Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

кимга бермаймаи. Мачигниям, кўприкниям ўзингиз қу- 
раверинг.
Бувим мепи тиззасига олиб, кафти бплан кўз ёшла- 
рини артиб:
67
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Вой, асалим-ей, хўнинг ўзингга бирам ярашибди- 
ки,— деди. Чиндан ҳам ярашган-ярашмаганлигини бил- 
моқчп бўлиб турувдим. Ш унинг учун дарров ўрнимдан 
туриб, нарироққа бориб, рост айтяпсизми, деб сўрадим.
— Бўй-бастингга мос келганнни 
цара, худди қуйпб 
қўйгандай.
— Узиигиз тикдннгизми?
— Ўзим тикдим, асалим.
— Эцди кўйлагам, тўнам ўз-ўзимгами?
— Ўз-ўзингга, дўмбоғим.
— Кўплакни кечасиям кийиб ётсам майлпми?
— Майли, шириним, кечасиям кийиб ёта қол.
Энди яиа бувим билан тўйиб-тўйиб гаплашаман де- 
сам, ҳадеб қўшниларимиз чиқаверади, вой, ўртоқ, эсоп- 
мнсиз, доб елкасига 
қўлшш мана бундай ташлаб, ҳеч 
бири меига эътибор бермайди. Беқасам 
тўнимни кўри- 
шармикан деб, сал парироққа борпб турсам ҳам қараш- 
майди. Муҳтарам холам қовоқ сомса олиб чаққан экан, 
нуқул ўшани мақташади. Бибиқпз 
аммам кўк дастур- 
хонга сутли патир ўраб чиққан экан, вой, қўшии, бирам 
назандаснзкн, огизда эрпб кетади-я, бизга ҳам ўргатсан- 
гиз-чи, дейишади. Қизиқ-қизиқ 
гаплардан 
ҳеч гапла- 
шишмаяпти. Бувимни менга беришмас экап-да, мен уни 
согинганман. Ўрнимдаи туриб:
— Чиқиб кетипглар энди,— деб кигизни гуииллатиб 
тендим,— бувимни соғинганман. билдингнзми?
Муҳтарам холам:
— Сон жуда одобли 
бола эдинг-ку,— дедп 
лабини 
буриб.