Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

лаётгандай бўлди.
— Тез-тез. келиб тургин, Тўхтавойнинг ўғли,— деди 
Шайхбобо,— отангни соғинсанг, уни худо хоҳласа, факат 
ш у ф д а кўрасан.
— Бошқа жойда-чи?— шошилиб сўрадим.
— Худо кўрсатса... бу ерда аниқроқ кўрасан. Раҳ- 
матли отанг ҳам отасипи қабрини зпёрат қилишни канда 
қилмасди. Бир келганда каттагина 
пул ташлаб кетди, 
хонақоҳнинг ёгочини қурт ебди, янгилаб 
олинг, деди. 
К ўп сахий йигит эди-да, эҳ, аттанг, аммо лекид ярат- 
ганнинг иродасига қарши боролмаймиз. Ўзи яратди, ўзи 
олади.... Умри қисқа экан, начора.
— Бобожон, сиз отамни неча марта кўргансиз?— сў- 
радим чидаб туролмай.
— Отанг кўз олдимда катта бўлган, ўглим... Қочди- 
қувди найтида 
ҳам менинг хонақоҳимда жон сақларди. 
Қани эиди қабр бошига борайлик бўлмаса.
Суиурги, ёғоч, курак олишди. Корни тозалаб қўйиш 
керак экан, бўлмаса эриб, гўрни чўктириб қўяркан, гўр 
чўккани ёмон бўларкан... 
Вон-бўй, 
қабристои шунақа 
катта бўлиб кўринянтики, қабрла|р энди 
дўппайиб кў- 
рннмайди, ҳаммаси битта бўн кетибди.
— Ана Робиябиби,— деди бизни бошлаб бориб Ш айх- 
бобо,— марҳумлар тинчгина ухлашяпти, ҳамма галваю 
тўполои мана шу ёлгон дунёда, чин дунё зса оромли, ҳа- 
ловатли дунё. Н а деб келдим бу дунёга, меп бу ерлик 
эмасман, деб йиғлаган экан машойихлар... Корни супу- 
ринг-чи, ҳа, баракалла, танидим, Тўхтавойнинг бошнга 
отасиникига ўхшагиб оқ тош қўювдим, қўйчивон қўйдан 
янглишмаганидек, биз ҳам қабрдан янглишмаймиз...
Отам шу ерда ётадими, кечалари қўрқмайдими, бордию 
тирилиб қолса тупроқла|рни қандай кўтариб чиқади?..