kaldırabilirdi. Alman hükümdarlarının oturdukları yerler, halen estetik ruhun mabedi olmakta devam ediyordu. Bu böyle olmasaydı, günümüzde materyalist hale gelen bu ruhun ortadan kalkması tehlikesi baş gösterirdi. Alman prenslerinin on dokuzuncu yüzyılda sanat ve bilim için yaptıkları hizmet asla unutulamaz. Çağdaş devir ise eskiden yapılanlara benzeyen hiçbir şey
ortaya koyamamıştır, işte sosyal organımızın yavaş yavaş bozulmaya başladığı o devirde ordu vardı demek zorundayız. Ordu Alman milletinin en kuvvetli okulu idi. Zaten bütün düşman kininin, milletin hamisi olan bu müesseseye çevrilmiş olması sebepsiz değildi. Ordu, iftiraya uğrarken, kinlere,
husumete ve mücadelelere hedef olurken, aşağılık heriflerin hepsine korku telkin ediyordu. Gerçeği ifade
için bundan
güzel anıt
yapılamazdı. Versay'da uluslararası hırsızların adi arzu ve hiddetlerini ilk önce eski Alman ordusuna çevirmiş olmaları, Alman ordusunun para kuvvetine karşı milletimizin hürriyeti için sağlam bir sığınak olduğunu gösterir. Bizim milletimize bir bekçi olan bu kuvvet olmasa idi, Versay bütün ruhu ve ayrıntısı ile Almanya için çoktan uygulanmış olurdu. Alman milletinin orduya borçlu olduğu şey şöyle özetlenebilir: HER ŞEY.
Ordu, sorumluluk hissinin meziyet haline geldiği, sorumluluğun ezilmesi gittikçe günün meselesi olduğu, özellikle her çeşit sorumluluk yokluğunun örneği olan parlamento tarafından böyle bir eğilim yayıldığı bir sırada, kalplere sorumluluk hissi dolduruyordu. Ordu, korkaklığın salgın bir hastalık olma tehlikesinin baş gösterdiği, kamunun çıkarları lehinde fedakarlık etmenin budalalık sayılmaya başladığı, sadece kendi çıkarını korumayı ve çoğaltmayı bilen kimsenin akıllı sayıldığı sırada, şahsı cesareti aşılıyordu. Ordu, her Almana milletin kurtuluşunu, zenciler, Çinliler, Alman, Fransızlar, İngilizler ve diğerleri arasında milletlerarası bir kardeşliği tahrik ve teşvik eden sahtekar heriflerin uydurdukları cümlelerde değil, bizzat milletin kuvvetinde, azim ve karar ruhunda
aramanın gereğini öğreten okul
durumunda idi. Ordu, azim ve karar ruhu aşılıyor ve böyle azimli ve kararlı adamlar yetiştiriyordu. Oysa, günlük hayatta azim ve karar yokluğu, ve şüphe ile tereddüt insanların hareketlerini sarsmaya başlamıştı. Kurnaz
heriflerin numune
olarak gösterildikleri devirde, örnek
bir işin
düzensizlikten daima daha iyi olduğu prensibini üstün çıkarmak, gerçekten ustaca bir hareket idi. Yalnız bu prensipte daha hiç bozulmamış ve sağlam kalmış bir sıhhatin varlığı gerekti. Eğer ordunun verdiği terbiye bu temel kuvveti yenilemeye devamlı bir şekilde dikkat etmemiş olsaydı, günlük hayatta böyle sıhhatli işler çoktan ortadan kaybolur giderdi. Baskı ve zorlama ile yeni bir gasp veya hiç itiraz edilmeden yerine getirilmesi gerekli bir ticaret anlaşmasını imzalama durumu hariç, hiçbir vakit herhangi bir faaliyeti için bütün kuvvet ve inisiyatifini toplayamayan bugünkü Reich hükümetinin azim ve karar kabiliyetinden ne kadar dehşet verici bir şekilde yoksun olduğunu görmek yeter. Fakat önüne konan bir anlaşmayı diktatörün emrini yerine getirir gibi imzalayacağı zaman, her türlü sorumluluğu bir yana bırakır ve dikte edilen husus ne olursa olsun, onu hemen meclisler-deki zabıt katipleri gibi süratle tasdik eder. Gerçekten bu gibi durumlarda bu hükümet için bir karar almak kolaydır, çünkü alınacak karar ona dışardan yazdırılmıştır. Ordu, ideale, vatana ve devletin büyüklüğüne sadakat gösterme terbiyesi vermişti. Halbuki günlük hayatta
hırs, açıkgözlülük ve materyalizm yayılıyordu. Ordu sınıflar halinde ayrılmaya karşı, birleşmiş, birlik olmuş bir millet meydana getiriyordu. Bu konuda ordunun tek hatası vardı: Bir senelik gönüllüler usulü. Bu yanlış bir hareketti. Çünkü, bu yüzden eşitlik prensibi ihlal ediliyordu. Daha çok talim görmüş olan çevresinin diğer bölümlerinden tekrar dışarı çıkmış oluyordu, halbuki bunun tersi daha iyi idi.
Yüksek sınıflarımızın derin genel aptallıkları ve halktan gittikçe daha belirli bir şekilde kopmalar karşısında ordu hiç olmazsa kendi safları
arasında, akıllılar denilenlerin ayrılıklarından kaçınmasaydı, pek iyi bir tesir meydana getirmiş olurdu. Bu şekilde hareket etmemek hataydı. Fakat bu dünyada hangi müessese hatadan bağımsızdır? Ordunun hayırlı işleri, zarara o kadar üstündü ki, bazı küçük hataları bir vasat insanın kusurlarına nispetle çok daha önemsiz ve basit şeylerdi. Eski imparatorluğun ordusunun en büyük meziyeti, her şeyin çoğunluğa tabi olduğu bir sırada ve Yahudilerin sayıya karşı besledikleri körü körüne sevgiye ters olarak, şahsiyete inanma prensibini korumasıdır. Gerçekte ordu çağdaş devrin en çok ihtiyaç duyduğu şeyi yatıştırıyordu: İNSAN. Bir gevşeme halinden,
yayılmakta olan bir kadınlaşma bataklığından, her yıl ordunun safları arasından 350.000 genç yetişiyordu ki, her birinden kuvvet fışkırıyordu. Bu gençler iki yıl süren talim sonunda üzerlerinden gevşekliği atmışlar, çelik gibi vücutlara sahip olmuşlardı. Bu süre içinde itaat etmeye alışan genç, artık bundan sonra kumanda etmeyi öğrenebilirdi. Yürüyüşünden talimli askeri tanımak mümkündür. Evet, ordu Alman milletinin en büyük okulu idi. işte bu yüzden kıskançlık, hırs ve açgözlülük şevkiyle, devletin acze düşmesini, milletin müdafaadan yoksun kalmasını isteyenler ve bu büyük devleti sömürenler, korkunç kinlerini orduya yoğunlaştırıyorlardı. Birçok Almanın düştüğü körlük veya kötü niyetle istemedikleri şeyi yabancılar takviye ediyorlardı. Alman ordusu, milletin hürriyetinin ve çocuklarının gıdasının hizmetinde en kudretli bir silah idi. Devletin şekline ve orduya üçüncü bir unsur katılıyordu. Bu eski imparatorluğun mukayese kabul etmez memurlar sınıfı idi. Almanya, dünyanın en iyi idare edilen ve en güzel teşkilatına sahip bir ülke idi. Alman memurlarının kırtasiyeciliğin karşısında oluşları sayesinde işler muntazam gidiyordu. Başka devletlerde işler,
bizdekinden daha
iyi gitmiyordu. Hatta daha da fenaydı. Fakat diğer ülkelerde olmayan taraf bu organın hayran kalınacak sağlamlığı ve
onu meydana
getirenlerin ahlak
kaidelerinden ayrılmaz
zihniyeti idi. Mertlik ve sadakatin bir arada olduğu küçük bir görenek, bugün sık sık rastlanan prensip yokluğundan, karaktersiz, cahil ve aciz modernlikten çok daha iyidir. Savaştan önce belki biraz kırtasiyeci olan Alman idaresinin ticaret yönünden iktidarsız olduğunu iddia etmek, bugün pek revaçta ise, buna şu soruyla cevap vermek yeter: Dünyanın hangi ülkesinde Almanya'nın demiryolları kadar iyi sevk ve idare edilen bir işletme ve ticari yönden bu kadar iyi bir kuruluş vardı? Meğer bu örnek işletmeyi yok etmek, devrime kısmet-mis. Sonunda bu işletme milletin elinden alınarak, cumhuriyetin kurucularının ruhlarına göre sosyalize edilmeye, yani Alman devriminin delegasyonu sıfatı
ile spekülasyonun milletlerarası sermayesine hizmet etmeye uygun
bir duruma getirildi. Memur sınıfını ve idare mekanizmasını özellikle diğerlerinden ayıran ve üstün hale getiren taraf, bu sınıfın çeşitli hükümetlere karşı bağımsız oluşuydu. Çeşitli hükümetlerin siyasi görüşleri Alman memurunun zihniyeti ve çalışması üzerinde tesirli olamazdı. Fakat devrimden bu yana, bu durum değişti. Meleke, ehliyet ve iktidar yerine, herhangi bir siyasi yazıda belirtilen mevki üstün duruma geçiyordu. Orijinal ve bağımsız bir karakter, memura fayda vermek yerine engel teşkil ediyordu. Eski imparatorluğun kuvveti ve ihtişamı, devletin şekline, ordu ve memur sınıfının üzerine dayandırılıyordu. Bugün ise bunlar, devlette tamamen eksik olan bir vasfın birinci derecedeki en önemli sebepleri idiler. Devlet otoritesi yoktu. Çünkü
devlet otoritesi, parlamentoda veya lanstaglardaki gevezeliklere, devleti
koruma kanunlarına veyahut bu kanunları çiğneyenleri dehşet ve korku içinde bırakmaya mahsus mahkemelerin kararlarına dayandırılamaz. Devlet otoritesi, bir topluluğu sevk ve idare edenlere gösterilmesi gereken ve
gösterilebilen genel güvene dayandırılır. Fakat bir kere daha belirteyim ki bu güven, hükümetin ve idarenin namuslu, menfaat düşüncelerinden uzak olduğuna dair samimi ve sarsılmaz bir kanaatin sonucudur. Bu, kanunun anlamı üzerindeki tam bir birleşmeden ve kanun tarafından saygı gösterilen prensipler hakkındaki anlaşma hissinden doğar. Hükümet sistemleri baskı ve şiddet üzerine dayanmazlar, halkın menfaatlerini temsil etmedeki samimiyete, onun gelişmesi için yapılan yardıma ve kendi meziyetlerine göre değer taşırlar. Savaştan önce işlenen kötülüklerden bir kısmı,
milletin kendinde saklı kuvvetlerini yıkmak tehdidinde bulunmuştur. Bu durum diğer ülkelerde de meydana gelmiştir. Hatta bu ülkeler, bu kötülüklerden Almanya'ya kıyasla daha çok zarar görmüşlerdir. Fakat böyle olmakla beraber, o ülke
halkı, müşkül
karşısında gayret
göstermekten vazgeçmemiş ve dolayısıyla çökmemiştir. Ama savaş öncesi zaaflarına karşı Almanya'nın göğüs germeye kuvveti olduğu düşünülürse, bu çöküşün sebebini başka yerde aramanın gerektiği görülür. Evet, gerçek böyleydi. Eski imparatorluğun çökmesinin son ve en büyük sebebi ırk meselesinin iyi anlaşılmaması ve milletin tarihi gelişmelerinde ırkın öneminin takdir edilmemesidir. Çünkü milletlerin hayatlarında bütün olaylar
tesadüflerin birtakım görünümlerinden ibaret değildir, bunlar ırkın korunması ve çoğalması yolundaki gayretlerin doğal sonuçlarıdır. Öyle ki, insanlar kendi faaliyetlerinin derin sebebini takdir edemedikleri zaman bile bu böyle olmuştur. |
Bosh sahifa
юртда тантана
Боғда битган
Бугун юртда
Эшитганлар жилманглар
Эшитмадим деманглар
битган бодомлар
Yangiariq tumani
qitish marakazi
Raqamli texnologiyalar
ilishida muhokamadan
tasdiqqa tavsiya
tavsiya etilgan
iqtisodiyot kafedrasi
steiermarkischen landesregierung
asarlaringizni yuboring
o'zingizning asarlaringizni
Iltimos faqat
faqat o'zingizning
steierm rkischen
landesregierung fachabteilung
rkischen landesregierung
hamshira loyihasi
loyihasi mavsum
faolyatining oqibatlari
asosiy adabiyotlar
fakulteti ahborot
ahborot havfsizligi
havfsizligi kafedrasi
fanidan bo’yicha
fakulteti iqtisodiyot
boshqaruv fakulteti
chiqarishda boshqaruv
ishlab chiqarishda
iqtisodiyot fakultet
multiservis tarmoqlari
fanidan asosiy
Uzbek fanidan
mavzulari potok
asosidagi multiservis
'aliyyil a'ziym
billahil 'aliyyil
illaa billahil
quvvata illaa
falah' deganida
Kompyuter savodxonligi
bo’yicha mustaqil
'alal falah'
Hayya 'alal
'alas soloh
Hayya 'alas
mavsum boyicha
yuklab olish