Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ўлган отам тушига кириб, 
Сорабиби, гуллар орасидан 
танлаб олганим Сора гулим, мени унутдингми, йўдламай 
қўйдинг-ку, ш у умидда бир ёстивда бош қўйганмидик, 
деяве\рибди. Энам, она дизим, келиб яхши килибоан, Т ўх- 
тавошшнг арвоҳини сен йўцламасанг ким ҳам йўқларди, 
нрвоҳ ош-нон сўрамайди, бир ҳовуч фотиҳа кифоя, фо- 
тиҳа ўқимасак, арвоҳ оч қолган чумчуқдай чирдиллаб 
Тўолади-я, деди. Кейин бувимни бағрига олиб, ўзимнинг 
эсли кизим бор-да, худога шукр, 
эсим йўғида 
туғиб 
олган эканман, деб мақтаб ҳам 
қўйди. Бобом бошини 
сандалга босиб ўтиргапди:
— Ў золимлар,— дедию яна жим бўлдн.
Мен кўрпанинг тагидан қўлимни уэатиб сандалнинг 
тахтасинн така-така-так, така-така-так 
қилиб чалаёт- 
гандим, чалаётган бўлсам ҳам, Эшон бобом ўлмаган бўл- 
саям арвоҳлари бор экан, ўзларига 
жуда 
ўхшаркан, 
-одам ўлганда дрвоҳи ўзига ўхшармикан ёки ўзига ўх- 
шамасмикан, менинг отамнинг 
арвоҳи ҳам бормикан, 
мен унп ҳеч кўрмаганман-ку, арвоҳини қандай таний- 
ман энди, деб ўйлаётгандим, 
энамнинг 
гапига 
1
?улоқ 
соламан деб ўйлаётган нарсамдан адашиб кеггдим. Кейин, 
отамни ҳам арвоҳи борми, деб энамнинг ўзидан сўрадим.
— Бор, албатта,— деб қўйди энам.
— У кимга ўхшайди?
— Узига ўхшайди-да, қулуним.
— Бизникига ҳеч келганми?
— Келган, худо хоҳласа яна келиб туради, ўғлим.
— Мен отамни тапимайман-ку, келганини қандай би- 
ламан энди?
— Намозликларнинг ҳаммаспни ўрганиб олсанг,— деб 
тушунтирди энажоним,— ана ундан кейин дарров таниб 
оласан.