Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Уйқуд! келянтн,—дедпм.
* — Озгпна сабр қпл, ош«и ойлпк.
— Бобожон, нссиқ ошни еяётганда қўлим куйнб қола- 
ди.
Бобожоннм нндамади-ю, нешонадши юмшоққняа силаб 
қўйдн. Боболар яна Хонэшон бобо ҳақнда гапира бош- 
лашдн. Кўқонта боргапаа ўшапақа катта 
эшонларнинг 
ҳад1.масн унга салом бераркан, илми шунақа кўп эканки, 
унниг олднда бошқа эшонбоболар 
гая очолмап қуллуқ 
қнлиб туришаркан.
— ЛГупдап авлиё одамнн қамашса-я,—деди боболар- 
дап бнттасн.
— Жоҳиллар замони бўлди-да, ўртоқ,—деаи бошқа- 
си.
Мен жоҳпл деганп нп.ма экан деб ўйлай 
бошладпм. 
Роса ўнлади.м, ҳеч тополмалпм. Кейин 
сўраб 
оламан 
дедиму эь!ди бобожоннм ҳақпда ўйла]] бошладпм...
Худо хоҳласа ўлмайдп, ўртоқлари кўн 
одам 
ҳечам 
ўлмайди, улар ўтии ёришади, палов да.млашадн, оёғнга 
ёғ суртишадн, ҳечам ўлаиргаип қўйишмайдп. Ўртоқлари 
кўп... мен ҳам чол бўлганнмда ўлмапман, деб ўйлайвер- 
днм-ўчглайвердим, ахийри ухлаб 
қолнбман... 
Тушнмда 
бобожонпмни кўрдим. Икковимиз ҳам 
жаинатга бориб 
қолган эмпшмиз. Каноти.миз бор эмиш, силкитнб-снлкптиб 
учиб юрган эмишмнз, ҳаммаёқ туман, ҳеч нарсанл кўрнб 
бўлмас эмиш. Бир 
ма.ҳал бобожоннмшшг қанотп йўқ
39
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

бўлиб қолиб, шалоп этиб ерга тушиб кетди.
— Бобожоп! — дея бақирпб юбо,рд1ш. КеГшн кўзимнн 
отаб, ўрцнмдан туриб кетдим. Меҳмон боболар 
кетиб, 
энажоним ҳам қайтиб чндибди, унқусираганимча бобом 
томонга ўгирплиб, бўйнпдан маҳкам қучодлаб, энди ўл-