Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Ҳ а , албатта олов ёқиларди-да, асалим.
— Чилдирма чалиб, ашула ҳам айтшпгапми?
— Оббо ширпнпм-ей, тўйда албатта чплдирма чали- 
нади-да.
— Кейип-чи?
— Кейин колхоз замони бўлди, .ер-сувларимизни, уй- 
жойларимпзни, кўрпа-тўшакларимпзнп, қозон-товоқлари- 
мпзнп,— ҳаммасини олиб, ўзимнзни узоқ мамлакатга қу-
70
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

лоқ қилпшувдн, отанг раҳматли, э, уёқларга бормаймиз, 
деб мени олиб қочиб кетди.
— Ордаларингдан кувишмадимп?
— Қувишди.
— Сизлар от миниб олганмидиларинг?
— Йўк, пиёда эдик, азаматим.
— Кейин-чи? Тез-тез айтипг.
— Ўш анда сен қорнимда эдинг.
— Цоршшгизда бўлсам ҳам барибир ҳаммасини кў- 
риб турармидим?
— Й ўқ, ширшшм, ҳеч нарсани 
кўрмасдинг. 
Тоғ- 
тошларда қочиб юрдпк, ахийри мелпсалар отангнп уш- 
лаб, қамаб қўиишдп. 
Камоқхонада кўп 
калтаклашган 
экан, зкигари эзилиб, қон туфуриб, оламдан ўтди.
— К ўп уригаганмпкан?
— Ҳ а , кўп уришган зкап.
— Нега уригаади, нега?— Сакраб 
ўрнимдан туинб 
кетдим.
— Замон шунақа эдп-да, ўглим.
— Отамни нега уришади, деяпман, нега ўлднрпша- 
ди?— бақириб, кўрпа-ёстиқларни тепа бошладим. Бобом 
билан энам унғоқ экан, икковлариям тепамизга югуриб 
келишди. Бобом бағрига олмоқчи бўлувдн, қўлинн тига- 
лаб олдим.
— Нега отамни ўлдиришади?— баттарроқ бақпрдпм.
— Оббо қизим-ей, болага бу гапларни айтиб бўлар- 
канми?— деб бувимяи урншган бўлди бобом.
— Ахир ннма қплай, ўзи қистади-да,— овозини сал