Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

пишадиган беҳиларнп, ширадор узумларнинг павларипи 
қадим яшаб ўтган Эрка бобо, Аҳмадқул бобо, Эсонқул 
бобо деган пнсонлар етиштиришган 
экан, дейишади. 
Меҳмон, марҳамат қилиб тўйиб-тўйиб енг, машинангаз- 
нинг юкхонасини тўлдириб берай, Тошкентга олиб кета- 
сиз, деб ҳам қўйишади.
Даштдан 
қайтаётганда 
ота-боболаримизнинг 
руҳи 
арвоҳига фотпҳа ўқиш ниятида қаиристопга 
кирдим. 
Ҳаммалари абадий, оромли уйқуда, жпмгина ётишибди. 
Дабристоп этагида пишган гиштдан саҳни кенг ўймакор 
эшик, деразалар қўйиб, мўъжазгппа масжид 
ҳам тпк- 
лашибди.
— Хонэшон ҳазратлари номига қўйдик,— деб тушун- 
тирди мутавалли.
146
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— У кишини билармидингиз? — деб сўрайман.
— Йўқ, эшитганмиз, кўп улуг инсон бўлган эканлар. 
Цапи ўтирсинлар, ҳазратимнинг [руҳи арвоҳларига атаб 
бир тиловат қилиб берай.
Мутавалли атлас кўрпачага ўтиришга таклиф этди. 
Утирдик. Мен болалигимда Эшон ҳазратларини кўрган- 
лигимни, тиззаларида ўтириб эркаланиб, соқолларидан 
силаб дуолар ўрганганлигимни айтдим. Рухсат берсангиз 
тиловатни ўзим қилсам, дедим. Билганимча ўдидим. Не- 
гадир хаёлларим ҳам ш у дадиқаларда қанот боглаб уч- 
гандек бўлди. Цизиқ, одам боласи 
дунёга 
келаркан, 
яшаркан, вақти келиб яна келган 
томонга кетаркану, 
лекин, барибир, бирининг номи сарғайиб пишган беҳи- 
ларда, бирининг исми ширин-шакар узумларда, бошқа- 
сининг руҳи пештоди баланд масжидларда 
яшаркан... 
Улмас экан. Улим йўқ экан.