Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

десаям ишонмайман. Энам бувинг ўзининг уйига бориб 
Ашнр бувидан |қолган етимларга қараса, савобшшг кўни 
сенга тегади, жаинати бўласан, 
девдп, 
мен жаннатга 
Сормайман, ундаи бувимнинг ўзи яхшнйкан, деб туриб 
оламан... Барибир, ўйнагани 
чиққим 
келаверди. Йўқ, 
ўйпашга эмас, йўқ, бувим сени кўриб дилим яйраб тур- 
син деб, янги этигим, янги тўним, янги дўпнимни кийги- 
зиб, вой асалим-ей, куёв бола бўп қолдинг-а деган эди, 
ана шу кийимларимни 
ўртоқларимга ҳеч бўлмаса бир 
марта кўрсатгим келаверди.
— Кетиб қолмайсиз, а?— деб сўрайман бувимдан.
— Кетмаймаи, 
дедиму, 
асалим,— дейди 
бувим,— 
ишонмасанг ўйнагани чиқмай қўя қол.
Чиқмай қўя қол деганига энди астойдил чиққим ке- 
либ қолди. Озгипа ўйнанману 
дарров қайтиб келаман 
деб, тепалик ёнига қараб югурдим. Ў ҳ -ҳ ў , қўрғончамиз- 
даги жамики болалар чиқибди, сайнл бўпти, сайилданам 
зўр бўнти! Катта болалар уйларидан яшириб гўшт олиб 
чмқиб, ўртага олов ёқиб кавоб 
пиширишяити, хушбўй 
ҳнди ҳаммаёқни қоплаб кетибди. Бирам егим келди-ей. 
Султонали акам новдага илиб пиширган гўштни кўз-кўз- 
лаб ҳам қўйяпти, яна егим келиб кетти! Тамшаниб-там- 
шаниб нарига борсам, вой-бўй, қизчалар ҳам чиқишиб- 
ди-я. Барибир, тепадап пастга қараб сирпаниша олмай- 
ди-ку, ундан кўра бозиллаган 
сандалида мазза қилиб 
ўтиришса бўладику, тўғрими?.. Вой-бўй, ҳаммаёқ қий- 
чув бўлиб кеттан, қийқиришяпти, кулишяпти, думалашяп- 
ти, ҳеч бири менинг янги кийимларимга қарамайди ҳам. 
Қарамаса қарамас, сирпансам бўлди-да, сирпангани чиқ-