Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

нибиби эдими, айланай?
— Ҳ а ,— деди ўша опа йиғламсираб.
— Меливой ажойиб нонвой эди, эрингпзниям билар- 
дим,— деди энам,— катта тўйларнинг нонини ўша худо- 
жўйга ёптирардик, қаранг-а, шундай азамат йигит кўмир 
элтиб нобуд бўлса-я.
— Яратган ўзига азиз (қиламан деса... на чора,— де- 
ди ХЛайхбобо, — раҳматли жаннати одам эди, қайсики 
тўйда нон ёнса, олдидан жиззалигидан иккитасини менга 
юборарди.
Опа Шайхбобога қогоз пул узатувди, биттасини олиб 
иккитаспни ўзига қайтарди. Қизла)рингга кавуш олиб 
бер дедн. Кейии тугун олиб келган экан, ўшанданам фа- 
дат битта ноп олиб, чуқур токчада бошқа тугунлар ҳам 
кўп экан, ҳаммасини опанинг 
тугунига шундай катта 
қилпб тугдики, вой-бў, уни қандай қилиб кўтаригааркан, 
деб ўйладим. Менга битта нону бир кўза сув кифоя, де- 
ди Шайхбобо, сени эса олтита боланг бор, ҳаммаси қал- 
диргочнинг боласидай оғзини очиб ўтирибди, ейман-ича- 
ман дейди. Тугунни ола кетаоан, савоб 
бўлади, олма- 
сапг, Шайхбобони ранжитасаи, деганди, опа олмайман, 
ҳечам олмайман, деб йиглаб 
юборди. Қарасам, бувим- 
нинг ҳам кўзида ёш милтиллаб турган экан.
— Олмасанг Меливой гўрида 
тинч ётмайди,— деди 
Ш айхбобо,— тушларимга кириб чиқяпти, етпмчаларим- 
дап хабар олиб туринг, деяпти. Ма, озгииа нул ҳам бе- 
ран, қизларингга рўмол олиб бергин, қара, попукдеккина 
қизчалар экан...
Шанхбобо тугунни 
ўзи кўтариб 
опани 
кузатгани
ҳовлига чиқиб кетди. Қарасам, бувим кўз ёшинн попук- 
ли рўмолчасига а|ртиб-артиб оляпти.
— Б у қпзпм раҳматли Тўхтавойнинг заифаси бўла-