Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бошини кўйиб озгина-озгина йиглаб, бир парсалар ҳа- 
ҳнда пнчирлаб олпшди.
Ўган отам билан ўгай акаларпм эшакларнга минпб 
кетншгач, бувижонпм билап ёлгиз долднк. Эшитяпсизми, 
бувижоним бплан қолдим деяпман! Оҳ, ҳандай соз бўл- 
ди-я! Согипувдим, мана ш у кўзларим билан жуда-жуда 
согинувдим. Оҳ, ҳозир Ҳайнтвой, Дилнжон ўртоқларим 
бўлганда кўрсатиб роса мақтанардим. 
Улар ҳар ёққа 
кўчиб кетшнди. Энди тополмайман уларнн. Бувижоним, 
асалим, сочингизшшг ҳидини согингаидим, бахмал тў- 
пингизни соғингандим. Ана шу менга қараб турган кўз- 
ларингизниям согинуйдим. 
Мен ўпяпман, бувижонпм 
ўпади, деч бир-биримизга тўймаймиз. Юзларнга 
гозла- 
римни босаман, бувижоним бўлса бошимдан, елкаларим- 
дан оҳиста-оҳиста силайди. Дўллари бирам юмшоқ, юз- 
лари бирам иссиқ, ҳидлари бирам ёқимли... Буви?коним!
— Энди кетмайсиз, а?
— Кетмайман, ўглим.
— Бобожоним ҳам ўлмайдн, а?
— Йўқ, ўлмайди.
— Улган одам ҳам тирилиб келади, а? Дуолар ўқияп- 
мап-ку?
— Худо хоҳласа. Бор эпди, энангшшг олдига чпққин, 
сигир соғяпти, бузоқчасипи ушлаб турасан.
— Йўқ, томга чиқиб боғларимизнинг ёпаётганипи кў- 
раман, қоронғида-чи, бувнжон, алапга жуда яхпш кўри- 
пади, — шундай деб калта парвонимизни тираб, пастак 
молхопамизнипг устига чиқдим. Ҳ а , ана, богларнннг ёна- 
етгани энди яққол кўрипяпти. Яхлпт бўлиб ёнмаяпти, 
йўқ, тўп-тўп бўлиб ҳар жой, ҳар жойда ёияпти. Энг ба- 
ланд ёнаётгани Аҳмадқул бобомники, уларнипг боги кат- 
та эди-да, дарахтлари ҳам кўп эдп-да, ҳаммасипи тўп- 
лаб ёқиншбди-да. Э ҳ , Аҳмадцул 
бобом 
қамалмаганда