Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

гача шоҳ хазинасига ўлпон тўламабди. Бож у хирожпи 
тезроқ тўла деб чопар устига чопар келармиш. Саҳробек 
ожиз ва мутеъ одамлар солиқ тўлайди, эй шоҳ, зўр бўл- 
санг, кел, солиқни ўзпнг йигиб ол, деб нома жўнатибди. 
Тобе шаҳаршшг ёш ҳокими қилган бу беадаблик шоҳни 
даргазаб қилибди. Цўшин тортиб шаҳар устига юриш 
бошлабди. Саҳробек шаҳар атрофига хандақ қазиб, бил- 
дирмайдиган қилиб похол босиб қўйган экан. Шоҳмалик 
аскарлари урҳо-ур деб келатурцб, хандақлар ичига ту- 
шпб кетган экан, нойлоқда 
турган одамлар ўт қўйиб 
юборишибди. Сарбозларшшг бир қпсми ўтда куйиб кабоб 
бўлибди. Цолганлари каттароқ қўпган билан яна қайтиб 
келармнз деб орқага кетаётган экан, саҳродаги қумлар 
нчнда беркиниб ётган навкарлар уларни қуршаб, қилич- 
дан ўтказа бошлагапбди. Вазир Доппшзамон ҳам Ш оҳ- 
малик билан бнрга келгаи экан, қараса, шоҳнинг куни 
битаётгандай, қуршовдан чиқишнннг ҳеч нложи 
11
ўқдай, 
бордпю гаоҳни ўлдириб, боншни олиб чиқсам, э паҳлавоп 
хоким, мен ҳамшпа сиз тарафда эдим, бу золимдап қу- 
тулигашгнг нложипп тополмай юрган эдим, ўлдпрдим, 
мапа унинг боши десам, зеро жонимни қутқариб олсам 
деб ўйлабдп. Саҳрода ўтов тикишган экан, қоронғи ту- 
пшгпинп бетоқат кута бошлабди. Шом пайти экан, Ш оҳ- 
малнк намоз ўқигани жонномозга ўтнрганда баттол па- 
знр орқасидан пусиб келиб, елкасига 
ханжар урпбди. 
Иккпнчп бор у|ршнга чогланаётганда ўтовга шиддат билан 
Сахробек кириб келпб, тўхта, мард йигит ётгап кишпга 
хаижар урмайдп, пусиб ханжар уриш помарднинг иши 
деб, бир ҳамла билан вазирнинг қўлидаги қонли хан- 
жарни уриб тушприбди. Огир найтда ўз шоҳига хиёнат