Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бир кўриб қўйсин, дедим. 1ўачон уришса, бувиси туғма- 
ган, бобоси туққан, деб лабипи буриб масхара қилади. 
Й ўқ, бизга қарамади. Царамасанг, қарама, сенга кўрсата- 
диган бувим йўқ, ҳали ўзим тўйгаиим йўқ-ку?!
Кўл ушлашиб уқимизга жўна-дик, бувимннпг 
қўлн 
иосик.қина, бмрам юмшоц, бахмал тўшг, жун рўмоли, йил- 
тироқ маҳсилариям яхши, ҳаммаси чпройли.
— Энди кетмайсиз-а?—яна сўрайман.
— Узингни олиб кетсам-чи, асалим?
— Йўқ-йўқ, уёққа ҳечам бормаймаи, спзам бормайсиз 
энди. Ўган акаларимни ёмон кўраман.
— Уидай дема, ўғлим, акаларнпг ёмон болалар эмас, 
эсли, одобли.
— Ҳечам-да, қачон борсам, бу сешшг бувингмас, биз- 
ни бувимиз, отамиз сотиб олган, дейди. Уйиичоқларим- 
ниям ўғирлаб қўйишади, ўйингаям қўшишманди. Энсш 
кетмайсиз, уларам ўзини бувпсини топиб олсин, уларннпг 
отаси бор, мешшг отам йўц-
1
су.
— Кўй, йиглама, ўглим.
— Йнғлайвераман.
— Кўтариб олайми?
— Керакмас.
— Мен сенн катта йнгит бўлиб қолдн десам...
— Кетманман десангнз кейин катта йнгнт бўламаи.
С6
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Х ў п , ана, асалим, кетмайман.
— Ухлаганимда ҳам кетмайснзми?
— Кетмайман, 
шириним,—шундай деб бувим мени 
яна кўтариб, ёш оқиб турган кўзларимдан, совқотган юз- 
ларимдан, ҳалнгн, мен очқаб турганимда овқатни шоши- 
либ ейман-ку, ўшанақа қилиб ўпа бошлади.
Уйга келсак, энам билан бобожоним 
жиззали нон- 
ларни ёпиб, қаймоқлардан қўйиб, омборхонанинг шиф- 
тига осган узумларимиздан олиб чиқнб бизни кутиб ўти- 
ришган экан. Озгина едиму, кейин ҳечам егим келмай,