Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

нуқул бувимга тикилиб ўтирдим. Менга атаб тикиб кел- 
ган янги кўйлак билан беқасам тўнпи кийгим келавер- 
ди. Энам, ҳа, майли, кийиб кўра қолсин, деган эди, ки- 
йиб бўлиб бундай қарасам, энди бувим энамнинг тизза- 
сига бошинн қўйиб пиқ-пиқ йиглаётган экан.
— Ундай дема, қизим,— деяпти энам,— ўша етимлар 
ҳам бегона эмас, жиянларинг бўлади, холанпнинг тилаб- 
тилаб олган азиз фарзандлари...
— Жиянларига қарасин, деб мени отам тенги одамга 
берибсиз-да, — япа йиглаяпти бувим.
— Етимнинг бошини силасанг, охиратинг обод бўла- 
ди, қизим.
— Охирати обод бўлсин деб, мени қурбон қилибсиз- 
лар-да?
Энди бобом гапира бошлади. 
Бувимни ўзига қара- 
тиб, елкаларидан силаб, ширин қизим, кўникиб кетасан, 
худо хоҳласа, ҳаммаси яхши бўлади, ҳамма ўзини ўй- 
лайберса, унда етимларнинг ҳолидан кпм хабар олади, 
ўзинг ўйлагин, тўртта боласи бор, ёши ҳам бир жойга 
бориб қолгаи кишига ким ҳам хотинликка кўна қолади, 
бунақа Найтда қариндошлар ўзидан кечмаса бўладими, 
йиғлама деяпман, буларни ювиб-тараб катта қилсанг, 
Худо хоҳласа, 
ҳузуриниям кўрасан, 
муҳихми, 
холаиг 
гўрда тинч ётади, одам боласи бу дунёга аслида савоб 
учун келади, ҳа, савоб оламан деб одамлар мачит сола- 
ди, кўприк қуради, э қизгинам-ей, йигини бас қил эиди, 
дунёда етти хил савоб 
бор,
дейдилар, энг каттаси етим- 
нинг бошини силаганда бўларкан... Ана шунга ўхшаш 
гапларни бобом гапираверди-гапираверди, мен ш у па.йт- 
да бобожонимни жудаям ёмон кўриб қолдим. 
Югурнб 
бориб томоғидан қучоқлаб, огзини қўлим билан беркитиб:
— Гапирманг,— дея қнчқирдим,— энди бувимни ҳеч