Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Шоҳмалик вафосизлик қплган суюкли хотинипп саҳ- 
рога олнб борнб отпииг думига боглаб судратишнп, гўшт- 
ларппи нимта-нимта цилиб ташлаишп буюрибди. Гули- 
раъно фарёд чекиб, шоҳпм, ичи цора вазприпгиз менга 
знмдан ошиц эди, ўшанпнг ўчнни олаяпти деса ҳам шоҳ 
унинг гапига қулоц солмабди. Аммо жазолаш учуп бор- 
ган навкар раҳмдил ҳам шафцатли экан. Ш ундай гўзал 
ва оқила қизиинг бевацт нобуд бўлишини истамай саҳ- 
рога чнқцач, малнкам, жонннгиз ўзингизга садақа, Худо 
ёр бўлсии, омоп қолсангиз 
тприклигингизни 
ҳе1ч ким 
билмасин, акс ҳолда меиинг ўзимни отшшг думига боғлаб 
ўлдпршпади. Донишзамон кўп хавфли одам, ундан эҳтиёт 
бўлипшпгпз керак, депти.
Алқисса, Гулираъно кимсасиз саҳрого биёбонда якцаю 
ёлгиз қолибди. Якканинг ёри худо деб ёрдамни яратган- 
шшг ўзидан сўраб тавал.чо қилибди. К ун чицар томонга 
караб юраверибди, юраверибди. Донишзамоннинг айғоц- 
чиларига дуч келиб цолмайин деб тунда йўл босиб, кун- 
дузи беркиниб ётар экан. Юра-юра чўпонларнинг таш- 
ландпқ, хароба уйига дуч келиб, ой-куни етиб турган экан, 
ўша ерда кўзи ё|рибди. Худои таоло унга цўчқордай ўғил 
ато этпбди, елкаспда учта холи бор экан. Онаизор унга 
Холдорбек деб исм берибди. Бир кун ётибди, икки кун 
ётибди, она аста-секин 
ҳолдан 
кета бошлабди, бунинг 
устига шу атрофлардая гоҳолюҳо Гулираънонинг майда- 
ланган гўшти суякларини ахтарпб 
топипт учун золим 
вазирпипг навкарлари ҳам от чоптириб ўта бошлабдп. 
Золпм, ичпқора вазир барибир мейи ўлдиради, ҳеч бўл- 
маса болам омон 
колар деб Гулпраъпо 
Холдорбегпни 
пўргакка ўраб, қнмматбаҳо тақпнчоқларпни ёппга қўйиб,